Η είδηση της αποπομπής του πολυσυζητημένου Τζον Μπόλτον δεν υπήρξε κεραυνός εν αιθρία, καθώς το τελευταίο διάστημα οι σχέσεις του αμερικανού προέδρου με το «γεράκι με το μουστάκι», όπως είχε αποκληθεί ο σκληροπυρηνικός μυστακοφόρος σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, έτριζαν, παρ’ όλο που υπήρξε ο εισηγητής όλων των γνωστών ακραίων αποφάσεων που έλαβε ο Ντόναλντ Τραμπ.
Ακολούθησε λοιπόν και αυτός τη μοίρα των άλλων 60 (!) αξιωματούχων της αμερικανικής διοίκησης που απολύθηκαν ή παραιτήθηκαν (μεταξύ των οποίων και 13 υπουργοί και δύο πρώην σύμβουλοι Εθνικής Ασφαλείας), επιβεβαιώνοντας έτσι τον χαώδη τρόπο διακυβέρνησης του επικεφαλής του Λευκού Οίκου. Ενας τρόπος διακυβέρνησης που ιδιαίτερα στον ευαίσθητο τομέα της εξωτερικής πολιτικής μπορεί να έχει εξαιρετικά επικίνδυνες επιπτώσεις για ολόκληρο τον πλανήτη. Και το καίριο ερώτημα τώρα είναι αν το «γεράκι που πέταξε μακριά» θα αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο.
Ο μόνος που μπορεί να δώσει την απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ο ίδιος ο Τραμπ, ο οποίος αρχικά υπήρξε μεγάλος θαυμαστής του ακραίου Μπόλτον. Τι άλλαξε λοιπόν στο μεταξύ; Αμερικανοί αναλυτές δίνουν την εξήγηση ότι ο απρόβλεπτος ούτως ή άλλως πρόεδρός τους έχει αντιληφθεί ότι η εξωτερική πολιτική των εκβιασμών και των μονομερών αποφάσεων δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και έναν χρόνο πριν από τις προεδρικές εκλογές απαιτείται μια θεαματική ενέργεια (ένα «υπέρλαμπρο σόου») που θα έχει θετική ανταπόκριση στους ψηφοφόρους.
Γι’ αυτό σχεδίαζε να καλέσει τους Ταλιμπάν στο εμβληματικό από τις προηγούμενες ενέργειες για ειρηνική ρύθμιση των διεθνών διαφορών Καμπ Ντέιβιντ, σχέδιο που τορπίλισε τελικά ο Μπόλτον. Ενώ προγραμματίζει να συναντηθεί ίσως στη σύνοδο του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη με τον άλλο μεγάλο εχθρό του, τον πρόεδρο του Ιράν Χασάν Ρουχανί, τη στιγμή που ο πολεμοχαρής Μπόλτον επέμενε στην πολεμική επιλογή. Μακάρι βέβαια να υπάρξει μια αλλαγή πολιτικής προς μια μετριοπαθέστερη στάση, καθώς μάλιστα την υποστήριξη του Ντόναλντ Τραμπ επικαλείται τώρα το άλλο «μπουμπούκι», ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου, για να προχωρήσει στην προσάρτηση της Κοιλάδας του Ιορδάνη, που όπως είναι επόμενο, θα θέσει την οριστική ταφόπλακα στη δημιουργία Παλαιστινιακού Κράτους.
Είναι όμως εντελώς αδύνατο να προβλέψει κάποιος τις μελλοντικές κινήσεις ενός ατόμου που κινείται με τη νοοτροπία ενός επιχειρηματία που δεν γνωρίζει κανέναν ηθικό φραγμό προκειμένου να πετύχει την καλύτερη, κατά τη γνώμη του, συμφωνία (το λεγόμενο «ντιλ»). Μόνο που υπάρχει μια μικρή λεπτομέρεια, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι μια απλή κτηματική επιχείρηση, όπως αυτή που διηύθυνε όλα αυτά τα χρόνια ο Τραμπ, αλλά η ισχυρότερη χώρα του πλανήτη. Και ο πρόεδρός της δεν έχει το δικαίωμα να λαμβάνει αποφάσεις που μπορεί να αποβούν μοιραίες για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
