Βενετία, Αποστολή
Το ότι ο Χοακίν Φίνιξ είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες και συγχρόνως εκκεντρικούς ηθοποιούς της γενιάς του είναι πάνω –κάτω γνωστό. Τρεις υποψηφιότητες για Οσκαρ και μια καταπληκτική φιλμογραφία με ταινίες όπως ο «Μονομάχος», τo «Master», ο «Παράκογος άνθρωπος» και το «Walk the line».
Είναι αδύνατον όμως να αντιληφτεί κανείς την αξία της ερμηνείας του ως «Joker» αν δεν τον δει στην οθόνη. Ότι και να ειπωθεί θα είναι λίγο. Για τον υπογράφοντα αυτού του κειμένου, ο Φίνιξ πολύ δύσκολα δεν θα κερδίσει το βραβείο Κόπα Βόλπι στη Βενετία το επόμενο Σάββατο καθώς επίσης πολύ δύσκολα θα λείπει από τις υποψηφιότητες των Οσκαρ της χρονιάς που έρχεται.
Αλλά δεν είναι μόνον η ερμηνεία του Φίνιξ που με παρέσυρε σε αυτήν την ταινία. Ηταν τα …πάντα μέσα στην ταινία! Ειλικρινά, ότι το καλύτερο έχω δει τα τελευταία χρόνια σε σχέση με σούπερ ήρωα από κόμιξ στο σινεμά –εν προκειμένω της DC Comics – βρίσκεται στο «Joker» του Τοντ Φίλιπς. Επί τοις ουσίας, ο πανέξυπνος σκηνοθέτης εξαιρετικών ταινιών όπως το «Hangover» και το «Due date», έφτιαξε έναν καινούργιο ήρωα, μέσα από μια απόπειρά του να φανταστεί το παρελθόν του Τζόκερ, άσπονδου εχθρού του Μπάτμαν.
Με άλλα λόγια, πως έφτασε ο Τζόκερ στο σημείο όπου τον ξέρουμε μέσα από προηγούμενες ταινίες και ερμηνείες ηθοποιών όπως ο Τζακ Νίκολσον, ο Χιθ Λέτζερ και ο Τζάρεντ Λίτο; Στο «Joker» παρακολουθούμε την εκδοχή του Φίλιπς, χορταστική, γεμάτη ευφάνταστες ιδέες. Και τι βλέπουμε; Σε πρώτο πλάνο βρίσκεται ένας τρομερά προβληματικός στον ψυχισμό του, καχεκτικός ανθρωπάκος, ο Αρθουρ (Φίνιξ). Με τραυματικά παιδικά χρόνια, ένας άνθρωπος που δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του και που μεγάλωσε με μια μάνα την οποία λατρεύει μεν, χωρίς όμως να ξέρει ότι κρύβει κάποιο τρομερό μυστικό.
Ο ίδιος είναι ένας κλόουν της δεκάρας, που νομίζει ότι μπορεί να κάνει τον κόσμο να γελάσει. Στην πραματικότητα είναι για κλάματα αλλά συσσωρεύει μέσα του οργή, ένα καζάνι που διαρκώς βράζει και κάποια στιγμή θα τιναχτεί στον αέρα.
Και όλα αυτά μέσα σε μια μουχλιασμένη Γκόθαμ Σίτι, που θυμίζει τρομερά τη Νέα Υόρκη (γεννέτειρα του Φίλιπς) στην περίοδο ανάμεσα στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και τις αρχές του 1980 (σημειώνω ότι η σκηνογραφία αξίζει επίσης Οσκαρ). Ο Φίλιπς προσθέτει με διακριτικότητα ενδιαφέρουσες αναφορές σε ταινίες των ‘70ς και των ‘80ς, από τον «Ταξιτζή» και τον «Βασιλιά της κωμωδίας» του Μάρτιν Σκορσέζε, μέχρι τον «Εκδικητή της νύχτας» του Μάικλ Γουίνερ με τον Τσαρλς Μπρόνσον.
Σε δεύτερο ρόλο ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, σε μια σχεδόν αυτοαναφορική ερμηνεία, υποδύεται τον διάσημο κωμικό, οικοδεσπότη τηλεοπτικού σόου, ο οποίος καλεί στην εκπομπή του τον Τζόκερ. Για όσους δεν θυμούντα έναν αντίστοιχο ήρωα είχε υποδυθεί ο Τζέρι Λούις στον «Βασιλιά της κωμωδίας», όπου σαν ένας άλλος Τζόκερ, ο εκεί ήρωας του Ντε Νίρο αναζητούσε, απεγνωσμένα, την φήμη…
