Όταν ο Τζέραλαντ Φορντ έγινε Πρόεδρος των ΗΠΑ και απάλλαξε το Νίξον από τις εις βάρος του κατηγορίες, τον Αύγουστο του 1974, οι Αμερικάνοι πολίτες είπαν «Αφού ο «Τζέρι» έγινε πρόεδρος, τότε οποιοσδήποτε Αμερικανός μπορεί να γίνει πρόεδρος».
Η διαφορά όμως από τον τωρινό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ είναι ότι ο Φόρντ δεν εκλέχτηκε ποτέ. Πρώτα διορίστηκε αντιπρόεδρος στη θέση του «δικού μας» Σπάιρο Αγκνιου βεβαρυμμένου με σκάνδαλα, ξέπλυμα βρόμικου χρήματος κ.τ.λ. και κατόπιν πήρε τη θέση του Ρίτσαρντ Νίξον, ως πρόεδρος των ΗΠΑ γιατί ο τελευταίος εμπλέκονταν στο πολυτάραχο σκάνδαλο Watergate και υποχρεώθηκε σε παραίτηση.
Εν τούτοις, ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ εκλέχτηκε «με το σπαθί του» το 2016 (αν και με λιγότερες ψήφους από την αντίπαλό του Χίλαρι Κλίντον), αλλά οι Αμερικανοί δεν σχολίασαν: «αφού εκλέχτηκε ο Ντόναλντ, τότε ο καθένας μπορεί να εκλεγεί πρόεδρος».
Χρησιμοποιώ ωστόσο αυτή τη σύγκριση γιατί σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία και οι δύο προαναφερθέντες πρόεδροι φαίνεται να διαθέτουν σχεδόν όμοιο και όχι ιδιαίτερα υψηλό IQ .
Αλλά για τους απλούς ανθρώπους ο Τραμπ αποτελούσε την πραγμάτωση του αμερικανικού ονείρου: Με σκληρή δουλειά ο καθένας μπορεί να φθάσει ψηλά, άσχετα από φυλή, θρήσκευμα, χρώμα, κοινωνική θέση κ.τ.λ. Το αμερικανικό όνειρο άνοιγε τις πόρτες σε όλους, Αμερικανούς και μη.
Αν και μεταξύ μας ο Τραμπ κληρονόμησε μια σημαντική περιουσία από τον πατέρα του. Μάλιστα λέγεται ότι ο Φρεντ Τραμπ, πατέρας του Ντόναλντ, που φημολογείται μάλιστα πως ανήκε στην «πατριωτική» οργάνωση Κου Κλουξ Κλαν, λάδωσε πολύ γενναιόδωρα το πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια, ( Σχολή Wharton) όπου έγινε ο Ντόναλντ Τραμπ δεκτός.
Το «αμερικάνικο όνειρο», καθώς και το σοβινιστκό σλόγκαν, «Πρώτα η Αμερική» αποτέλεσαν δίπτυχο εθνικής ανάτασης και εθνικής «φιλοσοφίας» που ο αμερικανικός λαός τόσο πολύ χρειαζόταν για να συνέλθει και να σταθεί σταθεί ορθός ύστερα από μια κρίση αξιών που πέρασε (11/9, Ιράκ, Αφγανιστάν και τη μεγάλη οικονομική ύφεση του 2007-8), ενώ ο Τραμπ επένδυσε όχι μόνο σε αυτά για να εξασφαλίσει την εκλογή του ως προέδρου των ΗΠΑ, αλλά και στο συναφές «μεγαλοϊδεατικό:» : «Κάνε την Αμερική μεγάλη ξανά», που συγκινούσε βαθύτατα όποιον είχε θρηνήσει την απώλεια του παλιού αμερικανικού μεγαλείου.
«Πρώτα η Αμερική» και «αμερικανικό όνειρο» : δυο φράσεις με Ιστορία
Η Αμερικανίδα καθηγήτρια του Παν/μίου του Λονδίνου κ. Σάρα Τσέρτσγουελ στο βιβλίο της Behold America αναλύει διεξοδικά τις δύο επίμαχες φράσεις και καταλήγει σε ενδιαφέροντα συμπεράσματα για κάθε μία από τις δύο .
