Στις 27/7/2019 η εφημερίδα «Καθημερινή» έγραψε για τους πνιγμούς στην Ελλάδα, όπου «πέρυσι καταγράφηκαν 413 πνιγμοί, όσοι στην Ιταλία (400), μια χώρα με εξαπλάσιο πληθυσμό» από εμάς, (σελίδα 7). Όμως αυτοί οι πνιγμοί δεν είναι οι μοναδικοί, γιατί συμβαίνουν λίγο – πολύ κάθε χρόνο.
Και τώρα θα σας διηγηθώ μια «ιστορία για αγρίους» :
Όταν στη δεκαετία του 60 σπούδαζα στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, ως φοιτητής και παλιός κολυμβητής, δούλευα στις διακοπές στα προγράμματα εκμάθησης της βασικής κολύμβησης για παιδιά.
Τα χρόνια πέρασαν και ζώντας πια στην Ελλάδα, μετά το 2000 διάβασα για πρώτη φορά στις εφημερίδες για τον υψηλό αριθμό των πνιγμών στη χώρα μας. Εκείνο τον καιρό όμως ήμουν λίαν απασχολημένος, γιατί πέρα από τα μαθήματα που έκανα στη Θεσσαλία, συμμετείχα και στη Διοικούσα Επιτροπή του πανεπιστημίου Πελοποννήσου, το οποίο μόλις ιδρύθηκε και ήθελε διοργάνωση. Έτσι , έτρεχα κάποιες μέρες στη Θεσσαλία και τις άλλες στην Πελοπόννησο, δεδομένο ότι το νέο πανεπιστήμιο ήταν εξαπλωμένο σε 5 πόλεις.
Εντούτοις, τα Χριστούγεννα του 2003 βρήκα λίγο χρόνο και πήγα στο φίλο υφυπουργό παιδείας και του πρότεινα να εκπονήσω ένα πρόγραμμα προσαρμοσμένο στις συνθήκες της Ελλάδας, με το οποίο όλα τα παιδιά του δημοτικού θα μάθαιναν οπωσδήποτε κολύμβηση. Αυτός ενθουσιάστηκε και μου είπε , ξεκίνα. Εγώ άρχισα να δουλεύω με αργούς ρυθμούς , λόγω του φόρτου εργασίας, αλλά τον Απρίλιο του 2004 έγιναν οι εκλογές και το σκηνικό άλλαξε. Όλα ξεχάστηκαν. Χρόνια αργότερα δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες ότι το Λιμενικό Σώμα , προκειμένου να περιορίσει τους πνιγμούς έστελνε κάποια άτομα στα σχολεία για ενημέρωση των μαθητών.
Στο μεταξύ γνώρισα έναν συνάδελφο, με ιδιαίτερες γνώσεις κολύμβησης και τον ίδιο προβληματισμό. Έτσι, γράψαμε στο Λιμενικό Σώμα να κάνουμε μια συνάντηση, προκειμένου να συζητήσουμε το θέμα, καθόσον δεν αφορούσε μόνο τα παραθαλάσσια μέρη, αλλά και την ενδοχώρα. Αν λάβατε εσείς απάντηση, λάβαμε κι εμείς.
Χρόνια αργότερα υφυπουργός παιδείας και γενικός γραμματέας αθλητισμού έγιναν κάποιοι φίλοι. Τους πλησιάσαμε και τους δώσαμε το πλάνο οργάνωσης του θέματος, διαβεβαιώνοντάς τους, ότι τα υπουργεία τους δεν χρειαζόταν να ξοδέψουν για το θέμα, ούτε ένα Ευρώ. Κι οι δυο φάνηκαν ενθουσιασμένοι από την πρόταση, αλλά ο καιρός πέρασε χωρίς να γίνει τίποτε. Είχαν ξεχάσει το πρόβλημα.
Το 2015, όταν ήρθε στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ με τον φίλο πήραμε ξανά φόρα, για να ενημερώσουμε πάλι τους ιθύνοντες, γιατί όπως καταλαβαίνει κανείς, πρόκειται για ανθρώπινες ζωές. Δυστυχώς στάθηκε αδύνατον να δούμε κάποιον απ’ αυτούς. Τελικά ένας από το υπουργείο παιδείας , μας πληροφόρησε ,(χωρίς να μας ακούσουν), ότι αυτοί είχαν δικό τους πρόγραμμα και θα το έτρεχαν.
Αργότερα, έμαθα από κάποιον εκπαιδευτή ότι είχαν κάνει ένα πρόγραμμα με κόστος 1,5 εκατομμ. Ευρώ, για να μεταφέρουν κάποιους μαθητές με λεωφορεία, όπου υπήρχε πισίνα. Αλλά αυτό δεν ήταν ούτε πρόγραμμα, ούτε αφορούσε όλα τα Ελληνόπουλα, ιδιαίτερα της επαρχίας.
Είναι δεδομένο ότι οι Έλληνες μπερδεύουν τους όρους «μπάνιο» και «κολύμβηση». Μπάνιο σημαίνει ότι «πλατσουρίζω» και κολύμβηση πως είμαι κυρίαρχος του νερού.
Για το λόγο αυτό, τα Ελληνόπουλα πηγαίνοντας στο δημοτικό σχολείο πρέπει κοντά στη γραφή και την ανάγνωση , να μάθουν οπωσδήποτε και κολύμβηση, αφού είμαστε θαλασσινή χώρα. Το πράγμα είναι τόσο απλό, ώστε το υπουργείο παιδείας κι η Γενική Γραμματεία Αθλητισμού χρειάζεται να έχουν μόνο τη θέληση να κάνουν κάτι. Τίποτε περισσότερο.
