Η ζωή τρέχει πιο γρήγορα από την Ιστορία. Ακόμη κι αν το προηγούμενο δευτερόλεπτο είναι ήδη Ιστορία, εκείνη αργεί πολύ να γραφτεί, παίρνει τις αποστάσεις της, που συνήθως είναι μεγάλες. Είτε για λόγους αδυναμίας ανάλυσης – εφόσον δεν μπορείς να περιγράψεις το νερό στο οποίο κολυμπάς – είτε από τον φόβο της πυροδότησης παθών, οι παντός είδους φάκελοι κλειδώνονται σε συρτάρια και ανοίγουν έπειτα από χρόνια. Οταν πια θα έχουν ολοκληρωθεί οι αλυσιδωτές αντιδράσεις μιας ενέργειας, όταν θα έχουν ξεθυμάνει και οι τελευταίες αναθυμιάσεις της επικαιρότητας, όταν οι εμπλεκόμενοι θα είναι είτε απόντες είτε αρκετά κουρασμένοι για να δώσουν συνέχεια.
Η απόσταση του χρόνου, από τη μία κρίνεται απαραίτητη για ψύχραιμες ματιές και αποτιμήσεις αλλά από την άλλη υποδηλώνει φόβο στο να μετρηθούμε με τον χρόνο την ώρα που γεννιέται. Η φράση «ο χρόνος θα δείξει» που τη χρησιμοποιούμε για τα πάντα (είτε πρόκειται για ιστορικό γεγονός είτε για καλλιτεχνικό έργο είτε για θέματα προσωπικών σχέσεων) είναι μία ταυτότητα.
Ο χρόνος σίγουρα θα δείξει κάτι, αλλά δεν θα είναι απαραίτητα ολόκληρη η αλήθεια. Αν, για παράδειγμα, μια ταινία ή ένα τραγούδι σαρώσει στην εποχή του και εξαφανιστεί στα επόμενα χρόνια, τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Οτι δεν άξιζε γενικά ή ότι άξιζε πολλά για πολύ λίγο και τίποτα στο βάθος του χρόνου; Και γιατί η επιρροή του σε ένα μικρό χρονικό διάστημα ήταν ψέμα; Πώς βαφτίζεται ψέμα κάτι που έχει συμβεί, που το έχουμε δει με τα μάτια μας να συμβαίνει;
Σε τελική ανάλυση τίποτα απολύτως δεν έχει φτιαχτεί για την αιωνιότητα. Από τη γέννησή του, φέρει στο κύτταρό του τον θάνατό του.
Στα θέματα μεγάλων ιστορικών γεγονότων, συνεχίζουμε να συντηρούμε με ορούς και τεχνητά μέσα γεγονότα που βολεύουν κάποιες ιδεοληψίες ή συγκεκριμένα μεροκάματα. Είναι άλλο να γνωρίζεις την Ιστορία και να σέβεσαι, και πολύ διαφορετικό να πλασάρεσαι ως μέρος της σαν άσχετη φάτσα που μπαίνει μέσα σε φωτογραφίες ξένης παρέας. Είναι άλλο να εκτιμάς τον πολιτισμό που σου έτυχε – εντελώς τυχαία – και να φροντίζεις να μην τον διαιρέσεις αλλά να τον συντηρήσεις και αν μπορείς να τον πολλαπλασιάσεις, και διαφορετικό να πιστεύεις πως τον δημιούργησαν πρόγονοί σου, μακρινοί συγγενείς σου. Γιατί εκεί παρουσιάζεται το οξύμωρο – που είναι σύνηθες – οι υπερασπιστές της Ιστορίας να αποδεικνύονται εντελώς αναλφάβητοι της Ιστορίας, των μετακινήσεων, των προσμείξεων, της αλλοίωσης. Για ποια ηρωική προγονική Ιστορία μπορεί να υπερηφανεύεται ένα χωριό που γνωρίζει και σωπαίνει στον καθημερινό βιασμό ενός εννιάχρονου κοριτσιού; Θα «μιλήσει η Ιστορία» κι εκεί; Θα το κρίνουμε από απόσταση;
Είμαστε όλοι ένα κουβάρι αντιφάσεων. Πολλές φορές αυτές οι αντιφάσεις μας βγάζουν στη σέντρα και μας εκθέτουν. Ομως όπως αναμετριόμαστε με τον εαυτό μας καθημερινά, πρέπει να αναμετριόμαστε και με την Ιστορία την ώρα που συμβαίνει. Κι όταν μας πιάνει θάλασσα να φροντίζουμε να παίρνουμε λίγο αέρα για να μην τα κάνουμε όλα χάλια.
YΓ.: Για να μην ξεχάσουμε και τη φράση έλληνα πρωθυπουργού «Το DNA του Ελληνα δεν αντέχει τον ρατσισμό»! Ολη η τρικυμία σε μία φράση που δεν ξέρεις από πού να την πρωτοπιάσεις.
