Τώρα που τελείωσαν τα κατά τα ειωθότα πανηγυρικά ταρατατζούμ της Ακαδημίας Αθηνών και απονεμήθηκαν οι «δέουσες» τιμητικές διακρίσεις (ανακήρυξής του σε εξωτερικό μέλος της ακαδημίας) στον επικεφαλής της υπό απόλυτο γερμανικό έλεγχο Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά και πρώην αντιπρόεδρο της περίφημης Goldman Sacks, κ. Μάριο Ντράγκι μπορούμε να επανεκτιμήσουμε νηφάλια τι μας προσέφερε ο περί ου ο λόγος «μη πολιτικός άνδρας», ώστε να αξίζει μια τέτοια υποδοχή και απόδοση τιμών από τους Ελληνες ως απερχόμενος από το υψηλό αξίωμά του και τον ακόμα υψηλότερο μισθό του (δεν τολμώ να αναφέρω ποσό μήπως με εκλάβουν ως μυθομανή, γιατί όντως οι αποδοχές του είναι μυθικές) μεγάλος αξιωματούχος του ευρώ .
Σημειώνω πρόσθετα ότι δεν αποκλείεται να του απονείμουμε τον τιμητικό τίτλο του «ευρωσώστη» Δεν υπάρχει τέτοια λέξη, νομίζω, αλλά την κατασκευάζω εγώ, με όλο το θάρρος, κατ’αναλογία προς τον ναυαγοσώστη.
Ιστορία της Ελλάδας
Ιστορικά η μοίρα της Ελλάδας ήταν να τελεί υπό τριπλή κατοχή κάποιου είδους: Πρώτα είχαμε τις προστάτιδες δυνάμεις, Αγγλία, Ρωσία, Γαλλία, με τα κόμματα Αγγλικό, Ρωσικό και Γαλλικό, αντίστοιχα να καταδεικνύουν άκομψα και ολίγον τι χοντροκομμένα τις σχέσεις εξάρτησης Ελλάδας με τις Μεγάλες Δυνάμεις.
Κατόπιν, στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο βρεθήκαμε υπό τον στυγνό ζυγό του Αξονα, Γερμανίας, Ιταλίας, Βουλγαρίας. Το ότι δεν έφθασαν οι Βούλγαροι μέχρις Αθηνών το οφείλουμε στο ΕΑΜ και τη γενναιότητα του λαού που κατέβηκε σε πάνδημο συλλαλητήριο, αψηφώντας τα γερμανικά τανκς. (Για να μην είμαστε και ξεχασιάριδες).
Επί των ημερών μας έχουμε πάλι τριπλή κατοχή των λεγομένων «θεσμών» και όχι κρατών, ήγουν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, γνωστότερες ως Τρόικα Οι τρεις αυτοί θεσμοί έχουν επιβάλει μια λιτότητα –πολλές φορές αχρείαστη -που οδηγεί το λαό σε αυτοκτονική απόγνωση, λόγω και των λαθών που διαπράττουν με τις όχι ιδιαίτερα επιτυχημένες συνταγές τους «διάσωσης» της Ελλάδας από την κρίση που μας επέβαλαν να τις φάμε εκόντες άκοντες.
Η συμπεριφορά των … φίλων μας το 1ο εξάμηνο του 2015
Η εκλογική νίκη του Σύριζα το 2015 δεν ενθουσίασε την ΕΕ που φοβήθηκαν μην την ακολουθούσε μια άλλη νίκη, αυτή των Ισπανών Podemos του Πάμπλο Ιγκλέσιας.
Αλλά οι θεσμοί δεν μπορούσαν να χωνέψουν ότι μια «αριστερή» κυβέρνηση παρεισέφρησε αδιάκριτα σε μία αμιγώς νεοφιλελεύθερη οικογένεια. Η ειρωνεία ήταν ότι ο ηγέτης της «Αριστεράς» ενσωματώθηκε σύντομα και άνετα στην νεοφιλελεύθερη φαμίλια της ευρωπαϊκής ελίτ, προκαλώντας μια ευχάριστη έκπληξη στους κύκλους της ΕΕ και στην τότε Αυτοκράτειρα της Ευρώπης, Α(ν)γκελα Μέρκελ, ειδικότερα, ιδιαίτερα κατόπιν και της ταπεινωτικής συνθηκολόγησής του στα μέσα Ιουλίου του 2015 που άλλαξε ριζικά τη στάση του ύστερα και από την πραγματοποιηθείσα θεαματική κωλοτούμπα. (αγγλιστί: kolotumba).
Αλλά, ωστόσο, στο λίγο αυτό χρονικό διάστημα από τον Φεβρουάριο του 2015 μέχρι τον μοιραίο μήνα της συνθηκολόγησης Τσίπρα, έκαναν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό να χτυπήσουν με σοκ και δέος την ιδιαίτερα ευάλωτη λόγω χρέους δύσμοιρη Ελλάδα, που είχε και το θράσος να πλεύσει αριστερά, ενώ ανενδοίαστα ο Ντράγκι αρνιόταν πεισματικά ότι προσπαθούσε να εκβιάσει την Ελληνική κυβέρνηση παρόλο ότι ολοφάνερα αυτό έκανε
Από τις αρχές του Φεβρουαρίου 2015 άρχισε ένας ακήρυκτος πόλεμος που σκοπός των θεσμών ήταν να οδηγήσουν την Ελλάδα σε μια εξευτελιστική ήττα. «Ηθελαν να καταστρέψουν την Ελλάδα… για να τη σώσουν μετά»!
