Όλοι χαρήκαμε όταν στις τελευταίες εκλογές οι φασίστες της Χρυσής Αυγής βρέθηκαν εκτός Βουλής.
Φάνηκε ότι επιτέλους ένα μέρος του εκλογικού ακροατηρίου άρχισε να τους γυρίζει την πλάτη.
Άλλωστε, τα χρόνια που βρέθηκαν στην Βουλή ήταν αρκετά για να δείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο.
Ένα μάτσο τζάμπα μάγκες, που προσπάθησαν να φέρουν μέσα στη Βουλή τον τραμπουκισμό στον οποίο είχαν εξασκηθεί όταν κυνηγούσαν για να δείρουν μετανάστες και συνδικαλιστές.
Όμως, έπαιξαν ρόλο και όσα μάθαμε από τη δίκη, κυρίως από τη δουλειά των συνηγόρων της πολιτικής αγωγής και λιγότερο των διωκτικών αρχών.
Γιατί στην δίκη αποδείχτηκε ότι δεν έχουμε να κάνουμε με πολιτική οργάνωση, αλλά με εγκληματική οργάνωση, με συμμορία.
Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, οι επιθέσεις στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, οι επιθέσεις στους Αιγύπτιους ψαράδες δεν ήταν «μεμονωμένα περιστατικά».
Ήταν οργανωμένες επιθέσεις και υπήρχε και σχέδιο από τη μεριά της ηγεσίας, δηλαδή του Μιχαλολιάκου, του Κασιδιάρη, του Παναγιώταρου, του Λαγού και των άλλων «μπουμπουκιών».
Έγινες σαφές επίσης ότι δεν είναι ούτε «πατριωτική» οργάνωση, ούτε καν μόνο «ακροδεξιοί». Μιλάμε για μόρφωμα ρητά και δηλωμένα νεοναζιστικό. Με ανάλογη ιδεολογία και ανάλογες τελετές μύησης.
Και βέβαια θαυμάσαμε και το «ήθος» τους. Με την πρώτη υποψία ότι θα καταδικαστούν άρχισαν τα «δεν ξέρω» και τα «δεν έχω σχέση» και λίγο μετά τα άγρια αλληλοκαρφώματα.
Όπως ακριβώς γίνεται και στις παραδοσιακές συμμορίες, όταν περνούν βαθιά κρίση.
Είναι πολύ σημαντικό να καταδικαστούν. Και γιατί υπάρχουν θύματα που απαιτούν δικαίωση. Και γιατί πρέπει να σταλεί το μήνυμα ότι ο φασισμός και ο ναζισμός δεν έχουν θέση στην πολιτική ζωή.
Όμως, δεν αρκεί μόνο η καταδίκη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Χρυσή Αυγή «καβάλησε ένα κύμα» και έφτασε στη Βουλή. Ένα κύμα ρατσισμού και ξενοφοβίας, που το σιγόνταραν, ας μην το ξεχνάμε και πολιτικοί των «συστημικών κομμάτων».
Αυτό, άλλωστε, το είδαμε και στην Ευρώπη όπου ανέβηκε η ακροδεξιά επειδή τα «κεντροδεξιά» και «κεντροαριστερά» κόμματα υιοθέτησαν την ατζέντα της για το μεταναστευτικό και το προσφυγικό.
Όπως επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πέραν του να ξαναγίνει η Χρυσή Αυγή μια περιθωριακή χρειάζεται και να δούμε πώς θα ξεριζωθεί και η επιρροή της. Γιατί είναι επικίνδυνο να υπάρχουν χρυσαυγίτες αστυνομικοί και στρατιωτικοί, όπως και να το δει κανείς.
Σε κάθε περίπτωση προφανώς και ο φασισμός δεν αντιμετωπίζεται μόνο με δικαστικές καταδίκες.
Όμως, όπως και να το δει κανείς ο Μιχαλολιάκος, ο Κασιδιάρης, ο Λαγός και οι υπόλοιποι πίσω από τα κάγκελα είναι μια καλή αρχή.
