Η μουσική παράσταση «Μουσικές Ιστορίες» που παρουσιάζει ο Στέφανος Κορκολής στην Σφίγγα θα μπορούσε να έχει υπότιτλο «Κατάθεση ψυχής». Γιατί όσοι βρεθήκαμε την Παρασκευή στην πρεμιέρα του προγράμματος αυτό ακριβώς ζήσαμε. Μια κατάθεση ψυχής του συνθέτη από αυτές που σπάνια βιώνεις σε μια μουσική σκηνή.
Παρακολουθώντας τον Στέφανο χρόνια μπορώ με σιγουριά να πω πως το γεγονός ότι παίζει σε μια μπουάτ δεν του αλλάζει καθόλου τον τρόπο που προσεγγίζει τη μουσική.
Όλοι όσοι, λοιπόν, έφτασαν την Παρασκευή μέχρι τα Εξάρχεια είχαν ένα κοινό. Εμπιστευόντουσαν την ικανότητα του να διηγείται με νότες ιστορίες «δικές του» αλλά και να μοιράζεται μαζί μας μουσικές ιστορίες που άφησαν εποχή. Και όλα αυτά φυσικά παρέα με τον πιο πιστό του σύμμαχο. Με το πιάνο του, στο οποίο όταν κάθεται μεταμορφώνεται σε ήρωα άλλης εποχής.
Η Σοφία Μανουσάκη στο πλευρό του έδωσε την πνοή που έπρεπε σε πολύ διαφορετικό ρεπερτόριο το οποίο ερμήνευσε άρτια και με σπάνια σοβαρότητα. Χαρακτηριστική η συγκλονιστική ερμηνεία της στο «Ο άγγελος μου» όπου έδειξε τον πλούτο της φωνής της και φυσικά το κοινό την αντάμειψε με παρατεταμένο, ενθουσιώδες χειροκρότημα.
Η Σφίγγα την Παρασκευή ήταν κατάμεστη. Γεμάτη από ανθρώπους όλων των ηλικιών και των μουσικών καταβολών. Και όλοι στο τέλος έφυγαν ενθουσιασμένοι και «χορτάτοι». Σαν να είχαμε πάει σε μια γιορτή στο σπίτι του Στέφανου και ξαφνικά εκείνος αποφάσισε να κάτσει στο πιάνο για να παίξει ότι αγαπάει. Και όταν αυτή η αγάπη ξεκινάει από Σοπέν και συνεχίζει με ανιδιοτέλεια με Σταμάτη Κραουνάκη («Ανθρώπων έργα») και όχι με κάποια δική του επιτυχία ξέρεις ότι όλα θα πάνε καλά. Από το «Hit the road Jack» μέχρι το «Αγάπη παράξενη» και από το «I will survive» μέχρι το «Φιλαράκι» της Βόσσου όλα έγιναν κομμάτι της δικής μας γιορτής.
Μιας γιορτής που συνέδεε τον Χατζιδάκι, τον Θεοδωράκη, το Σπανό και τον Πλέσσα με τον Μητροπάνο, την Πρωτοψάλτη, τους Rolling Stones και την αείμνηστη Μαρία Δημητριάδη. Όσοι δεν γνωρίζουν σε βάθος το έργο του συνθέτη σίγουρα εντυπωσιάστηκαν με τους ιστορικούς δίσκους που έχει ο ίδιος ενορχηστρώσει και τα υπέροχα τραγούδια που έχει γράψει και τα οποία ερμήνευσε («Θες», «Σε έχω ερωτευτεί», «Σβήσε το φεγγάρι» και πολλά άλλα), χωρίς βεβαίως να ξεχάσει να μας θυμίσει τις μεγάλες του επιτυχίες της δεκαετία του ’90.
Οι υπόλοιποι αφεθήκαμε σε ένα μουσικό ταξίδι χωρίς όρια και ταμπού με καπετάνιο έναν μουσικό που γνωρίζει πολύ καλά τη σκηνή και τον τρόπο να την μετατρέψει κάθε φορά σε ότι επιθυμεί. Από ροκ συναυλία σε μπουάτ και από υπόγειο που παίζεται κρυφά η μουσική του Θεοδωράκη σε αστικό σαλόνι που απολαμβάνει τις μελωδίες του Χατζιδάκι. Και για να το κάνεις αυτό ακομπλεξάριστα, ενώ έχεις στο ενεργητικό δεκάδες τραγούδια που αφήνεις εκτός για να υπηρετήσεις το κλίμα της βραδιάς είσαι πραγματικά πολύ σπουδαίος.
