Τη θυμάστε εκείνη την εταιρεία Διάτμηση ΑΤΕ;
Εκείνη την τεχνική εταιρεία για την οποία είχε γίνει ντόρος γιατί ο Φλαμπουράρης είχε… ξεχάσει ότι δεν μπορεί υπουργός να είναι και μέτοχος εταιρείας και έτρεχε να μεταβιβάσει τις μετοχές για να ξεπεράσει το ασυμβίβαστο;
Φαίνεται ότι μετά την αποχώρηση του Φλαμπουράρη η εταιρεία πρόκοψε!
Ο κύκλος εργασιών της εταιρείας, κατά το 2018, ανήλθε σε 4,6 εκατ. ευρώ έναντι 1,7 εκατ. ευρώ το 2017, καταγράφοντας αύξηση 159,38% σε σχέση με το 2017, ενώ η εταιρεία αύξησε και την καθαρή κερδοφορία, κατά 162,64%, στα 331,1 χιλ. ευρώ έναντι 126,1 χιλ. ευρώ.
Το γεγονός αυτό δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει: ή ότι ο Φλαμπουράτης, όσο ήταν στην εταιρεία, ήταν ένα βαρίδι, που δεν την άφηνε να αναπτυχθεί, ή ότι η εταιρεία συνέχισε να έχει κάποιου είδους θετική μεταχείριση ακριβώς επειδή είχε έναν υπουργό για μέτοχο.
Διαλέξτε εσείς την απάντηση που σας φαίνεται πιο πειστική.
Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι και επί κυβέρνησης της «πρώτη φορά Αριστεράς» συνέχισε το ίδιο πρόβλημα, δηλαδή οι αναθέσεις και τα έργα να δίνονται με όρους γνωριμιών και να καταλήγουν είτε σε φίλια προσκείμενους, είτε σε ευθέως «κομματικούς» επιχειρηματίες.
Όπως, γινόταν πριν τον ΣΥΡΙΖΑ και όπως φαντάζομαι θα συνεχιστεί και μετά τον ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί δεκαετίες τώρα η «γνωριμία», η «άκρη», η «εξυπηρέτηση» αποτελούν τις βασικές μορφές με τις οποίες συντηρείται μια ορισμένη πραγματικά κρατικοδίαιτη «επιχειρηματικότητα».
Που με τη σειρά της είναι αυτή που εξασφαλίζει ότι τα κόμματα κάνουν τις προεκλογικές εκστρατείες τους, αλλά και ότι τα κομματικά στελέχη φτιάχνουν το… κομπόδεμά τους.
Μην ξεχνώντας στο μεταξύ να εύχονται σε τακτά χρονικά διαστήματα «στην υγειά των κορόιδων».
Όλων αυτών δηλαδή που πιστεύουν σε έννοιες όπως αξιοκρατία, διαφάνεια, καθαροί όροι του παιχνιδιού.
Ότι ακόμη και η αριστερά αποδείχτηκε βαθιά χωμένη σε αυτή τη λογική, απλώς δείχνει την πραγματική έκταση του προβλήματος.
