Η Δημοκρατία είναι ένα μονίμως διαδραστικό σύστημα οργάνωσης αλλά και διακυβέρνησης. Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε να λειτουργεί. Η εκλογή μιας κυβέρνησης δεν είναι λευκή επιταγή για τέσσερα χρόνια σε ό,τι κι αν προκύψει.
Δεν ψηφίζουμε κάποιους για να αποφασίζουν και να δρουν στο όνομά μας σε όλα τα ζητήματα. Για παράδειγμα – για να χρησιμοποιήσω ένα ακραίο σενάριο – δεν μπορείς να αφήσεις τριακόσιους νοματαίους να αποφασίσουν διά ψηφοφορίας αν μια χώρα κι ένας λαός θα πάει σε πόλεμο ή όχι. Είτε έχουμε ψηφίσει κάποιους λόγω προγραμματικών δηλώσεων είτε λόγω της αμετακίνητης εμμονής σε ιδεολογικά δόγματα (που δεν σου πάει το χέρι να το ρίξεις αλλού), δεν τους δίνεις το ελεύθερο να λειτουργούν ως αλάθητοι ιδιοκτήτες των ζωών μας.
Οι πολύ σημαντικές αποφάσεις, τα σοβαρά έκτακτα που προκύπτουν ανά πάσα στιγμή, χρειάζονται την καθημερινή συμμετοχή μας και επαγρύπνηση. Θεωρούμε πως ο καθένας θα κριθεί μετά την τετραετία – γιατί αυτή είναι η δουλειά του – και η δική μας δουλειά εξαντλείται στην άσκηση του εκλογικού δικαιώματος. Δεν είναι αυτό η Δημοκρατία, αυτό είναι μετάθεση ευθυνών, δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, υιοθετώντας για τον εαυτό σου τον ρόλο του ανέξοδου κριτή εκ του ασφαλούς και εκ του αποτελέσματος.
Το να έχεις ψηφίσει κάποιον για το οικονομικό του πρόγραμμα δεν σημαίνει πως οφείλεις να συμφωνήσεις μαζί του στη δημιουργία στρατοπέδων ψυχών σε ακριτικά νησιά. Ιδεολογία είναι μόνο ο τρόπος μας, όχι τα λόγια και οι θεωρίες. Και ο τρόπος μας αυτόν τον καιρό είναι η Μόρια.
Ο «Ευρωπαϊκός τρόπος ζωής» στη σύγκρουσή του με τις «Μόριες» θα χάσει. Είναι καταδικασμένος να χάσει.
Ακριβώς όπως οι ευτυχίες που χτίζονται στις δυστυχίες των άλλων δεν είναι ευτυχίες αλλά ωμοί κυνισμοί, έτσι και ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι σε ανυπεράσπιστους και κυνηγημένους – για την τραγωδία των οποίων δεν είσαι άμοιρος ευθυνών, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα – δεν είναι καθόλου άσχετος από τον τρόπο που χαϊδεύεις το δικό σου παιδί το πρωί πριν πάει σχολείο. Είναι ένα.
Ομως δεν έχουμε και πολλές ελπίδες να συμφωνήσουμε στα αυτονόητα και να αναπτύξουμε κάποια κοινή δράση και πίεση. Την έχουμε χάσει αυτή τη στοιχειώδη ικανότητα να βρίσκουμε τον κοινό μας τόπο. Αν υποστηρίξεις σήμερα πως η Μόρια είναι ντροπή και έχεις ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, οι Νεοδημοκράτες θα σε κατηγορήσουν – δικαίως – πως αυτά συντηρήθηκαν μια χαρά επί των ημερών σου. Από την άλλη, οι ευαισθησίες αρκετών δεξιών δεν μπορούν να γίνουν εύκολα πιστευτές όταν συναγελάζονται και ανέχονται ακροδεξιούς και πολιτικούς που έχουν ένσημα στη μισαλλοδοξία και στον ρατσισμό.
Και κλείνουμε τα μάτια πως και στις δύο περιπτώσεις είμαστε ακριβώς μπροστά στο ίδιο αποτέλεσμα και στήνουμε φάμπρικες τρολ πάνω στις ζωές μικρών παιδιών.
Κι όλα αυτά γίνονται στο όνομά μας, γιατί γίνονται από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις μας. Εκεί ακριβώς πρέπει να ξαναβρούμε τον πυρήνα της Δημοκρατίας. Οχι στο όνομά μας! Πρέπει να καταλάβουν οι δημοκρατικές κυβερνήσεις πως ορισμένα πράγματα μπαίνουν σε καθημερινή διαβούλευση μαζί μας, δεν έχουμε συμφωνήσει μαζί τους για τα πάντα την ημέρα των εκλογών.
