Τάδε έφη μετά παρρησίας λόγου(και περισσεύματος θράσους) ο πρόεδρος των ΗΠΑ κ. Ντόναλντ Τραμπ. Και δεν αστειευόταν. To εννοούσε στα σοβαρά. Δεν έκανε χιούμορ.

Αλλά υπάρχουν τόσες πολλές απτές αποδείξεις περί του ακριβώς αντιθέτου που δεν ξέρει κανείς από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει. Ούτε μία δίτομη αινέσιμος διδακτορική διατριβή θα αρκούσε να δώσει μια συνοπτική εικόνα του έξαλλου ρατσισμού που διακατέχει τον πρόεδρο των ΗΠΑ και τον οποίο ρατσισμό δεν φρόντισε ποτέ να αποκρύψει, παρόλο που επιμένει στον φαιδρό ισχυρισμό του ότι είναι «ο λιγότερο ρατσιστής- άνθρωπος που συνάντησες ποτέ», ισχυρισμός που ελάχιστοι –ακόμα και από τους οπαδούς του- τον παίρνουν στα σοβαρά.

Διότι πώς είναι δυνατόν ποτέ να μην είναι ρατσιστής κάποιος που θεωρεί τους Μεξικανούς μετανάστες εγκληματίες και βιαστές ενώ απαγορεύει παράλληλα την είσοδο όλων των Μουσουλμάνων στις ΗΠΑ και προτιμάει μετανάστες από χώρες, όπως η… Νορβηγία.

«Οι πέντε του Σέντραλ Παρκ»

Δε θα ασχοληθούμε με τη ρατσιστική εξαλλοσύνη του λεπτομερώς για τεχνικούς λόγους και δε θα αναφερθούμε ούτε καν στη παράνοια του Τραμπ , όπου επέμενε από τα τουίτερ (μέχρι ενός ορίου όπου τελικά όταν κατάλαβε πόσο είχε γελοιοποιηθεί ανέκρουσε πρύμνα) ότι ο Μπαράκ Ομπάμα δεν έχει γεννηθεί στην Αμερική (και « είναι απορίας άξιον πως ένας μέτριος μαθητής κατάφερε να φοιτήσει σε πανεπιστήμια κύρους όπως το Κολάμπια και το Χάρβαρντ».

Αλλά εδώ θα πραγματευτούμε αποκλειστικά την περιβόητη περίπτωση των «Πέντε του Σέντραλ Παρκ», όπου καταδεικνύεται όχι μόνο το φυλετικό του μίσος αλλά και το εν πολλοίς αμετανόητο ενός εμπαθούς χαρακτήρα που αρνείται πεισματικά να κοιτάξει την αλήθεια κατάματα γιατί απλώς δεν τον συμφέρει.

Ένα από τα συμβάντα που έλαβε μεγάλη δημοσιότητα τη δεκαετία του ΄80 αναφέρεται στην περίπτωση μια 28χρονης το 1989 τραπεζικής υπαλλήλου που, ενώ έκανε τζόγκινγκ στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης, έπεσε θύμα βάναυσου βιασμού, κακοποιήθηκε κτηνωδώς και το σχεδόν άψυχο σώμα της πετάχτηκε σε ένα φαράγγι αφού σύρθηκε 90 μέτρα μακριά από το δρόμο. Για 12 ημέρες ήταν σε κώμα τον Απρίλη του 1989. Ονομάζονταν Τρίσα Μάιλι.

Η κοινή γνώμη συγκλονίστηκε από το συμβάν και απαιτούσε να βρεθεί πάραυτα ο διαπράκτης του αποτρόπαιου αυτού εγκλήματος, οπότε οι αστυνομικές αρχές δραστηριοποιήθηκαν ώστε να βρουν τον ένοχο όσο γινόταν γρηγορότερα.

O κλήρος έπεσε σε πέντε νέους : 4 Αφροαμερικανούς και έναν Λατινοαμερικανό, ηλικίας από 14 έως 16 ετών( Ρέιμον Σαντάνα, Κέβιν Ρίτσαρντσον, Αντρον Μακρέι, Γιουσέφ Σαλάαμ και Κόριν Γουάιζ) που ναι μεν ανήκαν σε μία τριακονταμελή συμμορία που δρούσε στο Σέντραλ Παρκ ληστεύοντας (mugging), βασανίζοντας άστεγους ηλικιωμένους αλήτες και πετώντας πέτρες σε διερχόμενα αυτοκίνητα, αλλά και οι τέσσερις μικροί δεν είχαν απολύτως καμία σχέση με βιασμούς γυναικών.
Είχαν συλληφθεί προληπτικά λίγες ώρες πριν από το συμβάν και κρατούντο ως ύποπτοι.

