Πολύ λίγοι γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει με τις καταλήψεις που φιλοξενούν μετανάστες. Αν και επιμελείς δημοσιογράφοι έχουν επανειλημμένως αποκαλύψει μιαν ολόκληρη βιομηχανία παρανομιών που στήνεται για να κερδοσκοπήσει με την απόγνωσή τους, έχει επικρατήσει τελικώς η εντύπωση ότι στις καταλήψεις καταφεύγουν οι απελπισμένοι, τους οποίους εκδιώκουν τώρα τα αστυνομικά όργανα μιας άκαρδης κυβέρνησης. Λίγες ημέρες έχουν περάσει από όταν ο, κατά δήλωσή του, παλαιός κάτοικος Αιγάλεω, άρα ασκημένος στον πόνο του λαού Δημήτρης Τζανακόπουλος, μετά την εκκένωση μιας κατάληψης των Εξαρχείων, ξεκίνησε ανένδοτο εναντίον όσων έβγαλαν στον δρόμο μάνες και ανήλικα παιδιά. Ο στενός συνεργάτης τού τέως πρωθυπουργού και κυβερνητικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης Τσίπρα, υπερασπίστηκε την αριστερή δοξασία ότι οι καταλήψεις είναι δικαίωμα των κατατρεγμένων. Αγνοούσε, ως μη ώφελε, ότι οι θέσεις σε αυτά τα άθλια ρημαγμένα σπίτια, όπου στοιβάζονται σε βρωμερά στρώματα εκατοντάδες δύστυχοι, πωλούνται πανάκριβα; Αγνοούσε ότι οι μαφίες, που περιλαμβάνουν και μετανάστες, εκτός του υψηλού αντιτίμου για το κλείσιμο μια θέσης, εισπράττουν καθημερινό ενοίκιο, ενώ τα κυκλώματα αυτά αναλαμβάνουν και την υπόλοιπη τροφοδοσία; Εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ τζιράρονται για τη μετακίνηση, την εγκατάσταση, τη διατροφή των μεταναστών που ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα μπορέσουν να δραπετεύσουν προς μια χώρα της επιλογής τους.
Από πότε άραγε είναι αριστερή πρακτική και απόδειξη ανθρωπιάς και αλληλεγγύης να παραδίνεις τους απελπισμένους στα χέρια εγκληματιών; Ποιο απελευθερωτικό δικαίωμα ικανοποιεί μια κατάληψη που αποτελεί εστία μόλυνσης για μια γειτονιά και κέντρο διαρκούς παραβατικότητας; Πόσο προοδευτικό είναι εν τέλει να διατηρείς αναποτελεσματικές και ανεπαρκείς τις κρατικές δομές για τους μετανάστες και να κάνεις τα στραβά μάτια στους εκμεταλλευτές τους, που έρχονται να «καλύψουν» τα κενά;
Το ζήτημα των καταλήψεων είτε αφορά μετανάστες είτε άλλες ομάδες πολιτών που επιθυμούν να κατέχουν παρανόμως κτίρια, της Αθήνας κυρίως, είναι μία ακόμη μεγάλη παρεξήγηση της Μεταπολίτευσης. Για λόγους που δεν έχουν πια σημασία, κάποτε θεωρήθηκαν πράξεις αντίστασης στο κατεστημένο, κάποιες είχαν ίσως και ευφάνταστους καλλιτεχνικούς σκοπούς, αγαθές προθέσεις κοινοβιακής συνύπαρξης νέων ανθρώπων που αντιδρούσαν στην κοινωνία των συμβάσεων. Σημασία έχει ότι σήμερα έχουν πάρει μορφή επιδημίας και είναι κέντρα κάθε τύπου παρανομιών.
Η κυβέρνηση ορθώς επιδιώκει να τελειώσει με τις καταλήψεις και να αποδώσει τα κτίρια στους νόμιμους ιδιοκτήτες ή στους πολίτες για κοινωφελή χρήση όταν πρόκειται για δημόσια περιουσία. Το έργο άρχισε και προχωρεί αποτελεσματικά. Η αξιωματική αντιπολίτευση θα δώσει τις δικές της εξετάσεις. Αρωγός ή απέναντι; Αλλάζει ή διστάζει;
