Υπάρχουν δύο βιβλία που έχουν γίνει θέμα ατέρμονων συζητήσεων αλλά και πρόκλησης διάστασης απόψεων στο αναγνωστικό κοινό : το πρώτο είναι γραμμένο από τον πρώην Υπουργό των Οικονομικών, καθηγητή κ. Γιάνη Βαρουφάκη και φέρει τον τίτλο «Ανίκητοι Ηττημένοι: Για μια Ελληνική Ανοιξη… …», εκδ. Πατάκη 2017 (αρχικός τίτλος στα αγγλικά : «Adults in the Room: My Battle with Europe’s Deep Establishment: Ενήλικοι στην αίθουσα: Η Μάχη μου με το βαθύ κατεστημένο της Ευρώπης ) σελ.830 .Το βιβλίο «είναι αφιερωμένο» σε όσους αρνούνται «να καταλήξουν συμβιβασμένοι».
Το δεύτερο βιβλίο είναι γραμμένο από δύο εξαιρετικά αξιόλογες κυρίες, την Ελένη Βαρβιτσιώτη και την Βικτώρια Δενδρινού και φέρει τον τίτλο: « Η Τελευταία Μπλόφα: [το παρασκήνιο του 2015. Οι συγκρούσεις το Plan B»].Εκδ. Παπαδόπουλου 2019. Σελ.400.
Για τον κ. Γιάνη Βαρουφάκη ό,τι και να πεις δεν αρκεί. Είναι πολυγραφότατος και οι μελέτες του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Οι ιδέες του μπορεί να μην είναι αρεστές σε πολλούς, αλλά η επιστημονική συγκρότηση του Βαρουφάκη δύσκολα μπορεί να τεθεί εν αμφιβόλω. Το Adults in the Room έχει την τύχη να έχει σκηνοθετηθεί από τον καταξιωμένο διεθνώς σκηνοθέτη κ.Κώστα Γαβρά, («Ζ», «Missing» κ. ά.) ο οποίος έγραψε και το σενάριο της ταινίας που προβάλλεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους .
Αλλά κα οι κυρίες της «Μπλόφας», δεν πάνε πίσω σε προσόντα. Η κ. Βαρβιτσιώτη είναι υπερδραστήρια, ακούραστη και πολύ ευσυνείδητη δημοσιογράφος και έχει κάνει σπουδές σε Ιστορία και Δημοσιογραφία, στο prestigious Πανεπιστήμιο της Βοστόνης.
Αφετέρου η κ. Δενδρινού σπούδασε στο Παν/μιο της Οξφόρδης και στο επίσης λαμπρό UCL, University College London, του Παν/μιου του Λονδίνου, ενώ χρημάτισε ανταποκρίτρια του Wall Street Journal καθώς και συνεργάτιδα του Bloomberg.
Η “Τελευταία μπλόφα”, ένα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα, αλλά…
Ενα γεμάτο ζωντάνια και σφρίγος βιβλίο που δεν διαβάζεται βεβαίως «απνευστί», λόγω των μεγάλων παραγράφων του, αλλά που σε καθηλώνει ώστε να μη θέλεις να το αφήσεις με τα συγκλονιστικά συμβάντα που αφηγείται και προπάντων την αμεσότητα του τρόπου που τα αφηγείται αναμειγνύοντας «fact and fiction», χάριν της αναγνωσιμότητας.
