Η τραγωδία στη Μόρια ήρθε να μας θυμίσει το σκηνικό εξαθλίωσης που έχει στηθεί στη Λέσβο και τις ευθύνες για αυτό.
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλα αυτά έχουν να κάνουν με τη λογική της «Ευρώπης-Φρούριο», δηλαδή την αντίληψη μιας Ευρώπης που θέλει να κρατήσει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες έξω από τα σύνορά της.
Για να γίνει αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωση ουσιαστικά επέβαλε τα ελληνικά νησιά να είναι το σύνορο της Ευρώπης.
Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες να μένουν εκεί και μετά να «επαναπροωθούνται».
Αυτό αναγκαστικά σήμαινε συνθήκες τύπου Μόριας.
Δηλαδή, συνωστισμό στα νησιά ανθρώπων που δεν μπορούσαν να συνεχίσουν προς τις ευρωπαϊκές χώρες που ήθελαν να πάνε και φυσικά συνθήκες εξαθλίωσης.
Την κατάσταση αυτή την αποδέχτηκε αρχικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν πίεσε την Ευρώπη να αλλάξει την απαράδεκτη και απάνθρωπη πολιτική της.
Επέτρεψε να γίνει ένα τεράστιο πάρτι με τα κονδύλια για το μεταναστευτικό.
Δεν προσπάθησε να βελτιώσει τις συνθήκες στα νησιά.
Η τωρινή κυβέρνηση έκανε κριτική στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν ξέρω πόσο προετοιμασμένη ήταν.
Το αποτέλεσμα ήταν στη Μόρια και στους άλλους καταυλισμούς να συνεχίσει η κατάσταση να είναι άθλια.
Τώρα λέει ότι θα πάρει μέτρα. Μόνο που τα μέτρα που λέει ότι θα πάρει είναι να περιορίσει ακόμη περισσότερο το δικαίωμα στο άσυλο, να διαμορφώσει κλειστά κέντρα κράτησης και να επιταχύνει τις επαναπροωθήσεις.
Δηλαδή, επιμένει να εφαρμόζει την πολιτική που θέλει την Ελλάδα να είναι σύνορο και φραγμός στους πρόσφυγες και τους μετανάστες.
Όμως, η διεθνής εμπειρία δείχνει ότι συνήθως οι «φράχτες», όλων των ειδών, δεν περιορίζουν τις μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές.
Άμα θες να φύγεις από τον πόλεμο ή από τη φτώχεια, θα επιμείνεις και στο τέλος θα βρεις τρόπο να περάσεις.
Και επειδή ούτε είναι εύκολη η «επαναπροώθηση», πιστεύω ότι στο τέλος πάλι σε καταστάσεις τύπου Μόριας θα καταλήξουμε.
Η εμπειρία δείχνει ότι το προσφυγικό και το μεταναστευτικό δεν αντιμετωπίζεται με μέτρα «επιτήρησης και αποτροπής».
Δύο πράγματα θέλει.
Από τη μια να κάνει η διεθνής κοινότητα ό,τι χρειάζεται για να μην αναγκάζονται οι άνθρωποι να φεύγουν από τον τόπο τους.
Από την άλλη, να μπορούν να φτάσουν με ασφάλεια εκεί που θέλουν να πάνε αντί να εγκλωβίζονται σε ενδιάμεσους σταθμούς.
Όλα τα άλλα απλώς οδηγούν σε πνιγμένα παιδιά στη Μεσόγειο άθλιες συνθήκες σε κέντρα κράτησης.
Και ας μην ξεχνάμε ένα πράγμα: Μιλάμε για ανθρώπους.
Για άντρες, γυναίκες και παιδιά.
Με τις ίδιες αγωνίες και τις ίδιες ανάγκες με εμάς.
Με το ίδιο δικαίωμα στη ζωή, την αξιοπρέπεια, την ελπίδα.
