Το βίντεο που ακολουθεί είναι αυστηρώς… κατάλληλον. Δεν είναι και σαν τον Joker που «διαφθείρει» τα παιδιά μας, είναι ένα βίντεο από τη συγκέντρωση συμπατριωτών μας. Μελλισιώτες – Πεντελιώτες μαζεύτηκαν για να συζητήσουν αν θα πάρουν στο δήμο τους παιδιά μεταναστών και προσφύγων.
Αν θα περιθάλψουν ανθρώπινες ψυχές, ούτε καν σκυλιά ή γάτες που κι αυτά έχουν ανάγκη από ένα σπίτι και μια αγκαλιά. Μαζεύτηκαν και τσακώνονταν επί ώρες για το αν έχουν δικαίωμα να «μαγαρίζουν» τα… ιερά χώματα της Πεντέλης και των Μελλισίων «αυτοί».
«Να τους πάρεις εσύ σπίτι σου ρε», φώναζε ένας… συμπατριώτης μας. Συνέλληνας κι αυτός, σαν κι εκείνους που προάγουν το ύψιστο αγαθό της φιλοξενίας, της ανθρώπινης ζεστασιάς, της προστασίας σε συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη. Και κυρίως σε παιδιά. Σαν τα παιδιά αυτού του «αγανακτισμένου πολίτη». Ή μήπως δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια;
Η άλλη Ελληνίδα που φαίνεται στο βίντεο έχει μια καλύτερη ιδέα: «Τόσα ξερονήσια έχει η Ελλάδα. Να τους βάλουμε εκεί και τα Σούπερ Πούμα να τους πετάνε σάντουιτς από ψηλά. Ετσι δεν θα συναγελάζονται τα Κούρδα και τα Αφγανάκια με το δικό μου και το δικό σας παιδί».
Υπέροχη ελληνική ψυχή. Ανοίξτε τα ξερονήσια και ρίχτε τους μέσα. Αλλά μην τους πλησιάζετε κιόλας γιατί μπορεί να μολυνθεί το αγνό ελληνικό αίμα. Από ψηλά ένα σάντουιτς και να ψοφήσουν σαν το κακό σκυλί.
Επρεπε να το περιμένουμε. Οταν σπέρνεις άνεμους θα θερίσεις θύελλες. Οταν σπέρνεις το μίσος, θα θερίσεις τον φασισμό.
Και δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν όσοι έλεγαν ότι η Χρυσή Αυγή μπορεί να έσβησε, ο Χρυσαυγιτισμός, όμως, ζει και βασιλεύει. Θέριεψε ο ρατσισμός, γιγαντώθηκε το μίσος, η έλλειψη παιδείας έγινε πιο φανερή από ποτέ.
Η ανεκτικότητα πήγε περίπατο, η φιλοξενία χάθηκε από τις φωνές της οργής των «αγανακτισμένων πολιτών», οι διακρίσεις σε βάρος των «διαφορετικών» έχει γίνει καθημερινότητα.
Τι απέμεινε; Μα φυσικά η βία. Θα το δούμε κι αυτό να είστε σίγουροι. Θα δούμε να χτυπάνε μετανάστες και πρόσφυγες, ακόμη και παιδάκια, και θα το θεωρούμε φυσιολογικό.
Πριν μερικές ημέρες κυκλοφόρησε ένα βίντεο από το μετρό όπου ένας «καθαρός» Ελληνας ενοχλήθηκε γιατί ένα μωρό προσφυγόπουλο έκλαιγε και η μάνα του προσπαθούσε να το σταματήσει. Ενοχλήθηκε και το έστειλε στο διάολο, γιατί έτσι έμαθε, γιατί έτσι του είπαν ότι είναι το σωστό. Γιατί τον δίδαξαν ότι η Ελλάδα ανήκει στους… ιδιοκτήτες του, στους «καθαρούς» Ελληνες δηλαδή. Κάτι σαν τους… Αριους που δεν ανέχονται δίπλα τους τον Αφγανό, τον Κούρδο, τον Σύρο ή τον Πακιστανό.
Τι ντροπή, πώς κατάντησε η Ελλάδα. Να γίνει η χώρα που εκπροσωπείται από τους αγανακτισμένους πολίτες της Πεντέλης, των Βρασνών ή του… διαδικτύου. Εκεί όπου το μίσος περισσεύει, γιατί έτσι κι αλλιώς κανείς δεν πληρώνει το τίμημα.
Μην πέφτετε από τα σύννεφα όσοι βλέπετε αυτά τα βίντεο με τις αντιδράσεις. Μια κλιμάκωση του μίσους είναι, μια φυσική εξέλιξη είναι σε μια χώρα που πάσχει από γνώση αλλά και από έλλειψη μνήμης.
Δεν έχει νόημα να θυμίσουμε ότι όλοι αυτοί που ουρλιάζουν στη ζούγκλα του φασισμού και του ρατσισμού είναι παιδιά και εγγόνια μεταναστών.
Δεν έχει νόημα να μιλήσουμε ξανά για τους πρόσφυγες που ήρθαν από τη Μικρά Ασία κυνηγημένοι από τους Τούρκους. Γιατί κι εκείνοι οι πρόσφυγες ήταν στην Ελλάδα «Τούρκοι» και στη Μικρά Ασία «Ελληνες».
Αυτό που έχει νόημα και πρέπει να μας κινητοποιήσει είναι να μην τους αφήσουμε να εξαπλωθούν σαν την χολέρα. Να μη γίνουν ο θανατηφόρος ιός που θα «μολύνει» εμάς και τα παιδιά μας.
Να μάθουμε στα δικά μας παιδιά ότι δεν πρέπει να μισούν.
Να τους μάθουμε ότι δεν πρέπει να δεχθούν τα… ξερονήσια στην ψυχή τους και στο μυαλό τους.
Να τους διδάξουμε ότι η Ελλάδα ήταν περήφανη και γενναία χώρα ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές της.
Να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι ο φασισμός και ο ρατσισμός δεν μπορούν να φωλιάσουν στην καρδιά τους.
Να είναι ανοικτοί και ανεκτικοί. Να σέβονται, να αγαπούν, να πονάνε, να βοηθούν.
Και να χαίρονται όταν βλέπουν ένα παιδί από το Μπαγκλαντές που πριν από δύο χρόνια δεν ήξερε ελληνικά, αλλά έγινε άριστος μαθητής και παραστάτης, δίπλα στην ελληνική σημαία.
Να χαίρονται και να θυμούνται ότι αν αφήσουν το μίσος να γιγαντωθεί θα έρθει κάποια στιγμή και η δική τους σειρά. Και να «βλέπουν» με την καρδιά.
Γιατί όπως έλεγε και ο Μικρός Πρίγκιπας: «Μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, τα μάτια δεν βλέπουν την ουσία».
Ας μάθουν αυτό που έγραψε ο πάστορας Martin Niemöller, κι όχι ο… κακός κομμουνιστής Μπρεχτ, όπως κακώς του αποδίδεται:
«Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…»
Κι ας σκεφτούν καλά. Μπορεί τώρα να έχουν ένα σπίτι, ένα πιάτο φαγητό, μια πατρίδα ή έναν γείτονα σαν τον Μελλισιώτη – Πεντελιώτη που θέλει να μείνει «αμόλυντος», όμως, όλα αυτά είναι εφήμερα.
Και μπορεί να έρθει μια μέρα που θα είμαστε όλοι Κούρδοι, Αφγανοί, Σύροι ή Αφρικανοί.