Εκείνο που ξενίζει, ωστόσο, είναι η υποκειμενική αφήγησή του, όπου άλλα πρόσωπα περιγράφονται απόλυτα θετικά και παραλείπεται σε βάρος της ιστορικής αντικειμενικότητας όλη η αλήθεια γι’ αυτά. Ενώ άλλα περιγράφονται αρνητικά και αδικούνται, ως προς την προσφορά τους στα ιστορικά συμβάντα που περιγράφονται στο βιβλίο
1. Ο Αντώνης Σαμαράς λόγου χάριν θεωρείται «τοπικάρχης» αλλά δεν αναφέρεται πόσο επιζήμια εθνικιστής υπήρξε. Αντιτάχθηκε πεισματικά ενάντια στη λογική πρόταση του Πορτογάλου ΥΠ.ΕΞ Ζοάο ντε Ντέους Πινέιρο (και το πακέτο του) και κατέθεσε υπόμνημα στην ομάδα εργασίας Πινέιρο εκφράζοντας τις έντονες αντιρρήσεις του. Ο Πινέιρο είχε προτείνει το όνομα novamacedonia (Nέα Mακεδονία). Αν ο Σαμαράς είχε θέσει κατά μέρος τον υπερεθνικισμό του, θα είχαμε απαλλαγεί από αυτή την Ιστορία (1992-2018) που τόσο
πολύ μας ταλάνισε και μας έκανε αντιπαθείς στην διεθνή κοινότητα η οποία πείσμωσε και υιοθέτησε ανεπίσημα το όνομα Μακεδονία (χωρίς προσδιορισμούς). Και ας μην ξεχνάμε την χοντροκοπιά του πρώην Γερμανού καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ που ανέφερε σε λόγο του την Φυρόμ δυό φορές ως «Μακεδονία» παρουσία του Ελληνα πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή που τον είχε επισκεφθεί του στο Βερολίνο.
O Σαμαράς, είναι αλήθεια πως βρέθηκε προ μεγάλης εκπλήξεως όταν η Μέρκελ του ανέφερε τη λίστα με τα 72 (!!!) προαπαιτούμενα που όφειλαν να πραγματοποιηθούν λίαν συντόμως. Η ερώτησή του και πολύ εύλογη απορία του: «για ποια 72 σημεία μου λες;» καταδεικνύει πόσο «οργανωμένοι» και «ενημερωμένοι» ήταν οι Ελληνες πολιτικοί όπου οι προκάτοχοί του είχαν δεσμευθεί με 72 μεταρρυθμίσεις, εν αγνοία του πρωθυπουργού Σαμαρά ο οποίος επισκέφθηκε τη Μέρκελ χωρίς να έχει καν ιδέα για αυτές!
2. Παρουσιάζουν τον Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, ως μεσογειακό «αγκαλίτσα». Και όντως έτσι δείχνει. Θα μπορούσαν, ωστόσο να αναφέρουν την ανήκουστη παρέμβασή του στα εσωτερικά της χώρας μας, όταν μας συμβούλευε (πατρικά, βέβαια) να ψηφίσουμε «οικεία» πρόσωπα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ) και όχι όποιον κι όποιον.
Ως και στο δημοψήφισμα του 2015, ο Γιουνκέρ δεν παρέλειψε να εμφανισθεί από τηλεοράσεως για να «ορμηνέψει» τους Ελληνες, ωσάν στοργικός πατέρας, να πουν ένα μεγάλο ναι στο ΝΑΙ.
Ο Γιουνκέρ «λυπήθηκε» που η Ελλάδα έχασε ένα μεγάλο μέρος της εθνικής κυριαρχίας της, αλλά πάλι έφταιγε η ίδια γι’ αυτό. Ας μην ήταν ανίκανη και διεφθαρμένη. «The game is over», είχε πει χαρακτηριστικά επιτιμητικά, αν κι εδώ είχε δίκιο γιατί αναφερόταν στο περίφημο «εικονικό» έλλειμμα που παρουσίασε η ΝΔ στην ΕΕ. (5 και κάτι% ενώ ήταν ακριβώς τριπλάσιο. Απένειμε ωστόσο στον Τσίπρα αλλά και την ΝΔ τον τίτλο του ψεύτη. Δημιούργησε δε προς διαφήμιση της Ελλάδας μια ωραία φράση: Greek statistics.
3. Περιγράφουν με θετικά σχόλια τον Τόμας Βίζερ, Αμερικανο-αυστριακό οικονομολόγο, πρώην επικεφαλής του Euroworking group, που κατά το Βαρουφάκη ήταν το ουσιαστικό αφεντικό και «έτρεχε» τα πάντα. Παραλείπουν όμως να αναφερθούν στην αχαρακτήριστη στάση του σε ό,τι αφορά την περιβόητη ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα.
