«Μαγική εικόνα» αποδεικνύεται μέχρι στιγμής η προσχηματική διαδικασία εκσυγχρονισμού του ΣΥΡΙΖΑ και στελέχη του κόμματος έχουν ήδη αρχίσει να εκφράζουν τις ενστάσεις και τις διαφωνίες τους στο παρασκήνιο. Στις συνεδριάσεις των κομματικών οργάνων της προηγούμενης εβδομάδας έγινε σαφές για τους περισσότερους ότι ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετωπίζει το θέμα με διεκπεραιωτική διάθεση. Το πολιτικό περιεχόμενο απουσιάζει και μοναδικό μέλημα της ηγετικής ομάδας είναι η αριθμητική αναβάθμιση της κομματικής βάσης.
Την ίδια στιγμή, κατά τόπους στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβουν την απορία τους ως προς το πώς θα επιτύχει το εγχείρημα. Οπως αναφέρει πρώην βουλευτής, «ο κομματικός μηχανισμός αποτελείται κατά βάση από συνταξιούχους του δημοσίου τομέα. Λείπουν οι νέοι, λείπουν οι εκπρόσωποι δυναμικών τμημάτων της κοινωνίας. Κάπως πρέπει να τους προσεγγίσουμε αυτούς και δεν φαίνεται ποιος θα είναι ο τρόπος».
Εμμονή με τον Ανδρέα και την «Αλλαγή»
Στην προσπάθεια αυτή φαίνεται πως τα ελλείμματα είναι πολλά και σοβαρά. Ακόμα και στη ρητορική του ιδίου του κ. Τσίπρα ή στις ανακοινώσεις της Κουμουνδούρου. «Πρέπει να υπάρξει γενική αναθεώρηση. Χρειαζόμαστε άλλου τύπου ρητορική, σύγχρονη επικοινωνία, ατάκα και μια πιο «ποπ» πολιτική παρουσία και προσέγγιση» αναφέρει το ίδιο στέλεχος.
Μοιάζουν αυτές οι προδιαγραφές όμως πολύ μακρινές από την εμπεδωμένη νοοτροπία του ΣΥΡΙΖΑ. Και έγινε αυτό φανερό τις προηγούμενες ημέρες με πολλές αφορμές. Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας επιχείρησε μεν στη συνεδρίαση της ΚΕ και στο Φεστιβάλ Νεολαίας του προηγούμενου Σαββατοκύριακου να παρουσιάζει κάτι διαφορετικό, όμως παγιδεύτηκε και ο ίδιος σε μια μεγάλη αντίφαση.
Μιλώντας για το νέο, τη σύγχρονη Αριστερά και την ενσωμάτωση δυναμικών και δραστήριων μελών, δεν μπόρεσε να αποφύγει τις παραπομπές στα πασοκικά φραστικά απολιθώματα των δεκαετιών του 1970 και του 1980, με την αναφορά του στο κόμμα των «μη προνομιούχων». Ακολούθησε και μια «πολιτική διακήρυξη» με άλλες αναφορές στην Εθνική Αντίσταση, στο ΕΑΜ, στο 1-1-4, στην «Αλλαγή» – περιγράφεται ως «μεγάλη δημοκρατική έκρηξη του 1981» – και χωρίς ενδείξεις ως προς το τι από όλα αυτά στοιχειοθετεί το νέο στην πολιτική.
Η παρέμβαση Φλαμπουράρη
Η παλαιοκομματική φιλοσοφία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ φανερώθηκε και σε μία, έπειτα από καιρό, δημόσια παρέμβαση του Αλέκου Φλαμπουράρη. Ο θεωρούμενος πολιτικός μέντορας του κ. Τσίπρα δήλωσε σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνει συζήτηση για τα αίτια της εκλογικής ήττας σε όλες τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις. Και κατά τα λεγόμενά του, κάτι τέτοιο παρέλκει για τους εξής… πολύ απλούς λόγους: «Εγώ νομίζω ότι η συζήτηση αυτή δεν έχει ανοίξει στον ΣΥΡΙΖΑ και αν θέλετε τη γνώμη μου δεν πρέπει να ανοίξει. Το λέω αυτό διότι όταν είσαι τεσσεράμισι χρόνια κυβέρνηση η αντικειμενικότητα της γνώμης για να μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα σίγουρα δεν είναι εύκολη».
