Σαρανταπέντε χρόνια από την ίδρυση του το ΠΑΣΟΚ, ο εκφραστής της δημοκρατικής παράταξης από τη μεταπολίτευση και μετά δεν διάγει τις ευτυχέστερες των ημερών του. Το Κίνημα Αλλαγής ως συνεχιστής του, αντί να πρωταγωνιστεί στη δημόσια ζωή, ταλανίζεται από εσωτερικές συγκρούσεις και προσωπικές διεκδικήσεις.
Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι η δημοκρατική παράταξη, η κεντροαριστερά, πλήρωσε βαρύτατα – και δυσανάλογα – το τίμημα της κρίσης, αν και παρά τα λάθη και τις αστοχίες συνέβαλλε καθοριστικά στο να παραμείνει η χώρα στον κορμό της Ευρώπης. Οι προσπάθειες ανασυγκρότησης που έγιναν τα τελευταία χρόνια δεν απέδωσαν καρπούς, δεν έπεισαν τους πολίτες με ευθύνη και της σημερινής ηγεσίας της παράταξης.
Η κεντροαριστερά για πολλές δεκαετίες κυριάρχησε γιατί κατάφερε μέσα στην πολυσυλλεκτικότητα της να συγκεράσει διαφορετικές διαδρομές,αντιλήψεις,ακόμα και προσωπικές φιλοδοξίες. Κατάφερε να ενσωματώσει σε μια κοινή πολιτική διαδρομή κεντροαριστερούς, κεντρώους σοσιαλδημοκράτες, προοδευτικούς φιλελεύθερους ακόμα και παλιούς αριστερούς. Αυτή η ιστορική διαδρομή και συνύπαρξη χάθηκε μέσα στον ορυμαγδό της κρίσης, καθώς κυριάρχησαν οι προσωπικές φιλοδοξίες, οι αντιπαλότητες αλλά και η μάχη της καρέκλας…
Μπορεί σήμερα η κεντρική πολιτική απήχηση της κεντροαριστεράς να είναι περιορισμένη, αλλά οι δεσμοί με την κοινωνία, όπως αποδείχθηκε και στις αυτοδιοικητικές εκλογές παραμένουν ισχυροί. Με διαμάχες από το παρελθόν, με προσωπικές βεντέτες να κυριαρχούν ο κίνδυνος να αφομοιωθεί είτε εκ δεξιών, είτε εξ αριστερών είναι υπαρκτός και απειλητικός.
Κανένα κόμμα που παραμένει στο παρελθόν και στα περασμένα μεγαλεία δεν έχει μέλλον και προοπτική. Χωρίς σύγχρονο πολιτικό λόγο, χωρίς σχέδιο για τη χώρα, χωρίς τόλμη για ρηξικέλευθες παρεμβάσεις που θα ανταποκρίνονται όμως στα σημερινά δεδομένα και δεν θα αναπαράγουν στερεότυπα χωρίς αντίκρισμα, καμιά παράταξη όσες ρίζες κι αν έχει δεν μπορεί να διεκδικήσει ηγετικό ρόλο.
Με τη σημερινή εικόνα δημόσιων αντιπαραθέσεων, με τις συγκεκριμένες επιλογές της ηγεσίας της η κεντροαριστερά ναρκοθετεί το μέλλον της.Η χώρα έχει ανάγκη από ένα ενδιάμεσο πόλο που θα αποτελεί παράγοντα σταθερότητας αλλά και προοπτικής.Το στοίχημα είναι αν μπορούν να τον διαμορφώσουν και να το υπηρετήσουν η ηγεσία και τα στελέχη της.Όσο κατατρύχονται σε προσωπικές συγκρούσεις, όσο βάζουν πάνω από την παράταξη τις προσωπικές φιλοδοξίες τους,τόσο δίνουν τη δυνατότητα σε όσους διεκδικούν την επιρροή της να την ωθούν στο περιθώριο…