Το America first πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τους Ρεπουμπλικάνους ως σλόγκαν προεκλογικής εκστρατείας τη δεκαετία του 1880. Αλλά ευρεία χρήση της φράσης έκανε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Γούντροου Γουίλσον το 1915 στην αρχή του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου
στην προσπάθειά του να διατηρήσει την ουδετερότητα των ΗΠΑ και τη μη εμπλοκή της χώρας του στον πόλεμο, θέλοντας έτσι να εξευμενίσει το μεγάλο κύμα των Αμερικανών απομονοτιστών (Αmerica first, not war), μολονότι ο ίδιος υπήρξε διεθνιστής
Καθιερώθηκε λοιπόν ως ένα απομονοτιστικό, ξενοφοβικό και εν πολλοίς ρατσιστικό σύνθημα που θεωρούσε ως το «άλας της γης» τον προτεστάντη, λευκό και πούρο πατριώτη («Αμερικανό εκατό τοις εκατό»: άλλο ένα σλόγκαν που «έπιασε») που μάλιστα υιοθετήθηκε από την ρατσιστική οργάνωση ΚΚΚ (Κου Κλουξ Κλαν) το 1927 στις εορτές Ημέρας Μνήμης, αλλά κατόπιν και από τις αμερικανο-ναζιστικές ομάδες (Αmerican German «bund»: (Αμερικανο-Γερμανική Ομοσπονδία ) που δρούσαν στις ΗΠΑ. τη δεκαετία 1920-30.
Σε αντίθεση, το «αμερικανικό όνειρο», του οποίου την ληξιαρχική πράξη θανάτου υπέγραψε επίσημα ο Τραμπ, άμα τη αναγγελία της υποψηφιότητάς για το χρίσμα του προέδρου, υπήρξε φάρος ελπίδας για μια καλύτερη ζωή των φτωχότερων τάξεων. Είχε ανθρωπιστικό – σοσιαλιστικό υπόβαθρο, σε αντίθεση με το «πρώτα η Αμερική» που φλερτάριζε-εκτός από τον καταφανή σοβινισμό του-, με το ναζισμό. (πιο συγκεκριμένα ταυτίστηκε με την America First Committee του ονομαστού πιλότου Τσαρλς Λίντμπεργκ). Ο Λίντμπεργκ το Σεπτέμβριο του 1941 είχε καταγγείλει ότι Βρετανοί και Εβραίοι είχαν συνωμοτήσει να σύρουν-για δικό τους όφελος- την Αμερική στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η μόρφωση του Ντοναλντ Τραμπ
Αυτές τις μέρες γίνεται πολύς λόγος για την επίσκεψη που δέχθηκε ο Τραμπ από τον πρόεδρο της Ιταλίας Σέρτζιο Ματαρέλα που κάνα- δυο φορές ο Τραμπ στον εμπνευσμένο του λόγο τον προσφώνησε ως μοτσαρέλα. Στο λόγο του ο Τραμπ αναφέρθηκε ακόμα στις ιστορικές σχέσεις Ιταλίας(Αρχαίας Ρώμης) και ΗΠΑ που χρονολογούνται από το χρόνια της… αρχαιότητας.
Εξ αντικειμένου απαιτούνται οι δέουσες επιστημονικές έρευνες και ανασκαφές στις ΗΠΑ καθώς και η συγγραφή ιστορικών συγγραμμάτων, όπως λ.χ. «η Ιστορία των Αρχαίων Ηνωμένων Πολιτειών», ώστε να μην υπάρχουν ανιστόρητοι πολίτες.
Ο Τραμπ εξήρε και τη συμβολή κάποιου κυρίου (gentleman) ονόματι Χριστόφορο Κολόμβο, που υπήρξε άλλο ένα σημαντικό ιστορικό πρόσωπο και είχε γεννηθεί στη Γένοβα.
Η από αρχαιοτάτων χρόνων περί ης ο λόγος αμερικανο-ιταλική φιλία φθάνει ως την πρόσφατη εποχή. Γι αυτό άλλωστε προέκυψαν και τα σπαγκέτι γουέστερν, προϊόντα πολιτισμικής συνεργασίας των δύο λαών υπό την καθοδήγηση του Σέρτζιο Λεόνε και του Κλιντ Ιστγουντ. Τελικά το μεγάλο θύμα ήταν η μεταφράστρια με το αγωνιώδες βλέμμα.
Επίσης ο Tραμπ απέλυσε τον Υπουργό Αμυνας στρατηγό Τζιμ Μάτις θεωρώντας υον «τον πιο «υπερεκτιμημένο στρατηγό στον κόσμο» και όχι «αρκούντως σκληρό»
Για την υπερεκτίμηση ο στρατηγός Μάτις θεώρησε εαυτόν ικανοποιημένο γιατί όμοια είχε χαρακτηρίσει υπερεκτιμημένη την πολυβραβευμένη ηθοποιό Μέριλ Στριπ που είπε κάτι εναντίον του. Οσο για το «σκληρός» tough, γιατί ο Τραμπ αλλού θεωρεί κακόσημο το επίθετο, όταν συμβουλεύει στην ιστορική επιστολή του προς τον Ερντογάν «να μην είναι σκληρός» και «να μην είναι κουτός» Don’t be a tough guy και don’t be a fool , ενώ στην
περίπτωση του Μάτις η σκληρότητά του δεν είναι επαρκής; Βέβαια μπορεί να έχει δίκιο: οι πολιτικοί σαν τον Ερντογάν πρέπει να «σφάζουν με το γάντι» (ο Τούρκος πρόεδρος δεν χρησιμοποιεί ακριβώς γάντια όταν το κάνει αυτό), ενώ οι στρατιωτικοί πρέπει να το παίζουν σκληροί ώστε να εμπνέουν φόβο.
