Οταν ο Μάνος Χατζιδάκις σιγοτραγουδούσε «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ…» κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το σημερινό παγκόσμιο χάος. Ούτε βεβαίως μπορούσε να προφητεύσει την πρωτοφανή ασυμβατότητα μεταξύ ηγεσιών και παγκόσμιων επιτευγμάτων.
Και όμως, στον αιώνα της γνώσης, της τεχνολογικής επανάστασης, των ιατρικών ανακαλύψεων, στον καιρό του «Homo Deus» όπως τον φαντάστηκε ο Χαράρι, κυριαρχούν κυνικοί ηγέτες που δρουν χωρίς αρχές, χωρίς κανόνες, χωρίς μέτρο και, το κυριότερο, χωρίς ευθύνη για τη ζωή και τον πλανήτη που διαφεντεύουν.
Δεν διστάζουν να προκαλέσουν ακόμη και παγκόσμιο χάος για να υπηρετήσουν ανομολόγητους σκοπούς, σκοτεινές και αδιαφανείς συμφωνίες.
Αυτή την ώρα ο κόσμος βυθίζεται σε κυκεώνα αστάθειας, σε κύκλο καταστροφής, χωρίς καμία πρόνοια, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για το αύριο.
Η περίπτωση του αμερικανού προέδρου είναι χαρακτηριστική.
Διακρίθηκε ως υβριστής και μοναδικός λαϊκιστής, διεκδίκησε ρόλο σωτήρα του δήθεν χειμαζόμενου αμερικανικού έθνους, κατέστησε το ψεύδος επιστήμη, κήρυξε τον διχασμό, πολέμησε στο όνομα του λαού κοινωνικές και άλλες κατακτήσεις, αρνήθηκε τα αποτελέσματα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και αυτήν ακόμη την κλιματική αλλαγή, την οποία εμφάνισε ως εφεύρημα αλαφροΐσκιωτων.
Και μαζί αποκήρυξε την παγκοσμιοποίηση που οι Ηνωμένες Πολιτείες εμπνεύσθηκαν, ναρκοθέτησε την ελευθερία του διεθνούς εμπορίου, θέτοντας υπό αίρεση προσπάθειες δεκαετιών. Και σαν να μην έφθανε αυτό, εσχάτως συμμάχησε με τον ταραχοποιό γείτονά μας, του έλυσε τα χέρια προκειμένου να επέμβει στη Συρία και να παίξει το παιχνίδι που μέχρι χθες αρνιόταν επειδή τον θεωρούσε σύμμαχο και προστάτη των εξτρεμιστών μουσουλμάνων.
Και το αποτέλεσμα αυτής της τόσο αλλοπρόσαλλης και ανερμάτιστης πολιτικής δεν ήταν παρά αίμα, δάκρυα, διωγμοί, θανατώσεις, καταρρεύσεις και βεβαίως νέες συρράξεις. Εικόνες φρίκης μεταδίδονται από τα μέτωπα της εισβολής. Εικόνες τραγικές συνοδεύουν την προέλαση των τουρκικών τανκς και ακολουθούν τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Νέα θύματα, θηριωδίες ξανά, πάλι ξεσπιτωμένοι πρόσφυγες που τρέχουν να σώσουν τα παιδιά τους.
Αυτή τη στιγμή η Μέση Ανατολή βυθίζεται ξανά στο χάος, καθώς καταρρέουν οι όποιες ανοχές και οι υποτυπώδεις συμμαχίες του πρόσφατου παρελθόντος. Οι τούρκοι εισβολείς και τσαμπουκάδες επιβραβεύονται, οι ματοβαμμένοι τζιχαντιστές αναθαρρούν, οι Κούρδοι που θυσιάστηκαν για τους Αμερικανούς και τα δυτικά συμφέροντα υποχωρούν, οι Ιρανοί καραδοκούν, οι Ισραηλινοί νιώθουν απειλούμενοι και οι Σαουδάραβες προετοιμάζονται για γενικευμένο πόλεμο.
Και εμείς εδώ παρακολουθούμε ανήσυχοι και ανήμποροι μην ξεχυθούν από τα τουρκικά παράλια νέα κύματα προσφύγων ή ακόμη χειρότερα μήπως ο σουλτάνος παρασυρθεί από τον αχό της προέλασης στα άδεια κουρδικά χωριά και επιχειρήσει τα ίδια στην Κύπρο ή στο Αιγαίο.
Και οι ευρωπαίοι εταίροι μας επίσης παρακολουθούν αμήχανοι από απόσταση, αποφεύγουν τα πολλά-πολλά, δεν θέλουν να ταράξουν τον ταραχοποιό της γειτονιάς, έχουν εναποθέσει την ασφάλεια των κοινωνιών τους σε αυτόν, δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους, δεν αντιλαμβάνονται πως όσο ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές θα τις βρουν στην πόρτα τους.
Αποδεχόμενοι τον αυταρχισμό και την αυθαιρεσία καλλιεργούν τα αντίστοιχα στις χώρες τους. Για να επιβεβαιωθεί η προφητεία του ποιητή ότι «αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ…».
