Συμπληρώθηκε προ ημερών ο ένας μήνας της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ο απολογισμός μπορεί να αφορά μόνο το νομοθετικό της έργο και δευτερευόντως την ορατή και αισθητή αλλαγή στο ύφος της εξουσίας.
Ως προς το δεύτερο η ανακούφιση είναι γενική.
Ως προς το πρώτο, υπάρχει μία θετική διάθεση γενικώς, καθώς φάνηκε ότι κάποια προετοιμασία είχε υπάρξει και ότι η νομοθέτηση κάποιων διατάξεων, π.χ. το επιτελικό κράτος, είναι δείγματα αποφασιστικότητας.
Παρά ταύτα, υπάρχουν ήδη και κάποια παραστρατήματα, τα οποία καλό θα είναι να επισημανθούν εγκαίρως.
Ένα από τα πλέον αθώα, ήταν η επανασύσταση του γραφείου Πρωθυπουργού στην Θεσσαλονίκη, λίγες μόλις ημέρες έπειτα από την κατάργησή του με το ΠΔ που όριζε τις αρμοδιότητες των υπουργών. Η εντύπωση ότι το γραφείο επανασυστάθηκε, προκειμένου να βολευτεί σε μία θέση μία μη επανεκλεγείσα βουλευτής της ΝΔ, δεν είναι και η θετικότερη δυνατή.
Ένα άλλο ζήτημα που προκάλεσε πολλές συζητήσεις και ερωτηματικά ήταν η επιλογή να κατατεθεί μέσα στον Αύγουστο ένα νομοσχέδιο-σκούπα, το οποίο βαφτίστηκε πιο κομψά «διυπουργικό». Τι είναι αυτό που υποχρέωνε την κυβέρνηση να στριμώξει σε έναν νόμο διατάξεις που αφορούν τόσο ετερόκλητα ζητήματα, όπως το πανεπιστημιακό άσυλο, η παύση της Βασιλικής Θάνου από την Επιτροπή Ανταγωνισμού ή ο τρόπος διοίκησης των δήμων και κοινοτήτων; Και ας φανταστεί κανείς την έκπληξη των νομικών του εγγύς μέλλοντος όταν θα ανατρέχουν στον νόμο με τίτλο «Ρυθμίσεις του υπουργείου Εσωτυερικών, διατάξεις για την ψηφιακή διακυβέρνηση και άλλα επείγοντα ζητήματα».
Τι εμπόδιζε άραγε την κυβέρνηση να φέρει προς το τέλος Αυγούστου και αυτοτελώς ένα νομοσχέδιο με συνάφεια και συνοχή, π.χ. για το άσυλο και να μην τσουβαλιάζει τόσο ετερόκλητα ζητήματα;
Θα πει κάποιος, ότι στην βράση κολλάει το σίδερο και ότι καλύτερα να γίνονται όλα νωρίς και γρήγορα, παρά να λιμνάζουν επί μήνες.
Σωστό, με όρους πολιτικής αποτελεσματικότητας ή και κυνισμού. Αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι είναι και αξιέπαινη η συγκεκριμένη πρακτική νομοθέτησης.
Πολλώ δε μάλλον, όταν συνδυάζεται και με την σωρηδόν κατάθεση ετερόκλητων τροπολογιών, με τις οποίες ρυθμίζονται επί μέρους ζητήματα υπουργείων, διευθετήσεις, τακτοποιήσεις και ποιος ξέρει τι άλλο.
Αν δεν το έχουν αντιληφθεί κάποιοι στην κυβέρνηση, θα κριθούν και από αυτά. Και καλό θα είναι να κατανοήσουν ότι με τέτοια, ας πούμε αθώα, παραστρατήματα, δίνουν βάσιμες αφορμές στην αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ να κραυγάζει και να αναδεικνύει ως μείζονα τα ελάσσονα.
Όσο η αξιωματική αντιπολίτευση καταφαίνεται αδύναμη να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις του ρόλου της, τόσο πιο μεγάλο είναι το χρέος της κυβέρνησης να είναι σοβαρή και συνεπής.
