Βασική προϋπόθεση της αυτοκριτικής, προκειμένου αυτή να είναι γόνιμη και εποικοδομητική, ώστε να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη, είναι η ειλικρίνεια και η ευθυκρισία, η πραγματική διάθεση να βάλεις «τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων».
Όσο αρνείσαι να δεις κατάματα την αλήθεια και να εντοπίσεις τις πραγματικές αδυναμίες, τόσο λιγότερες και οι πιθανότητες «αναγέννησης» και ουσιαστικής ανάκαμψης.
Η διαδικασία αυτή είναι επώδυνη, αλλά αναπόφευκτη, εάν ο στόχος είναι η ανασυγκρότηση. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται προς το παρόν να ισχύει για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η καθυστερημένη εσωτερική συζήτηση για τα αίτια των απανωτών εκλογικών αποτυχιών ναι μεν έχει φουντώσει, ωστόσο περιστρέφεται γύρω από ζητήματα που δεν αγγίζουν τον πυρήνα. Ακολουθώντας την τακτική της στρουθοκαμήλου, η αυτοκριτική περιορίζεται σε θέματα τακτικής και επικοινωνίας αλλά η ουσία παραμένει εκτός ατζέντας.
Γι΄ αυτό και συνεχίζεται αταλάντευτα η αναπαραγωγή του ίδιου μοντέλου πολιτικής, όπως φαίνεται από τη στάση που τηρεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο πολύ σημαντικό ζήτημα της ψήφου των αποδήμων. Εμφορούμενος από την πεποίθηση ότι η δυνατότητα ψήφου στους Έλληνες του εξωτερικού θα τον ζημιώσει πολιτικά, ο ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκε να την κατοχυρώσει όσο ήταν στην κυβέρνηση και αρνείται να συναινέσει σε αυτή από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Εναντιωνόμενος όμως στο κοινό περί δικαίου αίσθημα και σε μια αυτονόητη μεταρρύθμιση την οποία σε γενικές γραμμές ασπάζονται και τα περισσότερα κόμματα, τελικά απομονώνεται.
Μια έμπρακτη απόδειξη ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει πάρει το περίφημο μήνυμα της κάλπης, θα ήταν η προσπάθεια να βρει τρόπους να «ρίξει γέφυρες» και να «μιλήσει» στους εκτός επικρατείας εκλογείς, αντί να απομακρύνεται ακόμη περισσότερο από αυτούς.
