Οτι ο κόσμος είναι ασταθής δεν χωρεί πλέον καμία αμφιβολία. Αποκαλύπτεται δυστυχώς καθημερινά η διαχεόμενη αστάθεια και περιπλοκή. Τα καμώματα του αμερικανού προέδρου έχουν κλονίσει την αξιοπιστία τής άλλοτε πανίσχυρης και μόνης υπερδύναμης. Οι εξελίξεις στη Συρία και εν γένει στη Μέση Ανατολή δίδουν περισσότερο χώρο στη Ρωσία και στους πολλούς αυταρχικούς ηγέτες της περιοχής.
Η Ευρώπη, απορροφημένη από τα δικά της προβλήματα, χωρίς εμπνευσμένη και ισχυρή ηγεσία, επιδρά ολοένα και λιγότερο στις διεθνείς υποθέσεις. Παραμένει κατά βάση εγκλωβισμένη στις φοβίες και στις αναστολές της, όπως μαρτυρεί η ανάθεση διαχείρισης του προσφυγικού και μεταναστευτικού ζητήματος στην εμπορευόμενη τουρκική ηγεσία. Η άλλοτε αυτοκρατορική Μεγάλη Βρετανία φαντάζει ακινητοποιημένη και αδρανής, όπως είναι μπλεγμένη στα δίχτυα ενός ακατανόητου Brexit.
Τα αλλεπάλληλα επίσης κύματα προστατευτισμού που εκπέμπονται από την άλλη όχθη του Ατλαντικού κλονίζουν το διεθνές εμπόριο, υπονομεύουν την παγκόσμια ανάπτυξη, περιορίζουν την ανερχόμενη τα προηγούμενα χρόνια Κίνα, αφαιρούν δυνάμεις από την Ινδία και τις αναδυόμενες ασιατικές και λατινοαμερικανικές οικονομίες και παγιδεύουν σε μακροχρόνια κρίση την πολυπληθή πια Αφρική, μετατρέποντάς την σε μια εστία προσφυγιάς και μετανάστευσης.
Για να μην αναφερθούμε στην εξελισσόμενη κλιματική αλλαγή και στα νέα προβλήματα που αυτή θα γεννήσει.
Κοινώς, οδεύουμε προς μια προβληματική διεθνή συγκυρία όπου δοκιμάζονται συμμαχίες, κλονίζονται σταθερές, αναδεικνύονται νέες δυνάμεις και ο κόσμος γίνεται πολυμερής και περίπλοκος, γεμάτος διεκδικήσεις και απειλές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις μικρότερες και ασθενέστερες χώρες.
Η όλη δε συγκυρία βρίσκει την Ελλάδα σε κρίσιμη φάση, σε χρόνο κατά τον οποίο επιχειρεί την έξοδο από τη μεγάλη οικονομική κρίση, σε στιγμή που διεκδικεί την οικονομική της αναγέννηση και ανασυγκρότηση.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η ελληνική προσπάθεια δεν θα είναι εύκολη, ούτε ευθύγραμμη.
Θα απαιτήσει λεπτούς χειρισμούς, ξεχωριστές διπλωματικές και άλλες ικανότητες, προκειμένου να υπερβεί τις απειλές των γειτόνων, τις προειδοποιήσεις των Ρώσων για την αμερικανική συνέπεια, αλλά και τις όποιες περιπλοκές μπορεί να προκαλέσει όλο αυτό το κύμα ανακατατάξεων στην εύθραυστη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και στην πολλαπλώς επηρεαζόμενη βαλκανική χερσόνησο.
Ταυτόχρονα η ελληνική πλευρά οφείλει να διεκδικήσει με δυναμικότερο τρόπο την ευρωπαϊκή υποστήριξη και να αξιοποιήσει όσο γίνεται περισσότερο την όποια αμερικανική ανάγκη, αλλά ταυτόχρονα να αξιοποιήσει και το πολλαπλώς εκδηλούμενο κινεζικό ενδιαφέρον για επενδύσεις στην Ελλάδα, λαμβάνοντας βεβαίως υπ’ όψιν τον δεδομένο ανταγωνισμό μεταξύ Ουάσιγκτον και Πεκίνου.
Οπως και να εκμεταλλευθεί το πιθανό γερμανικό ενδιαφέρον για επανατοποθέτηση στη χώρα μας σε αυτόν τον νέο κύκλο διεθνών ανακατατάξεων.
Και μαζί βεβαίως είναι απαραίτητο να ξαναδεί κανείς τυχόν ευκαιρίες που μπορεί να δημιουργεί όλη αυτή η ατμόσφαιρα μεταβολής με ενδιάμεσες χώρες, όπως η Ιαπωνία, ο Καναδάς, η Ινδία και άλλες, οι οποίες μπρος στα εμφανιζόμενα αδιέξοδα διεκδικούν νέες σχέσεις μέσω διμερών συμφωνιών.
Το σίγουρο είναι ότι οι συνθήκες είναι μεταβαλλόμενες και για τούτο οι πρόνοιες είναι επιβεβλημένες. Η κρίση και η περιπλοκή έχουν, είναι αλήθεια, τις δυσκολίες τους. Ωστόσο προσφέρουν και ευκαιρίες. Η Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιες.
Αρκεί να είναι κανείς έτοιμος και κατάλληλα προετοιμασμένος να τις υποδεχθεί…
