Δεν πρόφτασαν να καταλαγιάσουν οι χωρίς αντίκρισμα πανηγυρισμοί για τις, με εξαιρετικά προσεκτικό τρόπο διατυπωμένες, διαβεβαιώσεις (για να μη θίξουν και πολύ τους Τούρκους) του αμερικανού υπουργού Εξωτερικών στην Αθήνα για στήριξη της Ελλάδας και της Κύπρου σε περίπτωση παραβιάσεων από την Αγκυρα των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου και ήλθε ο απερίγραπτος πρόεδρος Τραμπ να αποδείξει ότι γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τέτοιου είδους δεσμεύσεις. Αναψε, ως γνωστόν, το πράσινο φως για την εισβολή της Τουρκίας στη Συρία, πουλώντας τους πολύτιμους συμμάχους του Κούρδους απλώς για να ικανοποιήσει την επιθυμία του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν (με τον οποίο είχε προηγουμένως μιλήσει στο τηλέφωνο) να σφάξει άνετα αυτούς τους δυστυχείς μαχητές, που διακρίθηκαν ιδιαίτερα στον κοινό αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους, χωρίς να υπάρχει αμερικανική παρουσία που θα μπορούσε να τον σταματήσει.
Για να τον επιβραβεύσει τον κάλεσε, μάλιστα, να επισκεφθεί επισήμως την Ουάσιγκτον στις 13 Νοεμβρίου. Αντε ύστερα από όλα αυτά να θεωρηθεί ότι μπορούν να έχουν κάποια ουσιαστική αξία οι αμερικανικές διαβεβαιώσεις απέναντι στην Ελλάδα. Οπως άλλωστε δεν έχουν και οι ανάλογες διαβεβαιώσεις που δίνονται από τους Ευρωπαίους. Οχι επειδή μπορούν να αμφισβητηθούν οι καλές τους προθέσεις, αλλά απλούστατα διότι δεν έχουν κανένα απολύτως μέσο να τις επιβάλουν. Ιδιαίτερα την περίοδο αυτή που η Τουρκία ανοιγοκλείνει τη στρόφιγγα του Προσφυγικού και απειλεί ανά πάσα στιγμή να πλημμυρίσει τις ευρωπαϊκές χώρες με νέα κύματα προσφύγων. Τα οποία φυσικά αναμένεται τώρα να αυξηθούν ακόμη περισσότερο, μετά την εισβολή στις κουρδικές περιοχές.
Καιρός είναι λοιπόν να αντιληφθούμε ότι δεν μπορούμε να στηριζόμαστε στους άλλους και να συγκροτήσουμε ένα ισχυρό εσωτερικό μέτωπο, πέρα από τις γνωστές ανώφελες κομματικές αντιδικίες, που θα χαράξει μια νέα εθνική γραμμή. Διότι η διεθνής κατάσταση την περίοδο αυτή είναι τόσο ρευστή και αβέβαιη ως προς τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν (καθώς δεν ισχύουν πλέον οι σταθερές του παρελθόντος), ώστε να επείγει να τα βρούμε πρωτίστως μεταξύ μας. Και μόνο το γεγονός ότι ο ισχυρότερος ηγέτης του κόσμου, υπό το βάρος της παραπομπής του σε δίκη με το ερώτημα της καθαίρεσης, χρησιμοποιεί επί 24ώρου βάσεως το Twitter για να λέει και να ξελέει διάφορες απίστευτες ανοησίες (όπως ότι οι Κούρδοι πρέπει να τιμωρηθούν επειδή δεν έλαβαν μέρος στην απόβαση της Νορμανδίας!), φάσκοντας και αντιφάσκοντας με τον ίδιο του τον εαυτό, αρκεί για να καταλάβουμε πού έχουμε φθάσει.
