Σήμερα σ’ ένα κανάλι της τηλεόρασης ακούσαμε την είδηση πως «ο νέος δρόμος του Μεταξιού» είναι έτοιμος. Μια σιδηροδρομική γραμμή ξεκινά από την Κίνα, διασχίζει όλη την κεντρική Ασία, διέρχεται εγκάρσια την Τουρκία και μέσω του υπόγειου τούνελ του Βοσπόρου, βγαίνει στην Ευρωπαϊκή Θράκη, για να κατευθυνθεί , μέσω Βουλγαρίας , στις διάφορες χώρες της κεντρικής Ευρώπης. Η διάρκεια αυτού του ταξιδιού είναι 18 μέρες και τα τρένα θα μεταφέρουν αμέτρητα κοντέϊνερ με κινέζικα εμπορεύματα.
Αξιός – Μόραβας – Δούναβης – Ρήνος
Τι λένε επ’ αυτού τα «σαΐνια» της ελληνικής κυβέρνησης ?
Αφού μάλλον δεν πρόκειται να ακούσουμε λέξη, θα καταπιαστούμε εμείς με το θέμα :
Στο καλοκαίρι που μας πέρασε δημοσιεύσαμε στο vima.gr άρθρο με τίτλο «Το μέλλον των Ελλήνων», όπου αναφέραμε και σκιαγραφήσαμε με χάρτες, τη δυνατότητα της δημιουργίας πλωτής διαδρομής από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, μέσω των ποταμών Αξιού – Μόραβα – Δούναβη – Ρήνου μέχρι το Ρότερνταμ της Ολλανδίας, για έξοδο στη Βόρειο Θάλασσα του Ατλαντικού Ωκεανού.
Ειδικότερα γράψαμε :
«Όταν υπήρχε ακόμη η Γιουγκοσλαβία, ως ενιαίο κράτος, είχε πέσει η ιδέα, που θα έδινε μεγάλη ζωτικότητα στις εμπορικές συναλλαγές όλων των βαλκανικών χωρών κι όχι μόνο. Το πλάνο ήταν από τον Αξιό ποταμό, που χύνεται στον Θερμαϊκό κόλπο, αφού διαπλατυνθεί και βαθύνει, να μπορούν τα μεγάλα εμπορικά πλοία να φθάνουν μέσω του Δούναβη στη Μαύρη Θάλασσα και αντίστροφα.. Έτσι το 1979 το UNDΡ, η Ελλάδα και η Γιουγκοσλαβία, ανέθεσαν σε σουηδικό μελετητικό οίκο την εκπόνηση μελέτης σκοπιμότητας για την κατασκευή πλωτού διαδρόμου μεταξύ του Δούναβη και του Αιγαίου Πελάγους . Η εξάτομη μελέτη προέβλεπε την πλωτή σύνδεση του Βελιγραδίου με την Θεσσαλονίκη. Προβλεπόταν η ζεύξη του ποταμού Αξιού/Vardar με τους ποταμούς Μοράβα /Δούναβη (κοντά στο Βελιγράδι) δια της κατασκευής υδάτινης οδού (waterway) που θα διέσχιζε την Σερβία, την Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ) και θα συντόμευε την μεταφορά φορτίων από τη Μαύρη Θάλασσα προς τη Μεσόγειο Θάλασσα κατά 1.200 χλμ. παρακάμπτοντας τον Βόσπορο. Πέραν τούτου όμως μετά τη σύνδεση του Δούναβη με τον Ρήνο το 1991, θα μπορούσαν τα πλοία από το Θερμαϊκό κόλπο να βγαίνουν στη Βόρειο Θάλασσα του Ατλαντικού, παρακάμπτοντας έτσι ακόμη και το Γιβραλτάρ. Ένα τέτοιο έργο θα ακολουθείτο από μεγάλα αεροδρόμια και το όλο το δίκτυο θα μεγάλωνε γιγαντιαία το εμπόριο προς την κεντρική Ευρώπη, κι όχι μόνο. Επίσης θα απελευθέρωνε τη ναυσιπλοΐα , πολιτικά, από το μονοπώλιο των Δαρδανελίων της Τουρκίας. Όλο αυτό το πρότζεκτ θα έδινε στην Ελλάδα κολοσσιαία αναβάθμιση.
Αυτά τα μεγαλεπήβολα σχέδια απαιτούν όμως πρώτον τη συνεργασία όλων των χωρών που διέρχονται οι αναφερθέντες ποταμοί και δεύτερον κολοσσιαία χρηματικά κεφάλαια, κάτι όχι το ιδιαίτερα δύσκολο , αν εμπλακεί η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το πρώτο πρόβλημα στο σχέδιο
Η πρώτη χώρα, που θα κληθεί , για τη συνεργασία και υλοποίηση του σχεδίου , είναι η των Σκοπίων. Με την τροπή που πήρε όμως το θέμα της εισόδου της χώρας αυτής, καθώς και της Αλβανίας στην Ε.Ε., τα πράγματα μπερδεύτηκαν , γιατί η σκοπιανή κυβέρνηση πήρε απόφαση να διεξάγει τον Απρίλιο νέες βουλευτικές εκλογές, στις οποίες πολλοί φοβούνται ότι θα κερδίσει η σημερινή εθνικιστική αντιπολίτευση, που είναι εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Κάποιοι, ίσως, θα πουν , πως μια τέτοια εξέλιξη είναι προς την επιθυμητή κατεύθυνση της ελληνικής κυβέρνησης και της πλειοψηφίας των Ελλήνων.
Μπορεί, όταν υπογραφόταν η Συμφωνία, να ήμασταν όλοι εναντίον της, αλλά όχι ως τέτοια, μα για τον τρόπο που ενήργησε η απελθούσα κυβέρνηση, οποία αγνόησε όλη την αντιπολίτευση της βουλής, με αποτέλεσμα να μην διατυπωθούν σωστά η αντιλήψεις της χώρας μας περί εθνότητας και γλώσσας.
Σήμερα όμως οι περιρρέουσες συνθήκες έχουν αλλάξει κι η Ελλάδα οφείλει να δει το πρόβλημα από άλλη οπτική γωνία.
Πρώτον, οι Σκοπιανοί μπορούν να λένε και να ισχυρίζονται πως είναι Μακεδόνες, αλλά ποιος λογικός άνθρωπος, που ξέρει ελάχιστη ευρωπαϊκή ιστορία , θα τους πιστέψει. Δεύτερον, ως λαός αποτελεί ένα πολύ μικρό αριθμητικό σύνολο, που δεν μπορεί να αποτελέσει ποτέ κίνδυνο για την Ελλάδα, όποιες ορέξεις κι αν έχει. Τρίτον, ως μέλος του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε., χάνει την οποιαδήποτε θεωρητική βάση για να στραφεί εναντίον των Ελλήνων.
Κατά συνέπεια, εν όψει των νέων εξελίξεων, η Ελλάδα οφείλει να συνηγορήσει υπέρ της ένταξης , τόσο στην Ε.Ε. , (ιδιαίτερα στο Γάλλο πρόεδρο Μακρόν), όσο και το ΝΑΤΟ, κατά την προσεχή Σύνοδο του Μαρτίου του 2020, ώστε να κλείσει το θέμα.
