Στα πρώτα χρόνια των μνημονίων, στον καιρό του άκρατου λαϊκισμού και της παράλογης διεκδίκησης, άνθησε η περιβόητη πολιτική των δρόμων. Επικράτησαν τότε εντάσεις, προπηλακισμοί και κυριάρχησε κλίμα φθόνου και γενικής καταδίκης έναντι των θεωρούμενων συστημικών δυνάμεων.
Μέχρι και το 2012, οπότε και διεφάνησαν τάσεις αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, περίσσευαν οι συγκρούσεις, με τις γνωστές σε όλους δυσμενέστατες συνέπειες.
Εκτοτε και έως τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις οι θεωρούμενες αντισυστημικές δυνάμεις απεσύρθησαν από τους δρόμους, καταλαμβάνοντας θέσεις στον κρατικό μηχανισμό για να καλύψουν τις ανάγκες της νέας εξουσίας.
Με εξαίρεση κάποιες περιθωριακές αντιεξουσιαστικές δυνάμεις που δεν έπαψαν να θορυβούν, οι υπόλοιπες αφοσιώθηκαν στο έργο της διακυβέρνησης, με αποτέλεσμα να επικρατήσει πρωτοφανής ατμόσφαιρα κοινωνικής ειρήνης στη χώρα επί τουλάχιστον έξι έτη. Ορισμένοι θα αντιτείνουν ότι οι συνθήκες ειρήνευσης ήταν αποτέλεσμα της πολιτικής κατευνασμού της κυβέρνησης Τσίπρα. Ωστόσο οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι η προηγούμενη διακυβέρνηση απήλαυσε συνθήκες κοινωνικής ειρήνης επειδή απλούστατα άλλαξαν τα πολιτικά καθήκοντα συγκεκριμένων ομάδων και δυνάμεων της νέας Αριστεράς.
Με την πολιτική αλλαγή που επήλθε με τις εκλογές της 7ης Ιουλίου και προτού ακόμη η νέα κυβέρνηση ξεδιπλώσει το σχέδιό της οι διαθέσεις άλλαξαν και ήδη στέλνονται μηνύματα για επιστροφή στους δρόμους και εκτοξεύονται απειλές για γενικευμένες κινητοποιήσεις από το φθινόπωρο. Ηδη με την ανακοίνωση των κυβερνητικών προθέσεων για το πανεπιστημιακό άσυλο και τις αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση είχαμε τις πρώτες αναιμικές διαδηλώσεις, οι οποίες ωστόσο είναι δηλωτικές των «αγωνιστικών» διαθέσεων.
Γεγονός που αν επιβεβαιωθεί θα διαμορφώσει πεδίο δόξης λαμπρό και για τις δυνάμεις της αναταραχής, που φιλοδοξούν να εκμεταλλευθούν το όποιο κλίμα άκρατου αντιπολιτευτισμού επικρατήσει από το προσεχές φθινόπωρο.
Ωστόσο θα περίμενε κανείς ότι οι εμπειρίες διακυβέρνησης που αποκόμισε η κυβερνώσα Αριστερά όλα τα προηγούμενα χρόνια θα καθιστούσαν την ηγεσία της πιο μετριοπαθή και τις όποιες αντιδράσεις της λογικές και ελεγχόμενες. Πλέον γνωρίζει τη συνθετότητα των προβλημάτων της χώρας, όπως και την ανάγκη να πορευθεί η χώρα εν ειρήνη στον δρόμο της ανάπτυξης. Οι πολιτικοί αγώνες είναι επιθυμητοί και επιβεβλημένοι, αλλά και ο πολιτικός πολιτισμός είναι επίσης κατακτημένος, όπως έδειξαν και οι εικόνες που μεταδόθηκαν από το κιόσκι του Προεδρικού Κήπου στη γιορτή αποκατάστασης της Δημοκρατίας.
Το αγαθό της κοινωνικής ειρήνης είναι κρίσιμο και οφείλουν άπαντες να το προστατεύσουν. Πρωτίστως η ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία μπορεί όντως να ανήλθε στην εξουσία ασκούμενη στους δρόμους, αλλά στη συνέχεια διεκδίκησε και επέτυχε συνθήκες απρόσκοπτης διακυβέρνησης παρότι οι επιλογές και οι αποφάσεις της δεν ήταν οι καλύτερες.
Κοινώς, η απειλή για επιστροφή στην πολιτική των δρόμων είναι αν μη τι άλλο άστοχη στις παρούσες πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες.
Αλλες είναι πια οι προτεραιότητες και άλλες οι προσδοκίες του ελληνικού λαού. Επειτα από δέκα χρόνια κρίσης οι πολίτες προσβλέπουν πλέον σε περιβάλλον δημιουργίας και προόδου παρά σε οτιδήποτε άλλο. Οι Ελληνες άλλωστε γνωρίζουν τι σημαίνει να επενδύει κανείς σε αγώνες άγονους.
ΤΟ ΒΗΜΑ