Διαβάστε επίσης: ΣΥΡΙΖΑ : Η αυτοκριτική μπορεί να περιμένει
Οπως αναγνώρισαν ορισμένοι, αυτά τα λόγια συνθέτουν μια εκδοχή προαιώνιων αριστερών στερεοτύπων. Με βάση αυτά, συζητήσεις που μπορεί να έχουν δυσάρεστες εκπλήξεις για τις ηγετικές ομάδες καλό είναι να αποφεύγονται και όσοι έχουν σχετικές βλέψεις καλό είναι να λαμβάνουν και τα μηνύματα.
Υπό αυτή την έννοια, ένα βασικό στοιχείο για τον εκσυγχρονισμό και τη φημολογούμενη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ λείπει και θα λείπει για πάντα: η εμπειρία της διακυβέρνησης δεν αντιμετωπίζεται ως χρήσιμο έναυσμα για σκέψη, αναθεώρηση και αναγνώριση λαθών, αλλά ως πεπρωμένο, το οποίο κάποια στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας θα συναντήσει και πάλι.
Η αντιδεξιά ρητορική και το πολιτικό αδιέξοδο
Κάποια στελέχη προερχόμενα όχι από τον στενό πυρήνα του κομματικού μηχανισμού και τα οποία υπό μία έννοια ανήκουν στο πρώτο κύμα διεύρυνσης του ΣΥΡΙΖΑ του 2012, επισημαίνουν το σημαντικότερο ίσως πρόβλημα και τη μεγαλύτερη παγίδα για τον κ. Τσίπρα.
Είναι η φιλοδοξία του να δημιουργήσει τη νέα «αντιδεξιά» παράταξη, διεκδικώντας για τον εαυτό του έναν ρόλο «δημοκράτη αγωνιστή» απέναντι σε έναν «ακροδεξιό Μητσοτάκη». Εγινε αυτό φανερό και στην πρόσφατη ανάρτηση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με την οποία απάντησε στο μήνυμα του Πρωθυπουργού κατά της απεργιακής «κινητοποίησης» της 2ας Οκτωβρίου. Εκεί ο κ. Τσίπρας κατηγόρησε τον κ. Μητσοτάκη χαρακτηρίζοντάς τον «Ορμπαν» και αναφέροντας ότι έχει «δυσανεξία στη Δημοκρατία».
Η φιλοσοφία αυτή και η συνακόλουθη πρακτική και ρητορική συνθέτουν την πολιτική μέθοδο του «νέου ΣΥΡΙΖΑ», πλην όμως αποκαλύπτουν και τη βασική του αδυναμία. Κυρίαρχο συστατικό της είναι η απουσία πολιτικής πρότασης και η συλλήβδην απόρριψη κάθε κυβερνητικού σχεδίου. Η λογική πίσω από αυτό το «όχι σε όλα» ανατρέπει τα όσα κάποια στιγμή είχε εξαγγείλει ο κ. Τσίπρας περί υπεύθυνης αντιπολίτευσης και φανερώνει ένα διαφαινόμενο πολιτικό αδιέξοδο: ο «νέος ΣΥΡΙΖΑ» έχει αποφασίσει να ετεροκαθορίζεται πολιτικά έναντι της ΝΔ, χωρίς όμως να έχει ορίσει ορθώς την πολιτική ταυτότητα του αντιπάλου.
Μίνι ανταρσία στην ΚΟ
Από τη μίνι «ανταρσία» τεσσάρων βουλευτών την προηγούμενη Πέμπτη στην ψηφοφορία κύρωσης της σύμβασης για τις εξορύξεις υδρογονανθράκων στο Ιόνιο και στην Κρήτη φάνηκε ότι δεν υπάρχει πλήρης και απόλυτος έλεγχος ούτε καν στην ΚΟ. Για τους δικούς του λόγους ο καθένας, οι Ν. Φίλης, Σ. Παπαδόπουλος, Κ. Ζουράρις και Θ. Παπαχριστόπουλος ψήφισαν «όχι», σπάζοντας την κομματική γραμμή του «παρών» και παρά το γεγονός ότι τη συγκεκριμένη σύμβαση είχε υπογράψει η δική τους κυβέρνηση…