Ηδη ο προκάτοχος του Ντράγκι, Ζαν Κλοντ Τρισέ, από το 2010 είχε δηλώσει απερίφραστα ότι θα έκλεινε τις στρόφιγγες ρευστού προς τις ελληνικές τράπεζες που το είχαν τόσο μεγάλη ανάγκη, εάν η Ελλάδα επέμενε σε μείωση του χρέους της.
Ο Τρισέ μπλοφάριζε προκειμένου να διασώσει τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, αλλά η απειλή πραγματοποιήθηκε από τον διάδοχό του, Μάριο Ντράγκι, ο οποίος το 2012 προέβη σε μια βαρυσήμαντη δήλωση προκειμένου να καθησυχάσει τους νευρικούς επενδυτές: «θα κάνω ό,τι χρειαστεί για να διατηρήσω το ευρώ. Και πιστέψτε με πως ό,τι κάνω θα είναι αρκετό».
Η φράση «ό,τι χρειαστεί» (whαtever it takes) αφορούσε χώρες, όπως η Ελλάδα που σαν πιο μικρές, όφειλαν να υποχωρήσουν και να υποβληθούν σε θυσίες για τη διατήρηση του ευρώ.
Και όντως λίγο αργότερα το ΔΝΤ δήλωσε με κυνισμό και κάποια δόση αυταρέσκειας ότι «η Ελλάδα θυσιάστηκε στο βωμό του ευρώ».
Η στάση της ΕΚΤ απέναντι στην Ελλάδα
Το χρέος της Ελλάδας στην ΕΚΤ υπήρξε σαφώς μικρότερο από το χρέος της Ιταλίας ή, της Ισπανίας. Αυτό, ωστόσο, ουδόλως αυτό την εμπόδιζε το να επιβαρύνει την Ελλάδα με μεγαλύτερη καταβολή τόκων. Πιο συγκεκριμένα η Ελλάδα κατέβαλλε το ποσό των 298 εκατομμυρίων ευρώ επιτόκια για δάνεια που πήρε από το ΕΚΤ, μολονότι είχε μόνο το 12% του συνολικού χρέους, σε αντίθεση με την Ιταλία που είχε το 52% και τη Ισπανία που είχε το 20%.
Αλλά το μεγάλο σκάνδαλο που κόστισε στην Ελλάδα την εντατικοποίηση των ανυπόφορων μέτρων λιτότητας έχει να κάνει με την ελληνική απώλεια 8 δισεκατομμυρίων ευρώ μέσω ενός περίεργου προγράμματος Αγοράς Τίτλων (Χρεογράφων) από το οποίο ωφελήθηκαν αποκλειστικά και μόνον τα μη περιφερειακά κράτη, όπως η Γερμανία και η Γαλλία πάνω στην πλάτη της Ελλάδας.
Το σκάνδαλο ήταν τόσο εξοργιστικό ώστε κινητοποιήθηκαν διεθνείς οργανώσεις, όπως ο positive money Europe, ζητώντας την απόδοση των χρημάτων στους Ελληνες, όπως έπρεπε και μαζεύοντας 123 χιλιάδες υπογραφές προς τον σκοπό αυτόν.
«Το Βήμα» εκθειάζει τον Ντράγκι για τη σθεναρή στάση του έναντι του Σόιμπλε που τον ήθελε να βοηθήσει κι αυτός στην υλοποίηση του ευσεβούς του πόθου για το grexit. Δεν ήταν όμως ο Ντράγκι τόσο κουτός, ώστε να αφήσει να του χρεωθεί (πιστωθεί;) το grexit, λαμβανομένων υπόψη και των συνακόλουθων απρόβλεπτων παρενεργειών του και ούτως ειπείν «φύλαξε τα ρούχα του για να’ χει τα μισά».
Αποσύρεται λοιπόν με τις τιμές και τις δόξες ενός «Σούπερ» Μάριο, όπως αρμόζει σε έναν ευφυή πολιτικό ο οποίος καταφέρνει πάντα να επιπλέει και να παραμένει στο απυρόβλητο.
Από 1ης Οκτωβρίου όμως τη θέση του στην ΕΚΤ ανέλαβε η υπερδραστήρια κ. Κριστίν Λανγκάρντ, πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ. Της ευχόμαστε ολόψυχα –αν και μάταια- να μην αλλάξει ιδέες περί αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, όπως επίσης να βρει και όσους ενήλικες επιθυμεί. Αν και η ενηλικίωση-εδώ που τα λέμε- είναι καθαρά επιλεκτική υπόθεση. Όπως θα’ λεγαν και αρχαίοι ημών πρόγονοι : ου παντός πλειν ες ωρίμα(ν)σιν.
Αφήνουμε τελευταία την περίφημη αγχολυτική ονοματική φράση ποσοτική χαλάρωση. (QE: Quantitative Easing) Την από την ΕΚΤ αγορά τίτλων (κρατικών χρεογράφων) από τη δευτερογενή αγορά ώστε να ενισχυθεί η οικονομία σε καιρούς χαλεπούς.
Ο Ντράγκι κράτησε την Ελλάδα μακριά από αυτό το ευεργετικό μέτρο λόγω υπαγωγής της Ελλάδας στα μνημόνια.
Τώρα που δεν είναι τίποτα πλέον, θα συνηγορήσει αναφανδόν υπέρ της ένταξης της Ελλάδας στο λεγόμενο QE2, γιατί όχι, και είμαι βέβαιος ότι θα χειροκροτηθεί ενθουσιωδώς.
Τι κι αν απέχετε 3 μονάδες για να φθάσετε όπου ορίζουν οι οίκοι αξιολόγησης; Θα τα καταφέρετε! Λουκά, δεν είναι ώρα για εκείνο το γεύμα; Οι Τιμές μου άνοιξαν την όρεξη.
Ο κ. Θάνος Κακουριώτης είναι ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ
