Μέχρι πριν από λίγους μήνες ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Είχαν την εξουσία στα χέρια τους, διαμόρφωναν την πολιτική ατζέντα κατά πως αυτοί ήθελαν, απαξίωναν τον πολιτικό αντίπαλο χρησιμοποιώντας το δίκτυο των troll και των δικών τους Media.

Ταυτόχρονα, οι δανειστές, η Μέρκελ, ο Μακρόν, ακόμη και ο Τραμπ ήταν μαζί τους καθώς η «δουλειά στην Ελλάδα είχε γίνει και μάλιστα με τον καλύτερο τρόπο».

Όλα τα είχε ο πρώην πρωθυπουργός, όμως, δεν είχε κάτι βασικό: Την κοινωνία μαζί του. Και δεν εννοώ αυτά που έδειχναν οι δημοσκοπήσεις.

Εννοώ –με τη βαθύτερη έννοια του όρου- την κοινωνική αποδοχή, το μπράβο του απλού πολίτη, αυτή τη δίψα για ελπίδα που έχει στα μάτια του ο κάθε ένας.

Χάθηκε για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό με το οποίο ήρθε στην εξουσία. Το όραμα που θα βασιζόταν πάνω σε στέρεες κοινωνικές, λαϊκές βάσεις.

Και προφανώς κοινωνική πολιτική δεν ήταν τα χιλιάρικα που μοίρασε προεκλογικά. Δεν ήταν οι υποσχέσεις για οριστική έξοδο από την κρίση, για επιστροφή των κλεμμένων εκεί που ανήκουν (αλλά χωρίς σχέδιο).

Το βασικό πρόβλημα που αντιμετώπισε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι απομακρύνθηκε από τις βασικές αρχές για τις οποίες ψηφίστηκε.

Υποσχέθηκε πολλά, όμως, έκανε ελάχιστα. Μεταμορφώθηκε σε μνημονιακό κόμμα, αφού πρώτα έριξε τη χώρα στα βράχια.

Και τώρα καλείται να μαζέψει τα κομμάτια του έχοντας μια πολύ καλή βάση. Το 31% είναι μεγάλο ποσοστό για ένα κόμμα που έκανε τόσο κακό σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Είναι προφανές ότι ο λαός δίνει κι άλλες ευκαιρίες στον Αλέξη Τσίπρα.

Ευκαιρίες για να ξαναδεί τα λάθη του, να αποκηρύξει το ψεύτικο παρελθόν του, να ξαναχτίσει την εμπιστοσύνη με την κοινωνία που ο ίδιος πρόδωσε.

Ο πρώην πρωθυπουργός έχει όλο το χρόνο να φτιάξει ένα πραγματικό σχέδιο για τη χώρα. Που θα περιέχει όραμα, που θα δίνει ελπίδα χωρίς να την προδίδει με τόσο απροκάλυπτο τρόπο.

Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να ξαναφτιάξει τον ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή. Να τα αλλάξει όλα και κυρίως να αλλάξει ο ίδιος.

Γιατί αν «πουλήσει» και το 31% που πρόσφατα τον τίμησε, τότε θα έχει κάνει μια πολιτική αυτοκτονία που ποτέ άλλος πολιτικός δεν έκανε.

Καλά και κακά νέα

Η προσπάθεια μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κόμμα σοσιαλδημοκρατικό τύπου ΠΑΣΟΚ (αλλά το ξορκίζουμε κιόλας), έχει και καλά και κακά.

Τα καλά για την Κουμουνδούρου είναι ότι χωρίς να δημιουργηθεί μια νέα, πλατιά, προοδευτική συμμαχία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ξαναδεί εξουσία ποτέ και κάποια στιγμή θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη.

Κι έχει τώρα την ευκαιρία να το κάνει ο Τσίπρας καθώς το ΚΙΝΑΛ δείχνει να μην έχει περπατησιά.

Καλά νέα για τους προεδρικούς είναι ότι οι φωνές αντίδρασης είναι λίγες και ακούγονται ελάχιστα. Ο Τσίπρας είναι απόλυτος άρχων και με τη στενή του ομάδα στελεχών είναι σίγουρο ότι θα επικρατήσει κατά κράτος όλων.

Όμως, υπάρχουν και κακά νέα.

Θα ξαναχτιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με παλιά υλικά; Από αυτά της κατεδαφίσεως του ΠΑΣΟΚ και του ΚΙΝΑΛ μέχρι τα πολιτικά «ορφανά» της ψεκασμένης δεξιάς;

Είναι αυτό κεντροαριστερό κόμμα όταν θα έχει από τον Σκουρλέτη και τον Βούτση κι από τον Βαλντέν και τον Φλαμπουράρη μέχρι την Κουντουρά και τον Παπαχριστόπουλο;

Είναι πλατιά, λαϊκή παράταξη όταν δεν μπορεί να κάνει αυτοκριτική κι ενδοσκόπηση για τα αίτια της ήττας;

Τι σόι κεντροαριστερό κόμμα θα φτιάξει όταν μέχρι πριν από λίγους μήνες «πούλησαν την ψυχή τους στο διάβολο» για να κρατηθούν στην εξουσία;

Πώς θα επανασυνδεθούν με την κοινωνία, από τον απλό πολίτη στην ιχθυόσκαλα μέχρι τον αστό επιχειρηματία που δίνει δουλειά σε εκατοντάδες εργαζόμενους;

Πώς θα καταφέρει ο Τσίπρας να βγάλει από πάνω του τη ρετσινιά του ψεύτη και του «κωλοτούμπα»;

Πώς θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα πραγματικό αριστερό – κεντρώο κόμμα που θα έχει ως πρώτη προτεραιότητα το καλό του πολίτη;

Και πώς θα καταφέρει αν αφαιρέσει από το DNA του όλες αυτές τις ανόητες ιδεοληψίες που έκαναν μεγάλο κακό και στη χώρα και στο κόμμα;

Το ΠΑΣΟΚ του 1981 έφερε μια μεγάλη ανατροπή στην ελληνική κοινωνία. Ειδικά τα πρώτα χρόνια ήταν εμφανής η αλλαγή που γινόταν στην κοινωνία.

Οι αποκλεισμένοι βγήκαν στο προσκήνιο, δημοκρατικός άνεμος έπνεε παντού, μοιράστηκαν λεφτά σε πένητες, υπήρξαν κινήσεις που έθαβαν στο χώμα το διχασμό και το μίσος των τελευταίων 50 ετών.

Εκείνο το ΠΑΣΟΚ είχε πράγματι φτιάξει ένα συμβόλαιο με το λαό, μόνο που δεν κατάφερε να το υλοποιήσει μέχρι τέλους.

Επειτα έγινε το ΠΑΣΟΚ της ρεμούλας, της λαμογιάς, της κλαδικής, των κολλητών και των φίλων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να γίνει μεγάλος σαν το ΠΑΣΟΚ οφείλει να δει τι έκανε τα τελευταία 4 χρόνια. Από τη στιγμή που πρόδωσε την εμπιστοσύνη του πολίτη μέχρι τη στιγμή που κατάλαβε ότι η αλαζονεία πληρώνεται με πολύ βαρύ τίμημα.

Τα πρώτα σημάδια γραφής δεν είναι καλά. Η αλαζονική συμπεριφορά συνεχίζεται, οι ιδεοληψίες παραμένουν, η έλλειψη στρατηγικής είναι φανερή, ο ακραίος λαϊκισμός που διέλυσε τη χώρα δεν έχει υποχωρήσει.

Και η παλαιοκομματίλα, το περίφημο «Πασοκιστάν» που βούλιαξε το «real ΠΑΣΟΚ» κινδυνεύει να βουλιάξει και το «αντίγραφο».

Θέλει, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ να κυριαρχήσει ξανά; Τότε οφείλει να μιλήσει πρώτα στον εαυτό του και μετά στην κοινωνία.

Να μην κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Γιατί η ανοχή του κόσμου είναι μικρή.

Του έδωσε ένα 31% για να καταλάβει τι έκανε και να το διορθώσει. Δεν θα του ξαναδώσει άλλη τέτοια ευκαιρία. Ένα πραγματικό ριζοσπαστικό, δημοκρατικό, προοδευτικό μέτωπο έχει ανάγκη ο τόπος.

Κι έναν πραγματικό ηγέτη που θα έχει αντίληψη του κοινωνικού προτσές, και αν χρειαστεί θα το ανατρέψει.

Γιατί όπως έχει γράψει ένας γάλλος κριτικός: «Δεν είναι η φύση που απεχθάνεται το κενό, αλλά η ελπίδα».