Κάθε Σεπτέμβριο οι πρωθυπουργοί εξαγγέλλουν από τη ΔΕΘ την οικονομική πολιτική του επόμενου έτους και τα σχέδιά τους για τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα.
Πολλές φορές εξήγγειλαν, είχαν μερική προέκταση στην πολιτική τους την επόμενη χρονιά, γι’ αυτό και μετά το 1990 η επίσκεψή τους συνοδεύεται με μεγάλες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας, που συχνά κατέληγαν σε εκτεταμένα επεισόδια και καταστροφές.
Ακόμη περισσότερο όμως από τη γενική οικονομική πολιτική τους, εκείνες που ήταν γεμάτες με ευχές ήταν οι εξαγγελίες τους για τη Θεσσαλονίκη. Αυτό πολλές φορές ήταν απόρροια της πίεσης που ασκούσαν οι τοπικοί φορείς και τα στελέχη του εκάστοτε κυβερνητικού κόμματος, αφού όλοι ήθελαν να δουν τον εαυτό τους την επόμενη μέρα στις εξαγγελίες του πρωθυπουργού. Μπορώ επίσης να σημειώσω ότι δεν ήταν συνήθως ευθύνη των πρωθυπουργών το ότι πολλά έργα που εξήγγειλαν στην αρχή της θητείας τους δεν ξεκινούσαν μέχρι το τέλος της, είτε έκαναν λίγα βήματα, αφού οι αρμόδιοι κρατικοί και κυβερνητικοί παράγοντες, συχνά, για να φανεί ότι είναι αποτελεσματικοί, του έδειχναν υπεραισιόδοξους στόχους.
Το μετρό είναι χαρακτηριστική περίπτωση και αφορά σχεδόν όλες τις κυβερνήσεις.
Είναι γεγονός ότι ο Μητσοτάκης, προεκλογικά, δεν μίλησε αναλυτικά για τα μεγάλα θέματα της Θεσσαλονίκης ‒ τους λόγους τους ξέρει ο ίδιος. Αρκέστηκε στις γενικές αναφορές για την ανάπτυξη της πόλης και της περιφέρειας και στη φθορά της απερχόμενης κυβέρνησης από τη γενική πολιτική της και φυσικά από τη συμφωνία των Πρεσπών.
Όμως, τα τοπικά εκλογικά αποτελέσματα ήταν πολύ κάτω του εθνικού ποσοστού της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ∙ παραδόξως, ήταν ίδια με τον εθνικό μέσο όρο.
Αυτό το πλήρωσαν μέχρι τώρα οι βουλευτές της ΝΔ αφού κανένας από τους επτά δεν χώρεσε στην πολυπληθή κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ελπίζω να μην την πληρώσει και η πόλη, όπως η Κρήτη, που πάντα ήταν εκτός προτεραιότητας της ΝΔ για τον ίδιο λόγο.
Να σημειώσω ακόμη ότι και στη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης στη Βουλή, ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε μόνο σε ένα έργο της Θεσσαλονίκης και αυτό αμφιλεγόμενο ‒ την ανάπλαση της ΔΕΘ. Το ίδιο μπορώ να πω και για τους υπουργούς και αυτό δείχνει είτε έλλειψη ετοιμότητας είτε έλλειψη προτεραιότητας.
Με αυτά τα δεδομένα δεν περιμένω να ακούσω τίποτα σημαντικό και καινούργιο για τη Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία ‒ γεγονός που δεν είναι κατ’ ανάγκη και κακό.
Όμως γνωρίζουμε ότι και να ήθελε να πει κάτι σημαντικό θα είναι στον αέρα αφού από το 2012 και μετά τόσο οι κυβερνήσεις όσο και η Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας όχι μόνο δεν μελέτησαν ένα σημαντικό έργο ή κάποιο σημαντικό πρόγραμμα και δεν διασφάλισαν τους αναγκαίους πόρους για την περιοχή, αντιθέτως δεν έχουν ολοκληρώσει έργα και προγράμματα που είχαν ξεκινήσει την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, όπως το μετρό, και φυσικά τα πολλά έργα που ξεκίνησαν την περίοδο 2010-2012 τόσο από την τότε κυβέρνηση όσο και από την, κρατική ακόμη, Περιφέρεια.
Θέλω όμως να ακούσω έναν δεσμευτικό οδικό χάρτη για τα έργα που δεν έχουν ολοκληρωθεί και την πρόθεσή του στην πρώτη αναθεώρηση του ΕΣΠΑ (2013-2020) να συμπεριλάβει έστω ένα δυο έργα, όπως τη μελέτη για την επέκταση του μετρό δυτικά, την ανακατασκευή του περιφερειακού της Θεσσαλονίκης και την ολοκλήρωση του οδικού άξονα Θεσσαλονίκη-Έδεσα, που έχει έτοιμη μελέτη από το 2014.
Θέλω να ακούσω τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις στην παιδεία, την αξιοποίηση των πανεπιστημίων, των ερευνητικών κέντρων και την ανάπτυξη επιτέλους της ζώνης καινοτομίας, για να κάνει τα πρώτα βήματα στην οικονομία της γνώσης η Μακεδονία σε όλους τους τομείς, με πρώτους τους εξωστρεφείς.
Θέλω να ακούσω την πρότασή του για τον ΟΑΣΘ, δηλαδή αν θα εφαρμόσει τον Κοινοτικό Κανονισμό 1370 του 2007, που η εφαρμογή του είναι υποχρεωτική για όλες τις χώρες της ΕΕ από τις 3 Δεκεμβρίου τρέχοντος έτους, αν θα δώσει άμεση και προσωρινή λύση στην τραγική κατάσταση των αστικών συγκοινωνιών της πόλης.
Αυτά που σίγουρα δεν θέλω να ακούσω είναι ότι σύντομα η Θεσσαλονίκη θα γίνει πρωτεύουσα των Βαλκανίων.
