Εστω και σιωπηρά έχει γίνει πια αποδεκτό ότι ήταν αναπόφευκτα τα όσα δεινά ακολούθησαν όταν διαπιστώθηκε η αδυναμία αντιμετώπισης της υπερχρέωσης, στην οποία είχαμε περιέλθει; Πώς όμως φθάσαμε σε αυτήν και στον χωρίς όρια δανεισμό, που μας έκανε να χρωστάμε περί τα 20.000 ευρώ ο κάθε Ελληνας, ακόμα και τα νεογέννητα; Δυστυχώς οι νεότερες γενεές αγνοούν, ενώ οι παλαιότερες λησμόνησαν ή δεν θέλουν να θυμούνται ότι η αφετηρία αυτού του ασυγκράτητου κατήφορου ανατρέχει στο 1981, το ιστορικό έτος κατά το οποίο ανήλθε στην εξουσία το ΠαΣοΚ και ταυτόχρονα εντάχθηκε η Ελλάδα στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα. Οι τότε κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου, παρά τις όποιες αγαθές προθέσεις του, απορρύθμισαν και κομματικοποίησαν τον κρατικό μηχανισμό, ανέχθηκαν, αν δεν υπέθαλψαν, τη διαφθορά ολόκληρης της κοινωνίας και ξεχαρβάλωσαν την οικονομία με κοινωνικοποιήσεις, «σοσιαλιστικούς» πειραματισμούς και δίωξη της υγιούς επιχειρηματικότητας. Ενοχοποίησαν το κέρδος και την επιτυχία στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, διατηρώντας αντίθετα εν ζωή χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, τις οποίες παρέδωσαν στη ληστρική διαχείριση αχόρταγων κομματικών συνδικαλιστών.
Ποίο το αποτέλεσμα; Ιδού μερικά αναμφισβήτητα στοιχεία:
Το δημόσιο χρέος, από 29,7% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος (ΑΕΠ) το 1981, εκτοξεύθηκε στο 108,5% το 2004 (αύξηση 265,3%).
Η ανεργία από 4% το 1981, είχε υπερβεί το 11% το 2004, δηλαδή σχεδόν τριπλασιάστηκε.
Οι ρυθμοί ανάπτυξης έπεσαν σε σχεδόν μηδενικά ποσοστά.
Το βιοτικό μας επίπεδο ως ποσοστό του μέσου κοινοτικού, αντί να αυξάνεται, μειωνόταν επί πολλά χρόνια. Ηταν 77,5% του μέσου κοινοτικού όρου το 1981, υποχώρησε σε 67,2% το 1989 και σε 63,7% το 1995, για να επανέρθουμε στο 74,9% το 2004. Δηλαδή μετά την οικονομική συμφορά που προκάλεσαν οι εν τούτοις εκτιμώμενοι και σήμερα «θαυματοποιοί» της δεκαετίας του ’80, επί 20 και πλέον χρόνια αγωνίζονταν οι επόμενες κυβερνήσεις για να επανέλθουμε στα εισοδηματικά επίπεδα που είχαμε το 1981 συγκριτικά προς τα μέσα κοινοτικά! Και αυτά παρά τις τεράστιες δωρεάν παροχές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ανύπαρκτες έως το 1981.
Αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτής της λαϊκίστικης και άσωτης πολιτικής του σπάταλου κράτους ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων διπλασιάστηκε. Από 327.000 το 1981 έφθασαν τις 596.000 το 2004 και δυστυχώς στη συνέχεια αντί της «επανίδρυσης του κράτους» αυξήθηκε περαιτέρω ο αριθμός τους.
Ερώτημα: Γιατί οι κυβερνήσεις ΠαΣοΚ, που συνέβαλαν μετά το 1994 σε συγκράτηση του κατήφορου της οικονομίας και σε σημαντικές βελτιώσεις, δεν διαχώρισαν τη θέση τους από την ολέθρια πολιτική ιδιαίτερα της πρώτης οκταετίας του ΠαΣοΚ; Μία εύλογη απάντηση είναι ότι ήταν οι ίδιοι που συνέβαλαν ως κορυφαία στελέχη και στην τότε παράλογη διάλυση της οικονομίας. Πώς να αναγνωρίσουν ότι προσπάθησαν να διορθώσουν το κακό που οι ίδιοι προκάλεσαν όταν εφάρμοζαν το τριτοκοσμικό μοντέλο του ΠαΣοΚ; Ενα μοντέλο το οποίο εξακολουθεί άλλωστε να έχει φανατικούς θαυμαστές!
ΥΓ.: Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 2007 και ας έχουμε κατά νου ότι αυτή τη νοοτροπία εξέφραζε και ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προσχωρήσαντες σε αυτόν συνυπεύθυνοι του ΠαΣοΚ, οι οποίοι έτσι αθελήτως συνετέλεσαν στην πρόσφατη αποδοκιμασία του κόμματος στις εκλογές. Η πρόκληση της υπερχρέωσης παραμένει.
