Η μονιμότητα στο στενό Δημόσιο έχει βαθιές ρίζες, είναι συνδεδεμένη με την Ιστορία του νεοελληνικού κράτους και μπορεί να υποστηριχθεί ως βάση συνέχειας και ανεξαρτησίας της δημόσιας διοίκησης από την εκάστοτε κυβέρνηση, παρ’ ότι δεν επιβεβαιώθηκε στο χρόνο.
Δεν ισχύει το ίδιο ωστόσο για τις δημόσιες επιχειρήσεις, οι οποίες εξελίχθηκαν στο χρόνο , προσαρμόσθηκαν στις νέες συνθήκες ,απέκτησαν ιδιώτες μετόχους , ξέφυγαν απο το μοντέλο της δημόσιας εταιρίας με μια μόνη μετοχή, αυτή του κράτους.
Σήμερα οι δημόσιες επιχειρήσεις είναι πολύπλοκα εταιρικά σχήματα, λειτουργούν βάσει αρχών και κανόνων εταιρικής διακυβέρνησης , οι περισσότερες είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο, ελέγχονται από αρχές κεφαλαιαγοράς , εγχώριες και διεθνείς, είναι συνδεδεμένες με το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και η διοίκησή τους απέχει πολύ από το παλαιό κομματικό μοντέλο.
Η αποτελεσματικότητά τους εξαρτάται από ευελιξίες και τις ικανότητες του στελεχιακού δυναμικού να ανταποκριθεί στο σύνθετο και απαιτητικό έργο.
Υπό αυτή την έννοια η διατηρούμενη μονιμότητα στις δημόσιες – αλλά κατά βάση ιδιωτικές – επιχειρήσεις συνιστά μέγα αναχρονισμό και μπορεί να πει κανείς ότι αποτελεί κατάλοιπο μιας άλλης εποχής, ένα προνόμιο άλλων ιστορικών περιόδων..
Υπό αυτή την έννοια η άρση της μονιμότητας των νεοπροσλαμβανόμενων στη ΔΕΗ μοιάζει επιβεβλημένη και ώριμη από καιρό. Και πιθανώς να αποτελεί ένα σήμα για όλες τις δημόσιες επιχειρήσεις , οι οποίες παραπαίουν αγκυλωμένες και ανίκανες να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών.
Οπως και το μέτρο άρσης της μονιμότητας των ανώτατων στελεχών της άλλοτε μεγαλύτερης βιομηχανικής επιχείρησης των Βαλκανίων φαντάζει επίσης τέκνο της ανάγκης.
Χρειάστηκε να φθάσει η ΔΕΗ στα πρόθυρα της απόλυτης καταστροφής για να γίνει αντιληπτό ότι οι γενικοί διευθυντές και οι διευθυντές είναι απαραίτητο να επιλέγονται βάσει των επαγγελματικών τους προσόντων και μόνο και να προσλαμβάνονται επί θητεία , με τριετή συμβόλαια εν προκειμένω, τα οποία μπορούν να ανανεώνονται έπειτα από αξιολόγηση των αποτελεσμάτων και του έργου.
Υπό αυτή την έννοια η συγκεκριμένη νομοθετική πρωτοβουλία του υπουργείου Ενέργειας φαντάζει όντως μεταρρυθμιστική και είναι απαραίτητο να αποτελέσει οδηγό αλλαγών για το πλήθος των κλονισμένων στα χρόνια της κρίσης δημοσίων επιχειρήσεων.
Αναχρονισμοί δεν χωρούν πλέον. Οι καιροί απαιτούν πια αλλαγές υψηλού συμβολισμού και ρηξικέλευθες μεταρρυθμιστικές επιλογές, τις μόνες που θα επιτρέψουν την οριστική έξοδο από τη μεγάλη κρίση.
ΤΟ ΒΗΜΑ