Όχι μόνον ήξερε τα περί ιδιωτικοποιήσεως αλλά επέδειξε και ασύγγνωστο κυνισμό προβάλλοντάς τον ως επίδειξη χιούμορ: «Δεν έχει σημασία ποιος έβαλε την ιδιωτικοποίηση του νερού μέσα στο πρόγραμμα. Σημασία έχει ποιος μπορεί να την βγάλει από εκεί και την απάντηση δεν τη γνωρίζω «. Σχόλιο που χαρακτηρίζει εναργώς το ήθος του ανδρός που πρόσθετα επέδειξε μια τουλάχιστον αμφιλεγόμενη στάση στην προσπάθεια Βαρουφάκη να καταργήσει τα MoU ( «Memoranda of Understanding: Mνημόνια Kατανόησης)
4.Θα μπορούσαμε να βρούμε και άλλες τέτοιες περιπτώσεις, αλλά ας αναφερθούμε καλύτερα την περίπτωση αδίκησης προσώπου που είναι αυτή του Γιάνη Βαρουφάκη. Ο γράφων κάθε άλλο παρά θαυμαστής του είναι και ξέρει τι ζημιά προκάλεσε στο ελληνικό δημόσιο. Αλλά δεν συμφωνεί με την κουτσομπολίστικα σχόλια των δύο κυριών αφού στο κάτω-κάτω ο Βαρουφάκης εκπροσωπούσε τη χώρα του ως ΥΠ.ΟΙΚ. Δεν είναι πρέπον λοιπόν να τον παρουσιάζουν ως προκαλούντα χάχανα και ειρωνικά σχόλια στις Βρυξέλλες, σαν να ήταν «φαιδρό πρόσωπο», άσχετα από την αλαζονεία του και το ανορθόδοξο ντύσιμό του.
Γενικά, θα τολμούσα να πω ότι οι δύο κυρίες δεν είναι και τόσο καλές στην ανάλυση χαρακτήρων, όσο είναι δυνατές στην περιγραφή και τον εύστοχο σχολιασμό γεγονότων.
Στο ενεργητικό των Β&Δ εγγράφεται η αποκάλυψη ύπαρξης μυστικού σχεδίου για την αντιμετώπιση grexit μετά το δημοψήφισμα Τσίπρα με την παραπλανητική κωδική ονομασία : « Η προσχώρηση της Κροατίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση» (έξυπνο !)
Κάνουν πολύ καλά που τονίζουν την προχειρότητα και την παντελή έλλειψη προετοιμασίας από την ελληνική πλευρά: «Amat Victoria Curam». Η νίκη αγαπάει την [καλή] προετοιμασία, κατά πως λέει το λατινικό απόφθεγμα. Ισως γι’ αυτό να μη σημειώσαμε καμία διπλωματική νίκη. Γιατί απλά είμαστε υπέρμαχοι της λεγόμενης ιδεολογίας της προχειρότητας και του «αρπακολλισμού».
Οι ξένοι απορούσαν και εξίσταντο, πώς μπορούσαμε να πηγαίνουμε να διαπραγματευθούμε τα μνημόνια χωρίς να τα έχουμε διαβάσει καν. Πώς πηγαίναμε να συζητήσουμε ένα θέμα χωρίς να έχουμε συγκεκριμένες προτάσεις πάνω σε αυτό. Πώς παριστάμεθα σε συνελεύσεις «travelling light» χωρίς laptop και χωρίς καν χαρτί και μολύβι για να κρατάμε σημειώσεις.
Με πολύ κοφτές προτάσεις, που ταιριάζουν γάντι στην τεταμένη ατμόσφαιρα, οι Β&Δ αποδίδουν με υφολογική ακρίβεια και πολύ προσεγμένες λέξεις το συγκείμενο της κρίσης:
[… … Ο πρωθυπουργός ενημέρωνε την ομάδα του και τηλεφωνούσε συνεχώς στην Αθήνα. Το κλίμα στο γραφείο ήταν ένα μείγμα άγχους, αδυναμίας και φόβου. Η ελληνική αντιπροσωπεία δεν ήξερε τι ήταν πιο τρομακτικό: Να γυρίσουν πίσω χωρίς συμφωνία ή με ένα μνημόνιο πιο επώδυνο από τα προηγούμενα; Ποιους έπρεπε να φοβούνται περισσότερο; Το κόμμα σε περίπτωση συμβιβασμού,[ ο Λαφαζάνης καιροφυλακτούσε] ή τον ελληνικό λαό σε περίπτωση Grexit; Τελευταία Μπλόφα, σελ. 360.