Αρχικά δήλωσαν αθώοι, όμως μετά επακολούθησε τέτοιας έκτασης ψυχολογικός εκβιασμός (νηστεία, χωρίς νερό, στέρηση ύπνου και, ό,τι μπορούσες να φανταστείς , ώστε τα πέντε παιδιά λύγισαν και προέβησαν σε ψευδείς ομολογίες για να βάλουν ένα τέλος στην απάνθρωπη μεταχείρισή τους. Χαρακτηριστικά ένα τρομοκρατημένο παιδί, ο Σαλάαμ άκουγε τις κραυγές πόνου του ενός από τους άλλους τέσσερις και ο αστυνομικός του υπενθύμιζε : « Καταλαβαίνεις πως θα είσαι ο επόμενος».

Ο Τραμπ στην αρχή της «πολιτικής» του καριέρας

Στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 ο Ντόναλντ Τραμπ ήταν μεγιστάνας του real estate που έκανε διακρίσεις εις βάρος των μαύρων σε πωλήσεις και ενοικιάσεις ακινήτων.
Εκείνο όμως που τον κάνει να ξεχωρίζει είναι ότι έπαιξε ρόλο-κλειδί στην καταδίκη των πέντε στρέφοντας την κοινή γνώμη εναντίον των παιδιών, για να το χρησιμοποιήσει ως εφαλτήριο για την άνοδο στην εξουσία, ποζάροντας ως υπέρμαχος των δικαιωμάτων των «αδικημένων» λευκών.

Ξοδεύοντας 80-85 χιλιάδες δολάρια έκανε καταχωρήσεις (ξένες δημοσιεύσεις) ολοσέλιδες σε μεγάλες εφημερίδες της Νέας Υόρκης, συμπεριλαμβανομένων και των Νew Υork Τimes, όπου κήρυττε το φυλετικό μίσος κατά των παιδιών. Με τεράστια στοιχεία που έπιαναν ακριβώς τη μισή σελίδα έγραφε: « ΕΠΑΝΑΦΕΡΑΤΕ ΤΗ ΘΑΝΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΗ. ΕΠΑΝΑΦΕΡΑΤΕ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΜΑΣ». Λες και η αστυνομία ήταν ανύπαρκτη, ενώ αυτή ουσιαστικά εκείνη την εποχή δρούσε ανεξέλεγκτη εναντίον των εγχρώμων, έχοντας δημιουργήσει κλίμα αφόρητης φυλετικής έντασης το 1989.

«Θέλω να μισήσω» έγραφε ο Τραμπ σχεδόν αντισημασιολογικά. «Με το μίσος μπορεί να καταφέρεις κάτι». Χρησιμοποιούσε φασιστική συνθηματολογία όπως : «ΟΙ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΙΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΜΑΣ».

Η αθώωση των 5 και η μικροψυχία του Τραμπ

Υστερα από 13 εγκλεισμού στις φυλακές που κυριολεκτικά χαντάκωσε τα νιάτα τους, εμφανίστηκε το έτος 2002 ως από μηχανής θεός ένας λευκός βαρυποινίτης δολοφόνος και κατά συρροή βιαστής, ονόματι Ματίας Μέγερς, ο οποίος ομολόγησε ότι αυτός ήταν ο βιαστής της Μάιλι. Η εξέταση DNA απέδειξε ότι το σπέρμα ανήκε σε αυτόν και οι 5 απαλλάχτηκαν από την κατηγορία του βιασμού που είχε γίνει από ένα άτομο-όχι από πέντε- και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Μέγερς. Το θύμα του βιασμού δεν θυμόταν πόσα άτομα της επιτέθηκαν. Είχαν διαγραφεί όλα από τη μνήμη της

Οι δημοσιογράφοι ρώτησαν τον Ντόναλντ Τραμπ εάν είχε αλλάξει γνώμη ύστερα από την αθώωση των 5 και εάν είχε μετανοήσει για τη βιαστική «καταδίκη» του των πέντε παιδιών.

«Όχι», εκείνος επέμενε. «Παραδέχθηκαν την ενοχή τους. Η αστυνομία προέβη στη σύλληψή τους κι αυτό αρκεί».

Δεν ήθελε να σκεφθεί κάτω από ποιες συνθήκες οι πέντε «ομολόγησαν την ενοχή τους». Και είναι άπειρες οι περιπτώσεις που άνθρωποι αναγκάζονταν να ομολογήσουν εγκλήματα που ουδέποτε διέπραξαν, ύστερα από αφόρητους ψυχολογικούς βασανισμούς.

Η τραγωδία που βίωσαν οι πέντε έγινε ημιντοκυμαντέρ με τον τίτλο When they see us («Όταν μας δουν») και προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, ιδίως με τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, που δεν ήταν ως τότε γνωστές. Αλλά πάλι ο Τραμπ, αδιόρθωτος το χαρακτήρισε garbage ( « σκουπίδια»), όταν ο πρύτανης των Αμερικανών κριτικών του κινηματογράφου , Ρότζερ Εμπερτ αφιέρωσε υμνητικότατα σχόλια και του απένειμε τρία και μισό αστέρια (με άριστα τα τέσσερα), χώρια οι τιμητικές διακρίσεις που του απονεμηθήκαν.

