Είναι συζητήσιμο το αν αξίζει τον κόπο να επιστρέφουμε ως χώρα στο 2015 και να σκαλίζουμε το τι ακριβώς είχε συμβεί τότε. Και είναι συζητήσιμο επειδή οι πρωταγωνιστές της ιστορίας εκείνης εξακολουθούν να θεωρούν ότι μπορούν να μας δουλεύουν και να παρουσιάζουν τα πράγματα με θράσος και αυθαιρεσία, αντί να αναγνωρίζουν – έχοντας κάνει και τις κωλοτούμπες τους – ότι έκαναν τραγικά και εγκληματικά λάθη. Ας μην χρησιμοποιούσαν αυτές τις λέξεις, ας αναγνωρίσουν απλώς το γεγονός ότι μας οδηγούσαν πλησίστιους στα βράχια και κάποιοι κάπως μας γλίτωσαν (βλ. Ολάντ, Ρέντσι, Γιούνκερ, κ.ά.).
Από την άλλη, είναι χρήσιμη η διαδικασία για να κατανοούμε ότι με κάποιον τρόπο την γλιτώσαμε – δεν μπορεί πάντως κανείς να πει «φτηνά».
Υπό αυτό το πρίσμα και ενώ η επικαιρότητα κυριαρχείται από την βαρουφάκεια εκδοχή της Ιστορίας και από μαρτυρίες άλλων πρωταγωνιστών όπως ο Γιάννης Στουρνάρας ή ο Τόμας Βίζερ, έρχεται ο πρώην Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και κάνει μία δήλωση στα όρια της πρόκλησης: «Βλέπω τις τελευταίες μέρες όλοι να θέλουν να γράψουν και από ένα βιβλίο για την περίοδο αυτή, πράγμα το οποίο σημαίνει ήταν στα αλήθεια πολύ ιστορικές και κρίσιμες, τόσο οι επιλογές, όσο και οι στιγμές. Ισως κάποια στιγμή και ο βασικός πρωταγωνιστής αυτής της πολύ σημαντικής περιόδου για την σύγχρονη ιστορία του τόπου, δηλαδή εγώ, να αισθανθώ την ανάγκη να τοποθετηθώ με ονόματα και διευθύνσεις πάνω στα πραγματικά γεγονότα, αλλά αυτό που προέχει για εμένα τούτη την ώρα είναι να βγάλουμε πρωτίστως τα πολιτικά συμπεράσματα».
Στο σύνολό της η δήλωση έχει πολλά στοιχεία ασυναρτησίας (π.χ. αφού πρέπει να βγάλουμε πολιτικά συμπεράσματα γιατί δεν μας χαρίζει και εκείνος λίγη από την σοφία του;).
Επί της ουσίας όμως είναι μάλλον εξοργιστική.
Τι εννοεί ότι μπορεί να αισθανθεί την ανάγκη να μιλήσει με ονόματα και διευθύνσεις; Είναι αυτό απειλή; Κατά τίνος; Είναι υπονοούμενο; Και τι υπονοεί δηλαδή;
Και εν πάση περιπτώσει, αφού οι άλλοι μιλούν με ονόματα και διευθύνσεις γιατί δεν μιλά και εκείνος για να τελειώνουμε; Τι περιμένει;
Το πιο πιθανό είναι ότι ο κ. Τσίπρας δεν πρόκειται ποτέ να αισθανθεί την ανάγκη αυτή για την οποία μιλάει.
Και αυτό γιατί πρέπει να συναισθάνεται στοιχειωδώς ότι αν επιχειρήσει να κατηγορήσει άλλους για τα δικά του «κατορθώματα», θα κινδυνεύσει πολύ σοβαρά να περάσει το κατώφλι της γελοιότητας…