Καταφέρνουν να κάνουν συμπαθείς ακόμα και τους ευρωκράτες όταν τους παρουσιάζουν να κυκλοφορούν αναστατωμένοι χωρίς κοστούμια και γραβάτες και με τα πουκάμισα ανασκουμπωμένα, ενώ άλλοι από αυτούς ψάχνουν να βρουν μια γωνιά για να πάρουν έναν υπνάκο ύστερα από το βάρος της υπερέντασης που έχουν υποστεί.
Στο βιβλίο των Β&Δ βλέπουμε πόσο ανησυχούσε ο πρώην πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας Φρανσουά Ολάντ για ένα ενδεχόμενο grexit. Κάλεσε έναν άλλο φίλο του Τσίπρα και της Ελλάδας (;) να μιλήσει στην Μέρκελ, το Δημοκρατικό και όχι «Σοσιαλιστή», όπως κακώς περιγράφουν στις σημειώσεις τους οι Β&Δ, Ματέο Ρέντσι που κάνοντας χρήση του μεσογειακού του ταμπεραμέντου φώναξε στη Μέρκελ: «Σταμάτα πια Α(ν)γκελα!».(Basta!).
Εικόνα πολύ δυσάρεστη αποτελεί και η άφιξη του Βαρουφάκη στη Ρίγα όπου δέχθηκε το πυρ ομαδόν: από τη Σλοβακία (Καζιμίρ, ΥΠ. ΟΙΚ.), από το Λιθουανό, ομόλογό του (Σάντζιους), αλλά και από τον Ιταλό ΥΠ.ΟΙΚ., Πιερ Κάρλο Παντοάν. Ολοι θεωρούσαν παράλογες τις ελληνικές απαιτήσεις και τις απέρριπταν με αγανάκτηση.
Αλλά εκείνος που έδωσε τη χαριστική βολή ήταν ο νηφάλιος Σλοβένιος Ντούσαν Μράμορ που αποτόλμησε να μιλήσει περί ύπαρξης Σχεδίου B΄.
Ο Βαρουφάκης αντέδρασε με μελοδραματισμό που όμως εμπεριείχε και την ειρωνεία του: «Είναι ομόφωνοι στο μίσος τους για μένα. Κι εγώ χαιρετίζω το μίσος τους» (!!!).
Γενικά η Ρίγα αποτέλεσε μια παταγώδη αποτυχία Βαρουφάκη και προειδοποιητικό τρίξιμο της υπουργικής του καρέκλας. Η απόλυσή του ήταν ζήτημα ημερών. Ευτυχώς που πρόλαβε και την υπέβαλε ο ίδιος με πρόσχημα την ένστασή του στη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος (minister no more). Κατ’ άλλους όμως ο Τσίπρας είχε ήδη διώξει τον Βαρουφάκη νωρίτερα.
Γενικά το βιβλίο είναι αποκαλυπτικό στις λεπτομέρειες και εύστοχο στους χαρακτηρισμούς του. Δικαιολογημένα πρέπει να αποτελέσει ένα «ευπώλητο» για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Εκείνο, ωστόσο, για το οποίο αξίζουν ένα μεγάλο «εύγε» είναι το κεφάλαιο 7 (ΣΧΕΔΙΟ Β΄). Το αρμαγεδδονικό σενάριο δίνεται με κάθε λεπτομέρεια γλαφυρά, κατατοπιστικά, όπου όλα δείχνουν σαν να έφτασε η ώρα της κρίσεως. Το Σχέδιο Β’ (157 σελίδες) διεκτραγωδούσε μεταξύ των άλλων τι θα συνέβαινε στην άμοιρη Ελλάδα αν ξέμενε από ρευστότητα. Πώς θα έσπευδαν προς βοήθειάν της οι «συμπονετικοί» ευρωκράτες. Πώς θα τσόνταραν για να τη βοηθήσουν Τι θα γινόταν με τα εκκρεμή χρέη της Ελλάδας προς Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία.
Το πλέον γραφικό ήταν το «εξιτάρισμα» των εμπλεκομένων ευρωγραφειοκρατών στην Grexit που φαινόντουσαν ωσάν νεκροθάφτες σε «ντεμπούτο με την πρώτη τους κηδεία. Ολο αυτό το κεφάλαιο χρήζει προσεκτικής μελέτης γιατί είναι άκρως κατατοπιστικό και καταδεικνύει σε τι σημείο είχε φτάσει η χώρα.