Ακόμη και όταν ο δήμος της Νέας Υόρκης τους αποζημίωσε με 41 εκατομμύρια δολάρια για όσα υπέφεραν, ο Τραμπ υποστήριξε ότι «αποκατάσταση δεν σημαίνει απόδειξη αθωότητας και προχώρησε αποκαλώντας την αποζημίωση a disgrace («όνειδος»)!

«41 εκατομ. δολάρια είναι πολλά λεφτά για να τα πληρώσουν οι φορολογούμενοι της Νέας Υόρκης, τη στιγμή που πόλη και πολιτεία πληρώνουν τον υψηλότερο φόρο στη χώρα. Οι αποζημιωθέντες θα ξεκαρδίζονται στα γέλια με τη βλακεία της Νέας Υόρκης».

Φέτος τους απονεμήθηκε το βραβείο θάρρους από την Αμερικάνική Ενωση Πολιτικών Ελευθεριών της Νότιας Καλιφόρνιας. Ο Γιουσέφ Σαλάαμ ξέσπασε σε λυγμούς , ενώ εκφωνούσε λόγο ο τελετάρχης της γιορτής, Μάικλ Τζόρνταν αφού εξήρε το θάρρος των 5, σχολίασε: « Είναι επικίνδυνο στην Αμερική να ζεις μέσα σε ένα μαύρο σώμα».

Εν έτει 2019 ο Ντόναλντ Τραμπ είναι η δυνατότερη φωνή έκφρασης του φυλετικού μίσους σε ολόκληρο τον κόσμο. Η ξενηλασία του ξεπερνάει κάθε όριο ανοχής, όπως καταδεικνύουν περιπτώσεις σαν και αυτή των τεσσάρων γυναικών ξένης καταγωγής, αλλά γεννημένων στην Αμερική, οι οποίες ανήκουν στη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ. Ο Τραμπ τις προέτρεψε χυδαία να φύγουν από τις ΗΠΑ («Τι στο διάολο κάνουν εδώ;»), όταν μία από τις τέσσερις καυτηρίασε τις απάνθρωπες συνθήκες που επικρατούν στα στρατόπεδα κράτησης των Μεξικανών προσφύγων.

Μολονότι δεν περιμένει να τον υπερψηφίσουν οι Αφροαμερικανοί και οι Ισπανόφωνοι (οι Λατίνος), υπάρχει διάχυτος ο φόβος μιας δεύτερης εκλογής του Τραμπ. Ο καλός λευκός decent American, Δημοκρατικός ή Ρεπουμπλικάνος, αποτελεί τη βασική εκλογική δύναμη που έχει αφιονισθεί από τα εθνικιστικά(« Πρώτα η Αμερική») και ρατσιστικά παραληρήματα του Αμερικανού προέδρου και ενστερνίζεται τις παράλογες απόψεις του. Ο ίδιος σεμνύνεται για τις 15.000 χιλιάδες επιστολές «ναι 15.000» που έλαβε μέσα σε μιάμιση εβδομάδα από Αμερικανούς πολίτες που συμφωνούσαν με το περιεχόμενο των καταχωρήσεων. «Επανάφερε το νόμο και την τάξη στη χώρα» υποστηρίζουν οι οπαδοί του.

Και ίσως τούτη τη φορά να μην χρειασθούν τα μαγειρέματα του εκλογικού κολεγίου που τον ανακήρυξε πρόεδρο στις τελευταίες εκλογές του 2016 αν και σαφώς μειοψήφησε, έναντι της συνυποψήφιας Χίλαρι Κλίντον συγκεντρώνοντας ποσοστό 46% έναντι του 48 της Χίλαρι Κλίντον και τρία εκατομμύρια λιγότερες ψήφους.
Αποτελεί μεγάλο ατύχημα για την ανθρωπότητα που οι δύο ισχυρότερες χώρες (Αμερική και Ρωσία) κυβερνώνται από ηγέτες όπως ο Βλάντιμιρ Πούτιν και ο Ντόναλντ Τραμπ. Διανύουμε μία περίοδο δεύτερου ψυχρού πολέμου, όπου Πούτιν και Τραμπ είναι απρόβλεπτα επικίνδυνοι για την παγκόσμια ειρήνη. Και είναι επίσης ατύχημα που η Ευρωπαϊκή Ενωση, παρά την οικονομική ευρωστία της, δεν διαθέτει στρατό ικανό να λειτουργήσει αποτρεπτικά στο εφιαλτικό ενδεχόμενο μιας σύρραξης των Μεγάλων, ενός Αρμαγεδδώνα που θα πληρώσουν ακριβά οι πιο φτωχές και αδύναμες χώρες, όπως συμβαίνει κατά κανόνα.

Ο κ. Θάνος Κακουριώτης είναι ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ.