Εδώ και χρόνια η χώρα ταλαιπωρείται και το πολιτικό σύστημα λοιδορείται και κατηγορείται για την περιβόητη διαπλοκή οικονομικών συμφερόντων με την πολιτική εξουσία. Ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης χτίστηκαν πολιτικές καριέρες, διαμορφώθηκαν κύματα αγανάκτησης και απαξίωσης γιατί υπήρχε διάχυτη η αίσθηση της επικυριαρχίας των οικονομικών συμφερόντων σε όλο το φάσμα της εξουσίας.
Ο Σύριζα εργαλειοποίησε και αξιοποίησε στο μέγιστο βαθμό αυτή την ευρύτατα, είναι αλήθεια, διαδεδομένη αίσθηση για να καταλήξει βέβαια στη συνέχεια ο βολικός και χρήσιμος διεκπεραιωτής πλείστων όσων επιχειρηματικών συμφερόντων, αρκεί φυσικά να τον βόλευαν και να τον εξυπηρετούσαν.
Είναι προφανές ότι για να μπορέσει η Ελλάδα να ξεπεράσει τα βαρίδια του παρελθόντος και να διεκδικήσει με συνέπεια και επιτυχία μια καλύτερη προοπτική χρειάζεται πρώτα από όλα καθαρούς κανόνες και θεσμούς που θα υπηρετούν αυτό το σχέδιο. Για μια φιλελεύθερη κυβέρνηση, όπως υποστηρίζει ότι θέλει να είναι η σημερινή, αυτός θα έπρεπε να είναι ο κυρίαρχος στόχος της πολιτικής της.
Όποιος θέλει να επενδύσει, όποιος θέλει να δημιουργήσει μια νέα επιχείρηση ή να αναπτύξει μια ήδη υπάρχουσα να ξέρει ότι δεν χρειάζεται η διαμεσολάβηση καμιάς εξουσίας, κανενός υπουργού για να το κάνει. Αρκεί να υπάρχουν θεσμοί που θα κρίνουν την αξιοπιστία της όποιας επένδυσης και σταθερά για όλους κριτήρια για το πως και με ποιους όρους θα υλοποιηθεί.
Αν υπάρχει αυτό το ξεκάθαρο θεσμικό πλαίσιο, αν διασφαλίζεται ότι τα κριτήρια αξιολόγησης είναι ίδια για όλους, αν οι αρμόδιες δημόσιες υπηρεσίες είναι υποχρεωμένες να τηρούν με ακρίβεια νόμους και χρονοδιαγράμματα, τότε κανείς επιχειρηματίας δεν θα μπορεί να καταφεύγει στους υπουργούς ή και τον πρωθυπουργό, για να ρυθμίσει τις υποθέσεις του.
Για την ώρα αυτό δεν το έχουμε δει ακόμα. Βλέπουμε υπουργούς μεσολαβητές μεταξύ επιχειρηματιών και τραπεζών, ακούμε δηλώσεις για την αποτελεσματικότητα των παρεμβάσεων τους, βλέπουμε επιχειρηματίες να συναντούν τον πρωθυπουργό και το Μαξίμου να ανακοινώνει τα θέματα που συζητήθηκαν.
Προφανώς και δεν απαγορεύει κανείς στον πρωθυπουργό να βλέπει όποιους και όσους θέλει. Αλλά σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία – και πολύ περισσότερο στην Ελλάδα με το βεβαρημένο παρελθόν – η επιχειρηματική δραστηριότητα, όσο σημαντική κι αν είναι δεν ρυθμίζεται με συναντήσεις κορυφής. Αρκεί φυσικά να υπάρχουν κανόνες και θεσμοί που λύνουν τα όποια προβλήματα, χωρίς την παρέμβαση υπουργών ή και του πρωθυπουργού.