Ζητούνται κατεπειγόντως ενήλικες
Ότι και να πεις ο Βαρουφάκης στάθηκε πολύ τυχερός που τον ρόλο του τον υποδύθηκε ο Χρήστος Λούλης. Τον εξιδανίκευσε και τον παρουσίασε σαν γνήσιο «μαχητή του βαθέος ευρωπαϊκού κατεστημένου», χωρίς όμως την αυταρέσκεια, την αλαζονεία και το προκλητικά υπεροπτικό ύφος που διακρίνει τον πραγματικό Βαρουφάκη τα οποία τον έκαναν ανυπόφορο στους Ευρωπαίους, αφού στο κάτω-κάτω εκπροσώπευε μια χρεοκοπημένη χώρα και όφειλε να φέρεται με τη δέουσα ταπεινότητα. Ισως όμως ο Βαρουφάκης καταφέρει να γίνει πιο συμπαθής-τουλάχιστον στους Ελληνες- και να αποκτήσει περισσότερους οπαδούς χάρη στον εξαιρετικό ηθοποιό Λούλη που τον υποδύεται και χάρη στην εμπνευσμένη καθοδήγηση του σκηνοθέτη και σεναριογράφου. Συνοπτικά ο Βαρουφάκης σημασιολογείται επαρκώς από το πρόθημα αυτό- : αυτοέπαινος αυτοεκτίμηση, αυτοθαυμασμός και προπάντων-το πλέον βλαπτικό-: αυταρέσκεια.
Ας αρχίσουμε όμως από το βιβλίο που αποτελεί ένα «expose» των όχι ιδιαίτερα συμπαθών ευρωκρατών, με τις μηχανορραφίες τους, τις μικρότητές τους και τη βλακώδη έπαρσή τους που τους παρεμποδίζει να ομολογήσουν με θάρρος τα σφάλματα που διέπραξαν.
Κυνική υπήρξε η ομολογία της Κριστίν Λαγκάρντ όταν ο Βαρουφάκης της εκφράζει την απογοήτευση του από την απόρριψή τους της πρότασής του για αναδιάρθρωση του χρέους:
«Φυσικά έχεις δίκιο, Γιάνη Οι στόχοι του προγράμματος στους οποίους επιμένουν είναι ανεδαφικοί Το πρόγραμμα αυτό δεν μπορεί πετύχει. Όμως πρέπει να καταλάβεις ότι έχουμε επενδύσει πάρα πολλά σε αυτό το πρόγραμμα. Ανίκητοι Ηττημένοι σελ.55
Η ομολογία της Λαγκάρντ υπήρξε ένα καλό δυναμωτικό φάρμακο για το εγώ Βαρουφάκη.
Η Ιδεολογία του Βαρουφάκη ήταν είναι και θα είναι η αναδιάρθρωση του χρέους (με «ανταλλαγή χρεών») και στο δίλημμα: υποταγή στις απαιτήσεις της Τρόικα ή grexit προκρίνει το δεύτερο. Εδώ είναι η διαφορά του με τον Τσίπρα που συνθηκολόγησε άνευ όρων για να μην βρεθούμε εκτός της ΕΕ με ολέθριες για τη χώρα συνέπειες. Ο,τι κι αν ειπωθεί για ολιγωρία έχει τη σημασία του αλλά, εκεί που είχαν φθάσει τα πράγματα και με ευθύνη του Τσίπρα δεν υπήρχε άλλη οδός.
Οι Ευρωπαίοι πιστωτές (Γερμανία, Γαλλία, ιδίως) δεν έκαναν ούτε βήμα πίσω. Στο άκουσμα της ονοματικής φράσης «αναδιάρθρωση του χρέους» γινόντουσαν Τούρκοι από το θυμό.
Ωστόσο, δεν μπορεί παρά να επισημανθεί η ασυνέπεια Βαρουφάκη που ενώ διεκήρυττε ότι η Τρόικα δεν είχε λόγω ύπαρξης αφού δεν είχε καμιά δημοκρατική νομιμότητα, από την άλλη, ένιωθε «ευχάριστη έκπληξη» που ο Πόουλ Τόμσεν συμφωνούσε σε πολλά μαζί του.
