Η προηγούμενη βουλή αποφάσισε την αναθεώρηση του άρθρου 32 του Συντάγματος και έτσι η νέα βουλή θα καθορίσει το νέο τρόπο εκλογής του Προέδρου. Στη προκειμένη περίπωση για την αλλαγή του άρθρου 32 θα αρκεί η πλειοψηφία 151 ψήφων. Το ερώτημα βέβαια είναι με πόσες ψήφους, θα εκλέγεται ο νέος Πρόεδρος;. Η ενισχυμένη πλειοψηφία των 200 ψήφων πολύ δύσκολα επιτυγχάνεται, γι’ αυτό στη συνέχεια πηγαίνουμε στις 180, που κι αυτός ο αριθμός δεν είναι εύκολα επιτεύξιμος. Έτσι , διαλύεται η Βουλή, πάμε σε εκλογές και τότε η νέα βουλή εκλέγει τον νέο Πρόεδρο.
Εκεί που όλα τα κόμματα συμφωνούν πλέον είναι ότι δεν πρέπει να διαλύεται η βουλή. Ως εκ τούτου γίνονται διάφορες προτάσεις, για να εκλέγεται ο πρόεδρος δημοκρατικά, αλλά να μη διαλύεται η βουλή, που ωθεί αναγκαστικά σε εκλογές.
Οι προτάσεις είναι :
· Εάν δεν θα μπορέσει να επιτευχθεί ο αριθμός του 180 στις διαδοχικές ψηφοφορίες, όπως τώρα, να συνεχισθεί η προσπάθεια για ένα εξάμηνο. Κι αν και τότε δεν κατορθωθεί η εκλογή, να καταφεύγει η υπόθεση στο λαό, που θα εκλέγει τον Πρόεδρο του.
· Εάν δεν μαζευτούν οι 180 ψήφοι, τότε να εκλέγεται με 151.
· Εάν δεν επιτυγχάνεται η εκλογή με 180 ψήφους μέσα στις προβλεπόμενες ημερομηνίες, τότε να παρατείνεται η θητεία του απερχόμενου Προέδρου, μέχρι να εκλεγεί κάποιος.
Οι προτάσεις αυτές από κάποιους υποστηρίζονται και από άλλους απορρίπτονται. Για την πρόταση η εκλογή να γίνεται τελικά με 151, λέγεται ότι έτσι ο Πρόεδρος θα γίνει υποχείριο του κυβερνώντος κόμματος. Το να εκλέγει ο λαός τον Πρόεδρό του, εκφράζεται η άποψη ότι πρώτον ο Πρόεδρος θα γίνει αντικείμενο κομματικής προπαγάνδας και δεύτερον θα αποκτήσει πολλές εξουσίες, ώστε θα δημιουργηθεί διαρχία.
Όλες αυτές οι προτάσεις κι οι αιτιολογήσεις, προσωπικά εμένα δεν με ικανοποιούν, γιατί δε λαμβάνουν υπόψη τους την ρεαλιστική ελληνική πολιτική, που έχει βουλιάξει τον ελληνικό λαό. Και εξηγούμαι :
Αυτή η τραγική οικονομική κατάσταση της χώρας, όπου θα είμαστε για έναν αιώνα καταχρεωμένοι, ανάγεται στο ότι η μεν αντιπολίτευση μπορεί μόνο να στιγματίσει την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική, ο δε Πρόεδρος της Δημοκρατίας να την παρακολουθεί από μακριά. Και εκεί που έχει το δικαίωμα να αναπέμψει πάλι ένα ψηφισθέν νομοσχέδιο στη βουλή, δε γίνεται τίποτε, διότι αν η κυβέρνηση το ξαναψηφίσει, αυτός είναι υποχρεωμένος να το υπογράψει και να το δημοσιεύσει στην εφημερίδα της κυβέρνησης.
Το νεοελληνικό κράτος προ της μεγαλειώδους τελευταίας χρεοκοπίας είχε πτωχεύσει τέσσερις φορές, που δεν στάθηκαν ικανές για να νουθετήσουν τις ελληνικές κυβερνήσεις. Έτσι, έβαζαν χρέος επί χρέους ανεξέλεγκτα μέχρι που φθάσαμε στην τραγική σημερινή κατάσταση με τα Μνημόνια και τις αμέτρητες παρεμβάσεις των ξένων στο σπίτι μας.
Η δημοκρατικότερη διαδικασία σε μια χώρα, είναι να εκλέγει ο λαός τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Το κατά πόσο μπορεί να δημιουργηθεί μια διαρχία, εξαρτάται από την καταγραφή των αρμοδιοτήτων του Προέδρου στο Σύνταγμα. Αλλά και να αποκτήσει κάποιες εξουσίες ο Πρόεδρος δεν είναι κακό. Εάν ο Πρόεδρος της
Ιταλίας Σέρτζιο Ματαρέλα δεν είχε κάποιες εξουσίες , δεν θα μπορούσε να μπλοκάρει τον φασίστα Σαλβίνι κι έτσι η Ιταλία θα οδευόταν πάλι στο φασισμό. Εάν ο Αυστριακός Πρόεδρος , Αλεξάντερ Βαν ντερ Μπέλεν, που εκλέγεται απευθείας από το λαό, δεν είχε κάποιες εξουσίες, , δεν θα μπορούσε να σταματήσει τους φασίστες της χώρας του να εγκαθιδρύσουν τον φασισμό.
Και επανέρχομαι στις δικές μου σκέψεις, λέγοντας για το πώς θα πρέπει να διαμορφώνοντα οι εξουσίες των διαφόρων φορέων της δημοκρατίας, εξαρτάται από την πείρα και τις πικρίες που έχει ο λαός κι όχι από έωλα επιχειρήματα, που δεν ακουμπούν στη ρεαλιστική κατάσταση .
(βλέπε και βιβλία Θ. Αυγερινός, «Οι Ιδέες για την Ιδανική Πολιτεία από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα 2017» και «Η ελληνική πολιτική 2018»)
