Ο θάνατος του ηγέτη του Ισλαμικού Κράτους Αμπού Μπακρ Αλ Μπαγκντάντι στο Ιντλίμπ της Συρίας, στη διάρκεια επιδρομής των ειδικών αμερικανικών δυνάμεων, όπως εκείνος του ηγέτη της Αλ Κάιντα Οσάμα Μπιν Λάντεν στο Αμποταμπάντ του Πακιστάν το 2011, αποτελεί ορόσημο στον αγώνα κατά του τζιχάντ. Στον πόλεμο κατά ενός κινήματος που προωθεί τη λατρεία του ηγέτη δεν πρέπει να υποτιμάται ο ψυχολογικός και οργανωτικός αντίκτυπος αυτού του θανάτου, αλλά δεν αρκεί για να ξεπεραστεί η τρομοκρατική Λερναία Ύδρα, όπως σχολιάζει editorial της εφημερίδας Le Monde.
Αρχικά, ο Αλ Μπαγκντάντι αγκάλιασε τον ένοπλο αγώνα σε μια κλασική λογική πολέμου, για να αντισταθεί στην εισβολή και την κατοχή της χώρας του από τον αμερικανικό στρατό και τους συμμάχους του. Η γέννηση του Ισλαμικού Κράτους θα παραμείνει το σημείο-καμπή για το οποίο ο κόσμος και ιδιαίτερα η Μέση Ανατολή δεν έχει τελειώσει να πληρώνει το τίμημα της καταστροφικής απάντησης που έδωσε η κυβέρνηση Μπους στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Αντί οι μυστικές υπηρεσίες να επικεντρωθούν στη μάχη κατά της Αλ Κάιντα, ο πόλεμος γενικεύτηκε και αυτό συνέβαλε αποφασιστικά στην ανάπτυξη του κινήματος του τζιχάντ.
Ο Αλ Μπαγκντάντι μετατράπηκε στον αρχηγό μιας οργάνωσης που στράφηκε στην τρομοκρατία σε δύο φάσεις. Πρώτον, με τις επιθέσεις εναντίον ιρακινών πολιτών, κυρίως μουσουλμάνων πιο στοχοποιημένων από τις δυνάμεις κατοχής. Δεύτερον, με τη δυτική στρατιωτική επέμβαση, το 2014 και τη διεθνοποίηση της μάχης του Ισλαμικού Κράτους.
Καθώς ζούσε τη μέθη των νικών του και ανυπομονώντας να προχωρήσει πέρα από τον Μπιν Λάντεν, ο Αλ Μπαγκντάντι αυτοανακηρύχθηκε ως ο «Χαλίφης Ιμπραήμ». Παρόλο που οι τζιχαντιστές θεολόγοι δεν έλαβαν ποτέ σοβαρά υπόψη τον ιμάμη της Σαμάρρας, η δημιουργία του Χαλιφάτου προσέλκυσε δεκάδες χιλιάδες νεαρούς Ισλαμιστές στον ιερό πόλεμο.
Το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι εάν η εξολόθρευση του Αλ Μπαγκντάντι και του δεύτερου τη τάξει αρχηγού του Ισλαμικού Κράτους θα έχει επίπτωση στο τρομοκρατικό κίνημα. Το Ισλαμικό Κράτος μπορεί να έχει απωλέσει εδάφη σε Ιράκ και Συρία όμως η ικανότητά του να γεννιέται από τις στάχτες του παραμένει. Η διεθνοποίησή του αυξάνεται ακόμη περισσότερο, με την εμφάνιση νέων θυλάκων και την διάπραξη επιθέσεων σε όλο τον κόσμο. Ακόμη χειρότερα, οι λόγοι των αρχικών του επιτυχιών εξακολουθούν να υπάρχουν -πέραν των αμφιλεγόμενων πολιτικών της Δύσης- από την ύπαρξη σεκταριστικών και διεφθαρμένων καθεστώτων στην περιοχή, μέχρι ένα εξωφρενικά εγκληματικό καθεστώς στη Δαμασκό.
Ο αγώνας εναντίον του τζιχάντ δεν θα λυθεί με τον θάνατο ενός ανθρώπου. Όχι μόνο η Αλ Κάιντα ή το Ισλαμικό Κράτος επιβιώνουν της εξαφάνισης του ηγέτη τους, αλλά ο τζιχαντισμός συνεχίζει να προσελκύει υποστηρικτές. Αυτός ο πόλεμος είναι τόσο πολιτικός όσο και πολιτιστικός και στρατιωτικός. Ενώ είναι σημαντικό να κερδίσουμε μια συμβολική μάχη, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε το γεγονός ότι πρόκειται για μακροχρόνια μάχη που θα εμπλέξει πολλές γενιές. Από την αρχική κήρυξη του ιερού πολέμου από τον Μπιν Λάντεν, ο αγώνας τείνει να ενταθεί παρά να μειωθεί. Και για τον λόγο αυτό είναι απαραίτητο μια μέρα να καταρτιστεί ένα σχέδιο μάχης εναντίον των ριζών του τζιχάντ, καταλήγει το editorial.
