Καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί ο Βαρουφάκης είναι «αυτός που αγαπούν να μισούν» και στη ΝΔ και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Στη ΝΔ βολεύει γιατί πρέπει να υπάρχει ένας «κακός» για να μπορούν να υποστηρίζουν μέχρι το τέλος του 2014 τα πράγματα πήγαιναν «καλά».
Στο ΣΥΡΙΖΑ βολεύει γιατί δεν τους αρέσει που ένας πρώην δικός τους, έρχεται και λέει ότι ο Τσίπρας το 2015 συνθηκολόγησε.
Αποκορύφωμα, όλα αυτά που βλέπουμε τώρα με την ταινία του Κώστα Γαβρά.
Έχουν βγει και γράφουν όλοι για μια ταινία που δεν την έχουν δει!
Φτάσαμε στο σημείο να πηγαίνουν να γράφουν διαδικτυακές κριτικές θεατών για να έχει… χαμηλή βαθμολογία.
Καταλαβαίνω να μην τους αρέσει το στιλ του.
Ή να μη συμφωνούν με τις απόψεις του.
Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τη δαιμονοποίηση του Βαρουφάκη.
Γιατί τότε χάνουμε την ουσία και ξεχνάμε τι ακριβώς έγινε το 2015.
Το Ιανουάριο του 2015 η ελληνική κοινωνία με την ψήφο της στις εκλογές απαίτησε να σταματήσει η κοινωνική καταστροφή των μνημονίων.
Δεν το έκανε γιατί «παραπλανήθηκε», αλλά γιατί η πολιτική των μνημονίων ήταν καταστροφική πολιτική.
Δεν ήταν «αρχή της ανάκαμψης» το 2014. Όλοι ήξεραν ότι η Τρόικα πίεζε για ακόμη πιο σκληρά μέτρα και ήθελε νέο μνημόνιο.
Γι’ αυτό το λόγο ο λαός ψήφισε μια νέα κυβέρνηση και της ζήτησε να απαλλάξει τη χώρα από τα μνημόνια.
Η κυβέρνηση αυτή ξεκίνησε να κάνει διαπραγμάτευση ζητώντας σημαντικές αλλαγές στην υφιστάμενη πολιτική ακριβώς επειδή υπήρχε τεράστιο κόστος.
Γιατί όντως δεν πήγαινε άλλο με τα μνημόνια.
Πρέπει κανείς να πάσχει από καθεστωτική τύφλωση για να πιστεύει ότι έπρεπε το 2015 η Ελλάδα απλώς να συνεχίσει να εφαρμόζει μνημονιακές πολιτικές που σήμαιναν λιτότητα και ανεργία.
Ο Βαρουφάκης δοκίμασε να κάνει αυτή τη διαπραγμάτευση.
Δοκίμασε να συγκρουστεί.
Μπορεί κανείς να του κάνει κριτική για το πόσο προετοιμασμένη ήταν η κυβέρνηση, για το εάν είχαν δει τις κινήσεις σε όλα τα ενδεχόμενα, για το εάν έθεσαν το ερώτημα της ρήξης.
Αλλά δεν μπορούμε να κατηγορούμε το Βαρουφάκη επειδή συγκρούστηκε με την Τρόικα ή επειδή ήρθε σε αντιπαράθεση με τον Σόιμπλε ή εκείνο τον απίθανο Ντάισεμπλουμ.
Η Τρόικα δεν ήθελε να χαλαρώσει την πολιτική.
Επέμεινε στην εγκληματική πολιτική των μνημονίων, ήθελε μέτρα που απλώς γονάτιζαν την κοινωνία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε στο δημοψήφισμα.
Τώρα πια ξέρουμε ότι η κοινωνία το πίστεψε ως πραγματικό δημοψήφισμα και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ απλώς ως μέσο να κερδίσει χρόνο.
Όμως, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι με κλειστές τράπεζες και όλη την Ευρώπη απέναντί της η ελληνική κοινωνία είπε όχι στα μνημόνια ακόμη και με το τίμημα ρήξης.
Ο Βαρουφάκης τότε υπηρέτησε το στόχο του δημοψηφίσματος.
Ακόμη και plan b προσπάθησε να φτιάξει απέναντι στον εκβιασμό της Τρόικας.
Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι: ο Τσίπρας αποφάσισε να γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων του το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αποφάσισε να περιφρονήσει τη λαϊκή εντολή και να πάει να συνθηκολογήσει ταπεινωτικά με την Τρόικα.
Με αποτέλεσμα ένα τρίτο μνημόνιο που το κόστος του το πληρώνουμε όλοι.
Πρέπει να είμαστε οργισμένοι για ότι έγινε το καλοκαίρι του 2015. Σίγουρα!
Αλλά να είμαστε οργισμένοι για τους σωστούς λόγους και εναντίον εκείνων που πρέπει, δηλαδή τον Τσίπρα που πρόδωσε έναν λαό και την Τρόικα που ήθελε να ταπεινώσει μια κοινωνία.
Όχι τον Βαρουφάκη: σε αυτόν ας κάνουμε κριτική εάν δεν βοηθήσει, από τη θέση που έχει στη Βουλή, να αποκτήσουμε ξανά αριστερά που να συνδυάζει τη μαχητικότητα με τη σοβαρότητα.