Πρόσθετα, o Τραμπ έχει βαλθεί να αποδείξει ότι ο Μπαράκ Ομπάμα δεν ήταν σπουδαίος φοιτητής. Ούτε και αυτός όμως ήταν, αλλά ο πρώην πρόεδρος πήρε το μεταπτυχιακό του με διάκριση «Magna cum laude» από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ.
Οι Κούρδοι και το ήθος του Τραμπ
Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ έχει προκαλέσει πολλή πικρία και μεγάλη απογοήτευση στους πιστούς του συμμάχους Κούρδους και απόλυτα δικαιολογημένα
Πρόσφατα το γόητρο των ΗΠΑ δοκιμάζεται όσο ποτέ άλλοτε εξαιτίας της απρόβλεπτης στάσης του Αμερικανού προέδρου, ο οποίος ξαφνικά και απροειδοποίητα αποφάσισε να αποσύρει τις στρατιωτικές του δυνάμεις (1000 τον αριθμό) από τη Συρία αφήνοντας έναν από τους πιο πιστούς συμμάχους της Ουάσινγκτον, τους Κούρδους εκτεθειμένους στην επιθετικότητα του Τούρκου Σουλτάνου Ερντογάν.
Οι Κούρδοι αποτελούν μια εθνοτική ομάδα 25 έως 35 εκατομμυρίων ανθρώπων της Βόρειας Μέσης Ανατολής που όντας διεσπαρμένοι , κυρίως σε Τουρκία, αλλά και το Ιράν, το Ιράκ και τη Συρία καθιστούν τον ακριβή πληθυσμό τους δύσκολο να εξακριβωθεί. Η τραγωδία τους όμως είναι ότι ακόμα αγωνίζονται να κάνουν κράτος και κανείς δεν τους βοηθάει
Αναμενόμενα, οι κερδισμένοι από τη άστοχη απόφαση του Τραμπ υπήρξαν οι Τούρκοι που έσπευσαν να καταλάβουν μέσα σε μια εβδομάδα μια περιοχή 75 τετραγωνικών μιλίων που ανήκε στους Κουρδους. Τώρα εκείνο που τους απομένει είναι να δεχτούν το θανάσιμο εναγκαλισμό του Σύρου δικτάτορα Ασαντ, ελλείψει άλλων υποστηρικτών. Ας σημειωθεί ότι ήχησαν ωσάν γλυκιά μελωδία στα αυτιά του Ερντογάν οι πρόσφατες «ανθρωπιστικές» δηλώσεις Πούτιν (23/10) ότι: « Θα πετάξουμε έξω όλους τους Κούρδους».
Ενας άλλος κερδισμένος θα είναι το Ισλαμκό Κράτος αφού τώρα, δεν είναι πλέον σε θέση-λόγω σημαντικών απωλειών τους να περιφρουρήσουν οι Κούρδοι τους 11 000 αιχμαλώτους του ISIS που κρατούσαν σε κουρδικά στρατόπεδα.
Οι Κούρδοι έχουν σοβαρούς λόγους να μην εμπιστεύονται την Αμερικανική κυβέρνηση γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτουν θύματα της αλλοπρόσαλλης πολιτικής τους. Η Αμερική βοήθησε και ενθάρρυνε τους Κούρδους τη δεκαετία του 1970 να επιτεθούν κατά του Σαντάμ γιατί φοβόντουσαν ότι αυτός θα μπορούσε να καταστεί δορυφόρος της Σοβιετικής Ενωσης στη Μέση Ανατολή. Αργότερα μετέβαλαν γνώμη και άφησαν τους Κούρδους να αντιμετωπίσουν τον Σαντάμ μονάχοι τους.
Ολος ο κόσμος ζει μέσα στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια εξαιτίας ενός πλανητάρχη ασταθούς, παρορμητικού που στερείται μιας στοιχειώδους κρίσης να διακρίνει φίλους από εχθρούς. Επέτρεψε στον Πούτιν να πατήσει πόδι στη Μέση Ανατολή, ενώ αφετέρου πρόδωσε στους Τούρκους τους αληθινούς συμμάχους του Κούρδους. Η πρόεδρος της
Βουλής των Αντιπροσώπων κ. Νάνσι Πελόζι αγωνίζεται απεγνωσμένα για την παραπομπή του Τραμπ, αλλά οι πιθανότητες είναι ισχνές για να συμβεί κάτι που δεν έχει προηγούμενο στη Ιστορία του Αμερικανικού Εθνους.
Τελικά ποιος μπορεί να σώσει τον πλανήτη από έναν τέτοιο πλανητάρχη που του έλαχε;
Ο κ. Θάνος Κακουριώτης είναι Ομότιμος Καθηγητής ΑΠΘ.
