Η δημοσίευση των πόθεν έσχες των πολιτικών μπορεί να μην προσφέρεται για την εξαγωγή ουσιαστικών πολιτικών – και οικονομικών – συμπερασμάτων, αλλά δίνει την ευκαιρία να βγουν κάποια συμπεράσματα για την πολιτική ηθική συγκεκριμένων προσώπων. Προφανώς δεν μπορούν να αμφισβητηθούν τα στοιχεία που καταθέτουν οι πολιτικοί μας ταγοί, καθώς δεν έχουν ελεγχθεί, αλλά η δημοσιοποίηση ταυτόχρονα πόθεν έσχες τριών χρόνων αποκαλύπτει κάποια χαρακτηριστικά για την ηθική τους υπόσταση. Γιατί όπως έχει αποδειχθεί το νόμιμο δεν είναι πάντα και ηθικό…
Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι του Γ.Βαρουφάκη. Ο υπουργός που συνέβαλλε καθοριστικά στον εκτροχιασμό της χώρας το δραματικό 2015,με δραματικές επιπτώσεις για το σύνολο σχεδόν των ελλήνων πολιτών, ήταν ο μόνος που επωφελήθηκε από την ανερμάτιστη και επικίνδυνη πολιτική του. Είδε τα εισοδήματα του να αυξάνονται σημαντικά, εκμεταλλευόμενος προφανώς τη φήμη που απέκτησε και φυσικά το μεγαλύτερο μέρος των καταθέσεων του ήταν σε ελβετικές τράπεζες, την ώρα που τα θύματα του είχαν παγιδευτεί στα capital controls. Αυτό θα πει συνεπής αντιμνημονιακή πολιτική…
Υπάρχουν κι άλλοι βέβαια, που παρότι διαχειριζόταν τις τύχες της χώρας, είχαν φροντίσει να εξασφαλίσουν τα χρήματα – και την άνεση τους – σε τράπεζες του εξωτερικού. Και βέβαια αποδεικνύεται ότι η καριέρα στην ευρωβουλή για ορισμένους υπερασπιστές του λαού είναι ιδιαίτερα επικερδής και επωφελής για την τσέπη τους.
Επί της ουσίας ωστόσο το πόθεν έσχες παραμένει ένα άνευ ουσίας και αποτελέσματος φύλο συκής. Οι πολιτικοί εκπληρώνουν μια τυπική νομιμότητα, καταγράφοντας εισοδήματα και περιουσιακά στοιχεία, που στις περισσότερες των περιπτώσεις ουδείς γνωρίζει πότε και πως αποκτήθηκα .Αρκεί να έχουν μια επιφάνεια νομιμότητας και οι όποιες τρύπες να καλύπτονται π.χ από ένα δάνειο είτε από τράπεζα είτε από συγγενικό τους πρόσωπο.
Όταν έχουν περάσει τρία χρόνια χωρίς δημοσιοποίηση πόθεν έσχες, όταν κι αυτά που ανακοινώθηκαν δεν έγινε δυνατό να ελεγχθούν, έστω για την τυπική νομιμότητα, εγκαίρως αντιλαμβάνεται κανείς ότι η πολυσυζητημένη διαφάνεια είναι μάλλον γράμμα κενό. Οι κυβερνήσεις, αριστερές, κεντροαριστερές, συντηρητικές, έρχονται και παρέρχονται, η σκανδαλολογία πάει κι έρχεται, αλλά το αίσθημα αυτοπροστασίας του πολιτικού συστήματος παραμένει κατώτερο των περιστάσεων…
ΤΟ ΒΗΜΑ
