Η τελική φάση της συζήτησης που ξεκίνησε σήμερα για τη Συνταγματική Αναθεώρηση και αναμένεται να ολοκληρωθεί την προσεχή Δευτέρα με την ψηφοφορία θα μπορούσε να ήταν μια χρυσή ευκαιρία για το πολιτικό σύστημα για τολμηρές αλλαγές.
Δυστυχώς όμως η παρούσα συνταγματική αναθεώρηση, αν εξαιρεθεί η όντως σημαντική κατάργηση της αποσβεστικής προθεσμίας που έδινε τη δυνατότητα στη Βουλή, εφόσον δεν διώξει έναν πολιτικό εντός των δυο επόμενων Συνόδων να παραγράφεται το αδίκημα, δεν προσφέρει επί της ουσίας πολλά.
Γιατί όσο αναγκαία ήταν η εξίσωση στην αντιμετώπιση των πολιτικών με τους απλούς πολίτες στο θέμα της παραγραφής, άλλο τόσο σημαντικό ήταν να προωθηθούν κρίσιμες διατάξεις για σειρά θεμάτων, ώστε το Σύνταγμα να είναι όντως σύγχρονο και μεταρρυθμιστικό και συνάμα τολμηρό για τη εποχή του.
Όμως, αντί να υπάρχει πεδίο συναίνεσης, προέκυψε σύγκρουση μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων σε ένα θέμα μείζονος και υψίστης πολιτικής σημασίας.
Και όπως φαίνεται ουσιαστικά η Συνταγματική Αναθεώρηση γίνεται για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας ακόμα και με 151 ψήφους ή ακόμα και με λιγότερους.
Προφανώς έπρεπε να αποσυνδεθεί η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη εκλογών, όπως θα μπορούσε να προβλεφθεί στο Σύνταγμα η εξάντληση της τετραετούς κυβερνητικής θητείας.
Όμως όπως εξελίχθηκε η συζήτηση, αδικείται και η ίδια η διαδικασία της αναθεώρησης του Συντάγματος. Τολμηρές και καινοτόμες προτάσεις έμειναν κενό γράμμα.
Κρίμα για το πολιτικό σύστημα που δείχνει να μην έχει λάβει τα αναγκαία μηνύματα από 10 χρόνια πολιτικής, οικονομικής, κοινωνικής και θεσμικής κρίσης.
Ας περιμένουμε δυστυχώς άλλα εννέα χρόνια…
