Είναι μία από τις κυρίαρχες έννοιες τα τελευταία χρόνια στην πολιτική αργκό. «Το αφήγημα».

Που είτε κάποιος το έχει βρει, οπότε είναι εντάξει και καλυμμένος, είτε το ψάχνει, οπότε υπάρχει πρόβλημα.

Αφήγημα υποτίθεται ότι αναζητεί εδώ και κάποιον καιρό ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο και η Φώφη Γεννηματά και το ΠαΣοΚ-ΚΙΝΑΛ. Το ίδιο και πολλοί αντίστοιχοι ανά την Ευρώπη.

Και οι δύο πρωταγωνιστές του «προοδευτικού» χώρου στην Ελλάδα λένε όμως πάνω κάτω τα ίδια που έλεγαν εδώ και καιρό. Η παλινόρθωση της Δεξιάς, η ακροδεξιά, ότι εκείνοι αμάρτησαν για το καλό μας και ο Μητσοτάκης κάνει τον μάγκα με τις δικές τους πλάτες και διάφορα άλλα τέτοια.

Όπως μας έδειξε πάντως με πρόσφατες δηλώσεις του και με άλλη μία συνέντευξη-μνημείο προ ημερών ο κ. Τσίπρας, «το αφήγημά» του δεν έχει αλλάξει. Λέει ότι είναι αντισυστημικός, ότι αυτός φροντίζει τους φτωχούς ενώ ο Μητσοτάκης τους πίνει το αίμα, ότι είναι εχθρός του λαϊκισμού, ότι τον καταδιώκουν τα ΜΜΕ της διαπλοκής κλπ. κλπ.

Παράλληλα, στην Κουμουνδούρου μάλλον έχουν αρχίσει να ψιλοβλαστημάνε, αφού από εκεί που ήταν κάπως χαλαροί και έτρεχαν οι άλλοι του Μαξίμου, από τον Ιούλιο και μετά και κυρίως τις τελευταίες εβδομάδες έχουν πέσει με τα μούτρα να γράφουν και να στέλνουν ανακοινώσεις επί παντός επιστητού και να αναμεταδίδουν «το αφήγημα» για την κυβέρνηση των παλιανθρώπων που δήθεν γκρεμίζει τα παλάτια που μας είχε χτίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν φαίνεται να πείθεται κανείς όμως και έτσι η αναζήτηση συνεχίζεται.

Αν κάποιος θέλει να είναι ειλικρινής, θα όφειλε να παραδεχθεί ότι με τον όρο «αφήγημα» εννοείται αυτό το κάτι άλλο που πρέπει να λες όταν δεν έχεις τι να πεις επί της ουσίας και προσπαθείς να το παίξεις σπουδαίος και τρανός. Αλλιώς δεν θα το αναζητούσες. Αν κάποιος είχε κάτι να πει θα το έλεγε, όλοι ή εν πάση περιπτώσει οι περισσότεροι θα καταλάβαιναν, θα επέλεγαν αν τους κάνει ή όχι και θα προχωρούσαμε παρακάτω.

Εκτός αν τίθεται ζήτημα γλωσσικής επάρκειας, μεταδοτικότητας ή ευφράδειας, οπότε το «αναζητώ αφήγημα» έχει εξ ορισμού άλλη χροιά και σημασία.

Καθίσταται όμως εν τέλει μάλλον σαφές ότι η αναζήτηση αφηγήματος στην πραγματικότητα δεν είναι κάτι διαφορετικό από την αναζήτηση πολιτικού λόγου και περιεχομένου. Και δεν είναι τυχαίο ότι κατά βάση το αναζητούν οι κατ’ απονομήν και αυτόκλητοι προοδευτικοί, όσοι «έχουν το δίκιο με το μέρος τους» και όσοι είναι με τους πολλούς, ενώ οι πολλοί δεν τους καταλαβαίνουν και δεν είναι μαζί τους.

Κάποια στιγμή ίσως τελικά βρουν «το αφήγημά» τους. Αρκεί να μην έχει αποχωρήσει το ακροατήριο λόγω βαρεμάρας.