Δεν είναι καινούργιο ότι ζούμε σε έναν κόσμο διαρκώς μεταβαλλόμενο, πολλές φορές μάλιστα απρόβλεπτα και επικίνδυνα. Μόνο που τα όσα συμβαίνουν γύρω μας τον τελευταίο καιρό έχουν ξεπεράσει κάθε όριο λογικής και κινούνται πλέον στα όρια του παραλόγου. Στροφές, μεταμορφώσεις και παλινωδίες ηγετών που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν ηγεμονεύουσες δυνάμεις του κόσμου είναι πια καθημερινή ρουτίνα ανατρέποντας ισορροπίες και συμμαχίες, στηριγμένες πολλές φορές σε ποταμούς αίματος.
Τα τραύματα της Ιστορίας αγνοούνται και φαιδροί ηγετίσκοι επενδύουν σε εθνικιστικές ονειρώξεις, παραπλανώντας και διχάζοντας τους λαούς τους, για πρόσκαιρα κέρδη, για να κρατηθούν στις καρέκλες της εξουσίας. Αγνοώντας ή αδιαφορώντας ότι μπορεί η Ιστορία να γράφεται συνήθως από τους νικητές, αλλά πολλές φορές και οι ηττημένοι παίρνουν την εκδίκησή τους. Θα πει βέβαια κάποιος τι να πει κανείς στον Τραμπ για Ιστορία, όταν κατηγορεί τους Κούρδους ότι δεν μετείχαν στην απόβαση της Νορμανδίας ή όταν ανακαλύπτει συμμαχία Αρχαίας Ρώμης και Αμερικής…
Η καιροσκοπική εργαλειοποίηση του εθνικισμού αποτελεί δυστυχώς μια παγκόσμια απειλή. Δεν αφορά πια κάποιες χώρες του πάλαι ποτέ Ανατολικού Μπλοκ, ούτε μόνο κάποιους αδίστακτους αυταρχικούς ηγέτες τύπου Ερντογάν, αλλά έχει επεκταθεί σε χώρες που υποτίθεται ότι αποτελούσαν τα θεμέλια της φιλελεύθερης και ανεκτικής Δύσης. Κι από την άλλη μεριά, ο πυρήνας της Δύσης, η Ευρώπη, παρακολουθεί ως αμήχανος θεατής τα τεκταινόμενα, αδυνατώντας να συμφωνήσει ακόμα και για τα αυτονόητα. Ερμαιη των εκβιασμών Ερντογάν στο Προσφυγικό, εγκλωβισμένη στους εσωτερικούς της ανταγωνισμούς στο θέμα της Βόρειας Μακεδονίας.
Ζούμε σε μια εποχή πολλαπλών παραλογισμών. Από τη μία παγκοσμιοποιημένη οικονομία, ανταγωνισμός μέχρις εσχάτων και από την άλλη τάσεις επανεθνικοποίησης της πολιτικής. Με πρωτοστατούσα μάλιστα τη μητρόπολη της παγκοσμιοποίησης, τις ΗΠΑ, που στην εποχή Τραμπ τείνουν να μετατραπούν σε μια περιχαρακωμένη στα προβλήματά της χώρα. Τα ίδια και χειρότερα στην κάποτε κοσμοκράτειρα Βρετανία, η οποία καταφεύγει στο Brexit ως λυδία λίθο για να ξεπεράσει την οικονομική και πολιτική παρακμή της.
Το μόνο που δεν έχουμε δει ακόμη είναι μια… Εθνικιστική Διεθνή στα πρότυπα της πάλαι ποτέ κομμουνιστικής. Ο Τραμπ, ο Πούτιν, ο Τζινπίνγκ – και μια σειρά άλλοι υποψήφιοι για ένταξη στο κλαμπ – προφανώς δεν ταυτίζονται, προφανώς εξυπηρετούν διαφορετικά συμφέροντα, αλλά στο τέλος της ημέρας μοιάζει πιο εύκολο να συνεννοηθούν μεταξύ τους. Γιατί ο αυταρχισμός και ο απολυταρχισμός τους συμπίπτουν σε μια κοινή συνισταμένη: στην απαξίωση και στον ευτελισμό της δημοκρατίας. Αυτός είναι ο συνεκτικός κρίκος που τους ενώνει και μας απειλεί…
