Φαίνεται πώς κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται την ιστορική βαρύτητα που έχουν ορισμένα γεγονότα.
Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν ήταν μια «άτυχη στιγμή» ενός αστυνομικού.
Δεν ήταν μια «κακιά ώρα».
Δεν ήταν μια «τυχαία εκπυρσοκρότηση».
Ήταν σύμπτωμα μιας βαθύτερης, αυταρχικής και πολύ επικίνδυνης νοοτροπίας που υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει στην ελληνική αστυνομία και που πολύ συχνά στρέφεται ενάντια στη νεολαία.
Μια νεολαία που εδώ και αρκετά χρόνια είναι πολλαπλά στο στόχαστρο: από ένα σχολείο που το νιώθει ξένο, από μια κοινωνία που δεν την καταλαβαίνει, από μια χώρα που δεν της δίνει μέλλον.
Και γι’ αυτό τότε εξεγέρθηκε η νεολαία.
Γιατί ταυτίστηκε με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, ένιωσε ότι αυτή η σφαίρα στρεφόταν και εναντίον της, κατέβηκε στους δρόμους με μια οργή που δεν την είχαμε ξαναδεί.
Ξεχνούν κάποιοι σήμερα ότι τότε είχαμε μεγάλες κινητοποιήσεις και στην τελευταία πόλης της Ελλάδας.
Ξεχνούν τα ποτάμια της οργής στην Αθήνα.
Ξεχνούν ότι ξέσπασε μια πραγματική κοινωνική έκρηξη.
Γι’ αυτό και είχε σημασία η παραδειγματική τιμωρία του Κορκονέα.
Όχι γιατί γενικά έχω μια εμμονή με τις πολύ μεγάλες ποινές.
Αλλά γιατί κάποιες στιγμές πρέπει να στέλνεται το μήνυμα ότι κάποιες πράξεις τιμωρούνται εξαιρετικά αυστηρά, γιατί δείχνουν λογικές πολύ επικίνδυνες.
Αυτό το ξέχασε το δικαστήριο στη Λαμία.
Και μην μου πείτε ότι δεν άλλαξαν το αδίκημα για το οποίο τον καταδίκασαν και ότι παρέμεινε η καταδίκη για ανθρωποκτονία από πρόθεση.
Γιατί το βασικό ήταν να αποφευχθεί κάθε μεθόδευση που θα οδηγούσε σε πρόωρη αποφυλάκιση.
Επιπλέον, το ελαφρυντικό που επικαλέστηκε το δικαστήριο, χωρίς να είναι καθόλου υποχρεωμένο να το δεχτεί, επίσης αποτελεί προσβολή.
Ο πρότερος σύννομος βίος ισχύει για έναν άνθρωπο που κάποια στιγμή καταπατά το νόμο, χωρίς να είναι τέτοια η συμπεριφορά του και στο παρελθόν.
Εδώ είχαμε να κάνουμε με έναν αστυνομικό που αποφάσισε να πάει και να πυροβολήσει εναντίον δεκαπεντάχρονων νέων. Αυτή η πράξη δεν παραπέμπει σε «σύννομο πρότερο βίο», αλλά σε επικίνδυνες και αυταρχικές νοοτροπίες. Γι’ αυτό και δεν έπρεπε να δοθεί το ελαφρυντικό.
Ναι, κάποια στιγμή θα έβγαινε ο Κορκονέας από τη φυλακή. Η υφ’ όρων απόλυση προβλέπεται και για τα ισόβια.
Όμως, το να βγαίνει τώρα αμέσως μετά από μια απόφαση δικαστηρίου που αναγνώρισε τώρα ελαφρυντικά, σε έναν άνθρωπο που ποτέ δεν μπόρεσε να δώσει μια πειστική εξήγηση για μια τέτοια πράξη, αποτελεί, όπως και να το δει κανείς, πρόκληση.
Σκεφτείτε το μήνυμα που στέλνει, ιδίως όταν ξέρουμε ότι υπάρχουν και αυταρχικοί θύλακες στα σώματα ασφαλείας και διάφοροι, ακόμη και σε επιτελικές θέσεις, που έχουν μια «θερμοκέφαλη» αντίληψη για το «νόμο και την τάξη».
Και καλό είναι να θυμούνται πάντα ότι όποιος σπέρνει ανέμους, στο τέλος θερίζει θύελλες.
