Η «μάχη της καθημερινότητας» αποτελεί ένα από τα πλέον προσφιλή συνθήματα για όλες τις κυβερνήσεις στην Ελλάδα. Πράγματι, πεδίον δόξης λαμπρό, όμως χωρίς λαμπρά αποτελέσματα. Στη μάχη αυτή άλλοι έπεσαν αμαχητί, άλλοι τα θαλάσσωσαν, ενώ κάποιοι άλλοι το μόνο που απέσπασαν ήταν το «παράσημο» της γραφικότητας.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει τοποθετήσει πολύ ψηλά στην ατζέντα το θέμα της τάξης και της νομιμότητας, θέλοντας είτε να χαϊδέψει τα αφτιά ενός συντηρητικού ακροατηρίου είτε πραγματικά να ικανοποιήσει το κοινό περί δικαίου αίσθημα απευθυνόμενη σε έναν κόσμο που έχει κουραστεί από το χρόνιο καθεστώς ανομίας και ατιμωρησίας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κριθεί εκ του αποτελέσματος.
Γιατί καλές οι προθέσεις, οι μεγαλοστομίες και οι εξαγγελίες, αλλά το ζήτημα στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν η εφαρμογή. Εχοντας δημιουργήσει ήδη πριν από τις εκλογές μεγάλες προσδοκίες σε αυτόν τον τομέα, υπάρχει ο κίνδυνος να της γυρίσει «μπούμερανγκ» εάν οι επιδόσεις της περάσουν κάτω από τον πήχη. Και κάτι τέτοιο δεν είναι απίθανο να συμβεί, όταν ανακοινώνει μέτρα χωρίς προηγουμένως να έχει διασφαλίσει τον τρόπο με τον οποίο θα μπορέσει να τα επιβάλει.
Οπως για παράδειγμα στην περίπτωση του αντικαπνιστικού νόμου, της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου ή ακόμη της μετατροπής σε πλημμέλημα από πταίσμα της ηχορρύπανσης σε ώρες κοινής ησυχίας.
Εχει εδραιωθεί δυστυχώς η αντίληψη, λόγω της ιστορικής εμπειρίας, ότι τα μέτρα που ανακοινώνονται – ανεξάρτητα από το αν κινούνται ή όχι προς τη σωστή κατεύθυνση – μένουν τελικά στα χαρτιά ή στην καλύτερη περίπτωση εφαρμόζονται για λίγο. Μόλις οι προβολείς της δημοσιότητας απομακρυνθούν, τότε αυτά ατονούν και περιέρχονται σταδιακά σε αχρησία. Το γεγονός αυτό δεν πλήττει μόνο την αξιοπιστία της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά – κυρίως – υπονομεύει την πίστη των πολιτών στο κράτος δικαίου και υποσκάπτει τελικά τα θεμέλια της δημοκρατίας.
Καθώς πλησιάζει ή ώρα των «ελέγχων» για τις επιδόσεις των υπουργών, χρήσιμο θα ήταν ένα από τα κριτήρια αξιολόγησης να είναι ακριβώς αυτό. Το κατά πόσο εξασφαλίζουν ότι υλοποιούνται τα όσα έχουν νομοθετηθεί. Κατά πόσο δηλαδή συμβαίνει αυτό το οποίο σε προηγμένες χώρες θεωρείται σχεδόν αυτονόητο: η απρόσκοπτη εφαρμογή του νόμου. Πρόκειται για ένα στοίχημα το οποίο καμία κυβέρνηση δεν μπόρεσε να κερδίσει. Εάν το επιτύχει η σημερινή, εκτός όλων των άλλων θα στείλει ταυτόχρονα και το πιο ισχυρό μήνυμα ότι επιτέλους κάτι άλλαξε πραγματικά στην Ελλάδα. Πεδίον δόξης λαμπρόν.
