Επιτέλους φαίνεται πως μας αποχαιρετά η ένδοξη απόδοση κάτω από τη βάση. Υπήρχαν δηλαδή με την έγκριση του κράτους και ερήμην των δασκάλων και των διορθωτών στις εξετάσεις υποψήφιοι στα ανώτατα ιδρύματα που καταλάμβαναν μια θέση στη δωρεάν εκπαίδευση που χρηματοδοτούσε ο έλληνας πολίτης.
Μαθαίναμε τα τελευταία χρόνια στην αρχή πως είχε καταργηθεί στη Δημοτική και στη Μέση Εκπαίδευση ο θεσμός των ανεξεταστέων μαθητών. Παλιότερα αν ένας μαθητής υστερούσε στο τέλος της χρονιάς και μετά από δοκιμασία προφορικών και γραπτών εξετάσεων σε περισσότερα από δύο πρωτεύοντα μαθήματα (π.χ. Ελληνικά και Μαθηματικά) ή σε πρωτεύον και δύο δευτερεύοντα (π.χ. Μαθηματικά, Ιστορία και Ανθρωπολογία) επαναλάμβανε την τάξη. Αν τα μαθήματα ήταν ένα πρωτεύον ή δύο δευτερεύοντα υποχρεωνόταν να επανεξεταστεί τον Σεπτέμβριο. Αυτό καταργήθηκε και ήταν επιτρεπτό να λάβει ενδεικτικό από μία τάξη σε άλλη έστω και αν συγκέντρωνε μέσο όρο όλων των μαθημάτων (πλην της Γυμναστικής) εννέα (9!). Αυτό σήμαινε πως αν στα Θρησκευτικά είχε 13 ήταν δυνατόν να έχει προβιβάσιμο βαθμό έτους 9, έστω και αν είχε 7 στη Φυσική ή στα Ελληνικά.
Συμπληρώνω εδώ εν παρενθέσει πως ο δάσκαλος ή ο καθηγητής που βαθμολογούσε μετά το 1983 έως προχθές (πράγμα που σημαίνει πως αν είχε διοριστεί το 1983 σήμερα θα είχε συνταξιοδοτηθεί) δεν είχε ποτέ (μα ποτέ!) με όποιον τρόπο επιθεωρηθεί, ελεγχθεί, αξιολογηθεί.
Πάντα εν παρενθέσει. Πριν από το 1983 που υπήρχε αξιολόγηση για να προαχθείς στην ανώτερη βαθμίδα της εκπαίδευσης και να είσαι π.χ. και τυπικά υποψήφιος γυμνασιάρχης ή λυκειάρχης έπρεπε να είχες με μια σειρά αξιολογήσεως βαθμολογηθεί με υψηλούς βαθμούς και προήγεσο είτε κατ’ απόλυτον εκλογήν ή κατ’ αρχαιότητα, όταν δηλαδή είχες μεγαλύτερο βαθμό αξιολόγησης ανάμεσα στους συναδέλφους με τα ίδια χρόνια υπηρεσίας.
Συμπέρασμα: τέτοιοι εκπαιδευτικοί κράτησαν ψηλά την εκπαίδευση και με τον Μεταξά και στην Κατοχή και στον Εμφύλιο και στα χρόνια της χούντας. Τέτοιοι ήταν οι φοιτητές (έχω προσωπικά παραδείγματα μαθητών μου) που αποτέλεσαν την ηγετική ομάδα που οργάνωσε το «Πολυτεχνείο»!
Επανέρχομαι.
Μετά τη Μεταπολίτευση ο θεσμός της εισαγωγής στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα υφίσταται συνεχείς «πατητές». Εν πρώτοις τους υποψηφίους δεν επιλέγουν οι δάσκαλοι που θα τους εκπαιδεύσουν, άρα μπορούν να καθορίσουν τα κριτήρια. Οταν πριν από πενήντα χρόνια έδινα εισαγωγικές εξετάσεις στη Φιλοσοφική Σχολή εξεταστές μας ήταν ο Διονύσιος Ζακυθηνός, ο μέγας βυζαντινολόγος, και ο μεγαλοφυής των μεγαλοφυών Αναστάσιος Ορλάνδος, καθηγητής Βυζαντινής Αρχαιολογίας στο Καποδιστριακό και ταυτόχρονα καθηγητής Ρυθμολογίας στο Μετσόβιο! Γι’ αυτό ακόμη καμαρώνω με το 9 που βαθμολογήθηκα (με άριστα το 10) στην Εκθεση.
Τώρα βαθμολογούν καθηγητές Μέσης (και για να προλάβουν οι Αρχές τις ημερομηνίες συχνά διορθώνουν τα γραπτά καθηγητές του Γυμνασίου που δεν έχουν ποτέ διδάξει το μάθημα που διορθώνουν). Από την άλλη, ενώ οι πανεπιστημιακές Αρχές καθορίζουν τον αριθμό πρωτοετών φοιτητών που δύνανται να εκπαιδεύσουν, το υπουργείο προκηρύσσει τριπλάσιο και συχνά πολλαπλάσιο αριθμό για να αγρεύσει φοιτητική πελατεία. Ετσι αναγγέλλει πως στην τάδε σχολή θα εισαχθούν π.χ. 300 φοιτητές και ο αριθμός των «επιτυχόντων» σταματά στο 300! Οσο κι αν είναι το βαθμολογικό σύνολο του υποψηφίου, έτσι εισάγονται υποψήφιοι με 3 και 4 σε μαθήματα: Ελληνικά, Μαθηματικά, Ιστορία, Φυσική!!!
Εισάγονται και βαλτώνουν αλλά συνεχίζουν να εγγράφονται ή να επανεγγράφονται στην ίδια τάξη, να έχουν πάσο ελευθέρας στις συγκοινωνίες και συσσίτιο στο φοιτητικό εστιατόριο. Αλλά και σε δωμάτια που παραχωρεί το ίδρυμα.
Γνώριζα φοιτητή που είχε εγκατασταθεί για 6 χρόνια στη Φοιτητική Εστία, αφού δεν είχε πάρει πτυχίο και έμεναν χωρίς στέγη φτωχά και ταλαντούχα παιδιά.
Θυμίζω πως όλοι αυτοί οι αιώνιοι φοιτητές είναι όσοι εισήλθαν με 2 και 3, τρέφονται δωρεάν, σπουδάζουν δωρεάν, αποκτούν βιβλία δωρεάν και αναβάλλεται η στράτευσή τους.
Βρείτε ένα πανεπιστήμιο της Ευρώπης που να συμβαίνει αυτό. Το προκαλώ: στην Κίνα, στη Σοβιετική Ενωση και στην Κούβα υπήρχαν αιώνιοι φοιτητές και μάλιστα βαθμολογημένοι στη γλώσσα με 3!;
Μη μου πουν μερικοί γραφικοί γιατί ένας μηχανικός χρειάζεται να γνωρίζει καλά τη γλώσσα του. Απαντώ με τη γνώμη αριστερού ακτιβιστή, του Τσόμσκι: Η γλώσσα και η στάθμη της αντιστοιχούν στη στάθμη της νοητικής λειτουργίας!!
