Νέα οικονομική πολιτική με έμπνευση και ρίσκο θέλει η Ελλάδα

Η νέα κυβέρνηση χωρίς αμφιβολία αναγέννησε τις προσδοκίες για βελτίωση των οικονομικών συνθηκών και διαμόρφωσε περιβάλλον ταχύτερης ανάπτυξης.

Κοινή είναι επίσης η πεποίθηση ότι συνολικά το οικονομικό κλίμα βελτιώθηκε μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου.

Επιπλέον οι πρώτες επιλογές της νέας κυβέρνησης και ιδιαιτέρως η επιβεβαίωση της επαγγελίας της για χαμηλότερους φόρους ενίσχυσαν έτι περαιτέρω τις ελπίδες για οικονομική ανάκαμψη.

Τα ταξίδια επιπροσθέτως του πρωθυπουργού και συγκεκριμένα η εκστρατεία εξωστρέφειας που προσωπικά ανέλαβε δημιούργησαν την αίσθηση ότι όντως κάτι μεγάλο μπορεί να ακολουθήσει.

Προϊόντος του χρόνου ωστόσο διαπιστώνεται ότι οι προσδοκίες και το καλό κλίμα προσθέτουν μεν, αλλά  δεν επαρκούν να φέρουν τη διεκδικούμενη οικονομική άνθηση και άνοιξη.

Για την ώρα δεν υπάρχουν αποτελέσματα απτά και ικανά να διαμορφώσουν ρεύμα επενδύσεων και μεγάλης προόδου.

Προφανώς χρειάζεται χρόνος και δυνάμεις ικανές να κινήσουν την πληγωμένη εδώ και δέκα χρόνια ελληνική οικονομία, οι οποίες επί του παρόντος παρατηρούν, αξιολογούν, αλλά δεν επιχειρούν τα αναμενόμενα άλματα, ούτε αναλαμβάνουν εύκολα το απαιτούμενο ρίσκο.

Οσοι παρακολουθούν από κοντά τις οικονομικές εξελίξεις επισημαίνουν ότι  κάτι λείπει, κάτι απουσιάζει από το όλο σχέδιο επανεκκίνησης της οικονομίας.

Μάλιστα παρατηρούν ότι το μίγμα οικονομικής πολιτικής επί της ουσίας δεν έχει αλλάξει, συνεχίζει να ορίζεται σε μεγάλο βαθμό από από τις γραμμές που επέβαλαν οι κ.κ. Τσακαλώτος και Χουλιαράκης.

Δημοσιονομικά είναι δεσμευμένη από την επιβληθείσα και μη ανατραπείσα ακόμη επιλογή των υπερπλεονασμάτων και οι αναδιανομές επίσης δεν απέχουν  πολύ από εκείνες που εμπνεύστηκε η προηγούμενη κυβέρνηση.

Ακολουθεί με άλλα λόγια  και η νεά κυβέρνηση  την πεπατημένη των επιδοματικών πολιτικών και των μεταβιβαστικών πληρωμών, δεν κατευθύνει έστω τμήμα των δημοσιονομικών πόρων που περισσεύουν σε επενδυτικές δαπάνες, ικανές να προσθέσουν ικμάδα στην ασθενική ακόμη οικονομική δραστηριότητα.

Μπορεί να πει κανείς ότι απουσιάζει από τους σχεδιαστές της οικονομικής πολιτικής η έμπνευση, η φαντασία, η διαφοροποίηση, όλα εκείνα που θα μπορούσαν να προσθέσουν και να εκμεταλλευθούν το κλίμα και την ατμόσφαιρα υπερπροσδοκιών.

Ο ανεξάρτητος παρατηρητής νοιώθει ότι οι ασκούντες την οικονομική πολιτική είναι υπερσυντηρητικοί, αυτοπροστατεύονται, θέλουν να αποφύγουν το λάθος για να μην εκτεθούν.

Ολοι μπορούν να κατανοήσουν την επιφύλαξη και την ανησυχία που διακατέχει υπουργούς και πολιτικά στελέχη να αναλάβουν το κόστος πιο ριζοπσαστικών επιλογών και πιο δυναμικών λύσεων.

Η απλή παρακολούθηση της φοράς των πραγμάτων κάποιες φορές όντως σώζει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπει το άλμα που απαιτούν οι περιστάσεις.

Και σε κάθε περίπτωση μια τυπική, κατά τη φορά των συνθηκών, μεγέθυνση στα όρια του 2% – 2,5% δεν ικανοποιεί κανένα, ούτε επαρκεί για την οριστική έξοδο από την κρίση.

Ρυθμοί ανάπτυξης 3% και 4% απαιτούν κινήσεις δυναμικές, πρωτοβουλιες εμπνευσμένες, κοινώς άλλες πολιτικές που για την ώρα δεν βλέπουμε.