«Βρισκόμαστε μπροστά στο λυκόφως των ηγεσιών. Οι σύγχρονοι ηγέτες υπολείπονται» είπε ο Κώστας Καραμανλής σε ομιλία του στο Λονδίνο, στο πλαίσιο της 35ης επετείου του Κέντρου Ναυτιλίας, Εμπορίου και Χρηματοοικονομικών.
Ο Κ. Καραμανλής έδειξε, ότι μετά από μια μακρά περίοδο συνειδητής σιωπής, πλην ουσιαστικά της παρέμβασής του στο δημοψήφισμα υπέρ του «Ναι» το καλοκαίρι του 2015, είναι διατεθειμένος να παρεμβαίνει όταν εκείνος κρίνει αναγκαίο.
Και τα όσα είπε στο Λονδίνο είναι ιδιαίτερα σημαντικά για να αναλύσει κανείς τι προβλέπει και πως αποκωδικοποιεί τα μηνύματα της εποχής ο πρώην Πρωθυπουργός που έκανε τη νέα του παρέμβαση εν μέσω σεναρίων για την Προεδρία της Δημοκρατίας.
«Είναι ώρα να μάθουμε να συζητάμε και να συνεργαζόμαστε» είπε, μια αναφορά που δύναται κανείς να την αξιοποιήσει και να την εκλάβει ως σήμα στο εσωτερικό της ΝΔ και κυρίως στους σκληροπυρηνικούς.
Ο Κ. Καραμανλής στάθηκε ιδιαίτερα στο ζήτημα της στάσης της κοινωνίας, ανέφερε, ότι η απογοήτευση, ο λαϊκισμός, η ριζοσπαστικοποίηση ρίχνουν βαριά σκιά στις δημοκρατίες και είπε μεταξύ άλλων: «η αστάθεια και η σύγχυση αντανακλάται στον κατακερματισμό του πολιτικού συστήματος».
Η ομιλία του πρώην Πρωθυπουργού, η δεύτερη σε διάστημα μόλις δέκα ημερών, είχε πολλαπλά μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση, κυρίως γιατί ανέδειξε το πρόβλημα ηγεσίας.
Εξάλλου, παρακολουθώντας κανείς με προσοχή τις εξελίξεις στην Ε.Ε. αντιλαμβάνεται ότι το πρόβλημα είναι βαθύτατα πολιτικό. Είναι το πρόβλημα μιας ηγεσίας που δεν δείχνει αποφασισμένη να βρει βιώσιμες λύσεις σε καίρια ζητήματα, όπως π.χ. στο μεταναστευτικό – προσφυγικό και παραμένει εγκλωβισμένη σε ξεπερασμένες θεωρίες και ιδεολογικές αγκυλώσεις περασμένων δεκαετιών.
Πολλές φορές οι βασικοί «παίκτες» στην ευρωπαϊκή σκακιέρα – πολιτικοί που καθορίζουν τις τύχες εκατομμυρίων πολιτών – αδυνατούν να κατανοήσουν γιατί είναι τόσο δύσκολο να ξεπεραστούν διάφορες κρίσεις.
Αποκρυπτογραφώντας κινήσεις της πολιτικής ελίτ της Ε.Ε. μπορεί κανείς να εξάγει το συμπέρασμα ότι όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα και θα μπορούσε ενδεχομένως να ξεπεραστούν σε πολύ μεγάλο βαθμό οι κρίσεις, με αξιόπιστες και γρήγορες διαδικασίες, εάν οι ηγέτες ήταν ικανοί να δράσουν με όραμα και με αίσθηση του σκοπού.
Αντίθετα κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια της κρίσης η αναποφασιστικότητα, οι διαφωνίες, κάποια ημιτελή σχέδια και πολλές χαμένες ευκαιρίες και αυτό το είδαμε έντονα διαχείριση τόσο της οικονομικής όσο και της προσφυγικής κρίσης που το μεγάλο βάρος πέφτει στην Ελλάδα.
Το κυριότερο όμως είναι ότι η πολιτική ελίτ της Ε.Ε. δεν διαθέτει το πολιτικό θάρρος που χρειάζεται, δεν έχει ξεκάθαρη και σταθερή γραμμή, ενώ δεν διαθέτει και την ικανότητα να εφαρμόσει κρίσιμες αποφάσεις.
Το κενό ηγεσίας είναι υπαρκτό, εάν κάνει συγκρίσεις με το παρελθόν σε μια Ε.Ε. που έχει πλέον υψηλά ποσοστά ευρωσκεπτικισμού.