Πρόσθετα η «απολίτικη» ΕΚΤ βάλθηκε να εξοντώσει την Ελλάδα αποκλείοντάς την από κάθε πρόσβαση σε ρευστό. Μια καθαρή πλην αχαρακτήριστη πολιτική ενέργεια της ΕΚΤ που στόχευε στην εκδικητική τιμωρία των Ελλήνων. Υπήρξε άραγε μυστική συνεννόηση Βολφανγκ Σόιμπλε –Ντράγκι (ίσως και Κριστίν Λαγκάρντ) επ’ αυτού του θέματος;
Ο Βαρουφάκης στο βιβλίο του έχει σε πολλά πράγματα δίκιο. Εξ άλλου, όπως σωστά ο Λούλης σχολίασε στην τηλεόραση (2night show ΑΝΤ1): «Δεν υπήρξε κανείς που να έχει διαψεύσει όσα έγραψε ο Βαρουφάκης». Στο θέμα του Ντράγκι και του μοιραίου για την Ελλάδα ρόλο του. Στο θέμα του Βίζερ όπου όλοι τον εκθειάζουν (συμπεριλαμβανομένων και των Β&Δ) χωρίς όμως να του καταλογίζουν και τις σοβαρές ευθύνες που φέρει. Ακόμα και στο θέμα Στουρνάρα, όπου μετά από τα φιλάκιια και τις αγκαλίτσες, ο Στουρνάρας αποδείχθηκε ολίγον τι διπρόσωπος μπλοκάροντας την αίτησή του για άνευ αποδοχών άδεια που υπέβαλε στο Τμήμα του Οικονομικού Παν/μιου ο ανύποπτος Βαρουφάκης.
Εδώ πρέπει να αναφερθούμε λίγο στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρόκειται περί εμπαθούς ανθρώπου που όμως δεν στερείται καθόλου νοημοσύνης και κρίσης. Η εμπάθεια όμως οδηγεί σε επικίνδυνες εμμονές. Οι 2 επικίνδυνες εμμονές του Σόιμπλε ήταν η επιβολή της λιτότητας και η πιστή τήρηση των MoU.
Ηταν κάθετα ενάντιος σε ένα κράτος πρόνοιας που θα προκαλούσε ζημιά στην ανταγωνιστικότητα μιας χώρας. Παράδειγμα χώρες σαν την Ινδία και την Κίνα που είχαν αλματώδη ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα γιατί δεν είχαν κράτος πρόνοιας, αλλά χαμηλά μεροκάματα και ανύπαρκτες κοινωνικές παροχές.
Σε αντίθεση η Ελλάδα είχε (το πάλαι ποτέ) σχετικά υψηλά ημερομίσθια και σχετικά καλές κοινωνικές παροχές και ιδού πού κατάντησε.
Αυτό αποτελούσε ένα μάθημα για προηγμένες χώρες της Ευρώπης που ήθελαν κράτος πρόνοιας και που ο Σόιμπλε ήθελε να τις αποθαρρύνει.
Ενας όχι και τόσο ανυποχώρητος αγωνιστής : 20η Φεβρουαρίου 2015
Δεν είναι όμως άμοιρος ευθυνών ο πρώην ΥΠ.ΟΙΚ. διότι δυστυχώς με την συνενοχή του Τσίπρα υπέγραψαν την επονείδιστη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου 2015, την πρώτη άνευ όρων συνθηκολόγηση. Το δε εξοργιστικό είναι ότι την θεωρούν μια καλή συμφωνία.
Αποτελεί την πρώτη εξευτελιστική συνθηκολόγηση των Τσίπρα και Βαρουφάκη την οποία αναβαπτίζουν ανερυθρίαστα σε «έντιμο συμβιβασμό». Από πού κι ως πού όμως;
[…] «Οι ελληνικές αρχές δεσμεύονται να απέχουν από οποιαδήποτε κατάργηση των μέτρων και μονομερείς αλλαγές των πολιτικών και διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που θα μπορούσαν να επηρεάσουν αρνητικά τους δημοσιονομικούς στόχους, την οικονομική ανάκαμψη (!!!) και τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, όπως αξιολογείται από τα θεσμικά όργανα.» (Ανακοίνωση του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου).
