Είναι σαφές για όσους περιδιάβηκαν αυτό το καλοκαίρι τις παραλίες και τους καφενέδες απανταχού της επικράτειας ότι στην κοινωνία έχει αποκατασταθεί ένα κλίμα ηρεμίας και σχετικού, τουλάχιστον, εφησυχασμού. Είχαν εκλείψει οι συγκρουσιακές διαθέσεις, τα διχαστικά πάθη, οι πολιτικές εντάσεις, ενώ αντιθέτως υπήρχε ένα αίσθημα αισιοδοξίας ότι αφήσαμε τα χειρότερα πίσω μας. Είναι ξεκάθαρο ότι μετά τις περιπέτειες των τελευταίων χρόνων, υπάρχει μια ψυχολογική προδιάθεση, μια διάχυτη αίσθηση να γυρίσουμε επιτέλους σελίδα, να επικρατήσει η στοιχειώδης λογική.
Με την κοινωνία να αναζητεί και να προσμένει μια πιο ήρεμη και κυρίως πιο προβλέψιμη καθημερινότητα, το θετικό αυτό κλίμα που επικρατεί ήδη αποτελεί ένα ατού στα χέρια της κυβέρνησης. Οι προσδοκίες που έχουν επενδυθεί είναι πολλές, όμως ο δρόμος για να εμπεδωθεί αυτό το κλίμα και κυρίως να αποδώσει καρπούς κρύβει και αρκετούς κινδύνους. Η ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού της χώρας, ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης, η αποκατάσταση της αξιοπιστίας των πολιτικών και της πολιτικής ούτε απλή, ούτε εύκολη υπόθεση είναι, όπως αφήνουν να εννοηθεί ορισμένα στελέχη της νέας κυβέρνησης.
Τα μεγαλόπνοα σχέδια, οι υψιπετείς στόχοι ουκ ολίγες φορές σκοντάφτουν είτε στις προσωπικές αδυναμίες όσων καλούνται να τα διαχειριστούν, είτε παγιδεύονται στα γρανάζια της πολυνομίας, της γραφειοκρατίας και του ωχαδερφισμού της δημόσιας διοίκησης. Η αλλαγή του πολιτικού ύφους μπορεί να έχει εκτονώσει για την ώρα τις διχαστικές λογικές και τις θεωρίες συνωμοσίας, που όμως εξακολουθούν να ενδημούν με υπαρκτό τον κίνδυνο να επανέλθουν στο προσκήνιο.
Η επιστροφή στην πολυσυζητημένη κανονικότητα προϋποθέτει μια ουσιαστική αλλαγή των αντιλήψεων που κυριάρχησαν στα χρόνια της κρίσης και κυρίως μια διαρκή αναζήτηση παρεμβάσεων και πολιτικών προτεραιοτήτων, επώδυνων πολλές φορές και για αυτούς που τις επιλέγουν και για αυτούς που τις υφίστανται. Γιατί για να μπορέσει η Ελλάδα όχι απλώς να διαχειριστεί επιφανειακά τις συνέπειες της κρίσης αλλά για να αρχίσει πάλι να γεφυρώνει το χάσμα με την υπόλοιπη Ευρώπη απαιτούνται δομικές αλλαγές με αναπόφευκτο πολιτικό και κοινωνικό κόστος.
Ως συνήθως, διάσπαρτες φωνές προειδοποιούν ότι ο δρόμος για ένα καλύτερο αύριο δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Η κυβερνητική πλειοψηφία, στο μεγαλύτερο μέρος της, επαφίεται στις εκλογικές δάφνες και τις θετικές προσδοκίες, ενώ η αντιπολίτευση περιμένει στη γωνία το πρώτο στραβοπάτημα. Με τέτοιες αντιλήψεις, με αυτή την τάση εφησυχασμού, ο φόβος να εξαερωθεί γρήγορα το σημερινό θετικό κλίμα παραμένει όμως υπαρκτός…