Οι πρώην «εμπρηστές» των μνημονίων «δεσμεύονται τώρα να απέχουν από οποιαδήποτε κατάργηση των μέτρων». «Καθίστε φρόνιμα παιδιά[ελλείψει ενηλίκων] γιατί αλλιώς …».
Το έσχατο σημείο της ελληνικής ταπείνωσης νοηματοδοτεί η έκδοση νομοθετικού διατάγματος της 20ης Απριλίου το οποίο επιβάλλει στους δημόσιους φορείς: κοινότητες, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, βουλή, δημόσιες βιβλιοθήκες κ.τ.λ. να μεταβιβάσουν όλα τα αποθέματά τους σε ρευστό στην Τράπεζα της Ελλάδος ώστε να αποπληρωθεί εγκαίρως η δόση εξόφλησης του χρέους του Ιουνίου στο ΔΝΤ. Ο Βαρουφάκης, ωστόσο, κράτησε ένοχη σιωπή πάνω σε αυτό το τόσο σοβαρό θέμα, όπου η Τρόικα ουσιαστικά έδενε χειροπόδαρα την Ελλάδα με τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Αποφεύγει φυσικά να το αναφέρει καν στο βιβλίο του των «Ανίκητων Ηττημένων».
Θλιβερός επίλογος
Αν και έχουν περάσει πάνω από 4 χρόνια, το φάντασμα του 2015 πλανάται πάνω από την Ελλάδα και της θυμίζει βασανιστικά μέρες ταπείνωσης και εθνικού διασυρμού. Χωρίς υπερβολή η 13η Ιουλίου πρέπει να κηρυχθεί ημέρα πένθους για την Ελλάδα.
Ο πρώην πρόεδρος της Βουλής κ. Βούτσης είπε ό,τι ακριβώς είχε πει αρκετά χρόνια πριν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης: ότι δηλαδή ο Σύριζα δεν ήταν έτοιμος να κυβερνήσει, όταν κέρδισε τις εκλογές τις αρχές του 2015.
Εχουμε κουραστεί να μιλάμε για τα λάθη, τις αστοχίες και τις τσαπατσουλιές που διέπραξε το κυβερνών τότε κόμμα.
Αλλά το χειρότερο είναι ότι μιμήθηκε το αμαρτωλό παρελθόν των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ : Νεποτισμός, πελατειασμός, μνημειώδης αναξιοκρατία με μια προσωποπαγή κυβέρνηση, με έναν πρωθυπουργό (και τους περί αυτού) να κάνουν ό,τι θέλουν.
Ο Διοικητής της ΤτΕ Γιάννης Στουρνάρας, με φωνή παλλόμενη από συγκίνηση, μας αποκάλυψε την τηλεφωνική στιχομυθία μεταξύ Πούτιν και Ολάντ, όπου ο πρώτος θέλοντας να πουλήσει εκδούλευση στον δεύτερο του αποκάλυψε ότι ο Τσίπρας ζήτησε τη βοήθειά του για να εκτυπώσει δραχμές στη Ρωσία. Μα καλά τον κυρίευσε τέτοιος πανικός τον τότε πρωθυπουργό ώστε να μην συναισθάνεται σε τι εφιαλτική περιπέτεια θα έβαζε τη χώρα που κυβερνούσε, εάν επανέφερε τη δραχμή ;
Ευρισκόμενος σε δυσχερή θέση ο πρώην πρωθυπουργός απείλησε με…αντίποινα: θα γράψει ένα βιβλίο με ονόματα και διευθύνσεις ατόμων (που προφανώς έχουν λερωμένη τη φωλιά τους για να τους δώσει ένα καλό μάθημα).
Όλα αυτά αφήνουν στο μέσο άνθρωπο μια πικρή γεύση. Και θέλει να μάθει. Γιατί σίγουρα υπάρχουν κι άλλα που πρέπει να ειπωθούν γι αυτές τις μέρες που δεν μας κάνουν να νιώθουμε καθόλου υπερήφανοι, ως λαός.
Ο Θάνος Κακουριώτης είναι Ομότιμος Καθηγητής ΑΠΘ
