Ποια νομίζεις ότι είμαι;
(Celle que vous croyez, Γαλλία/ Βέλγιο, 2019). Δράμα του Σαφί Νεμπού
Η πληθώρα των θεμάτων που διατρέχουν την ταινία του Σαφί Νεμπού αρχικώς προβληματίζει, όλα όμως τελικά βρίσκουν τη θέση τους και τίποτε δεν μένει ξεκρέμαστο στο αλφαδιασμένο σενάριο που έγραψε ο ίδιος ο σκηνοθέτης εμπνευσμένος, εν μέρει, από ένα περιστατικό που του συνέβη. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας η Kλερ (Ζιλιέτ Μπινός), μια καλλιεργημένη πενηντάρα, όμορφη, σέξι, πνευματώδης, μια καταξιωμένη επιστήμονας, καθηγήτρια Πανεπιστημίου, η οποία πέφτει στην παγίδα του ψηφιακού κόσμου επικοινωνίας και μετατρέπεται σε θλιβερό θύμα του Facebook (που μέχρι πρότινος η ίδια σνόμπαρε). Δημιουργεί μια ψεύτικη σελίδα, παριστάνει μια κατά πολύ μικρότερή της γυναίκα και αρχίζει ένα ερωτικό παιχνίδι με έναν άνδρα που της αρέσει, νεότερο φυσικά, χωρίς να συνειδητοποιεί το ενδεχόμενο της τραγωδίας με αυτή την πράξη της.
«Ο χειρότερος εχθρός του εαυτού μας είναι αυτός που δεν υπάρχει» λέει κάποια στιγμή και έχει δίκιο διότι ο εαυτός της είναι εκείνος που δεν τολμά να κοιτάξει κατά πρόσωπο, πράγμα στο οποίο τη βοηθά η ψυχαναλύτρια (Νικόλ Γκαρσία), στην οποία η Κλερ λέει την ιστορία της (και έτσι τη μαθαίνει και ο θεατής). Η Κλερ, που η Μπινός υποδύεται με γενναιότητα και ακρίβεια, δεν μπορεί να τα βρει με τον εαυτό της, οπότε φέρεται όπως φέρεται. Πνίγεται από τη μοναξιά, βλέπει τη ζωή να προχωρεί και εκείνη να μην μπορεί να τη σταματήσει, έστω για λίγο, να πάρει μια ανάσα, να μαζέψει τα συντρίμμια της. Βουλιμικά και ναρκισσιστικά παρατά τον εαυτό της σε μια ψεύτικη σχέση, μια σχέση που στην ουσία δεν υπάρχει και που μέχρις ενός σημείου την αναζωογονεί. Το μέχρι πότε βέβαια είναι το πραγματικό ερώτημα της ταινίας, που βάζει δύσκολα θέματα στο τραπέζι και σου δίνει τροφή για σκέψη.
Βαθμολογία: 3
ΑΘΗΝΑ: ΑΘΗΝΑΙΑ – ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ – ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ – ΕΛΛΗΝΙΣ – ΛΑΟΥΡΑ – ΑΜΥΝΤΑΣ – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ – ΔΙΟΝΥΣΙΑ – ΛΙΛΑ – ΑΡΤΕΜΙΣ – ΚΟΡΑΛΛΙ ΣΑΡΩΝΙΔΑ – ΑΛΟΜΑ – ΑΕΛΛΩ – ΑΝΟΙΞΙΣ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΑΛΕΞ – ΑΥΡΑ
Σεξ και ψυχανάλυση
(Sibyl, Γαλλία/Βέλγιο, 2019). Ψυχολογικό δράμα της Ζιστίν Τριέτ
Ο ελληνικός τίτλος παραπέμπει περισσότερο σε ιατρική ημερίδα ή θεωρητικό δοκίμιο και λιγότερο σε ταινία, άσε που η ίδια η ταινία είναι μια άνευ προηγουμένου σπαζοκεφαλιά πάνω στον πολυδιάστατο, δισυπόστατο και πολύπλοκο γυναικείο ψυχισμό, πολύ κατώτερη φυσικά της «Ποια νομίζεις ότι είμαι;» που επίσης προβάλλεται αυτή την εβδομάδα. Μπλέκοντας το σεξ, την ψυχανάλυση, τη φαντασίωση, την κατάθλιψη, ακόμα και τον ίδιο τον κόσμο του κινηματογράφου, η σκηνοθέτρια Ζιστίν Τριέτ κατασκεύασε μια άγευστη σαλάτα από θηλυκά, που μάχονται με τον εαυτό τους, μάχονται με τους άλλους, δεν βρίσκουν πουθενά και από τίποτε ικανοποίηση και μας αφήνουν να ξύνουμε το κεφάλι μας χωρίς καλά-καλά να ξέρουμε ακριβώς το γιατί. Η Βιρζινί Εφιρά είναι η ψυχαναλύτρια που θέλει να επιστρέψει στη συγγραφή βιβλίων, η Αντέλ Εξαρχόπουλος είναι η καταθλιπτική ηθοποιός που κλαίει συνέχεια και επιμένει να ζητάει τη βοήθεια της πρώτης (κλαίει τόσο που αν σταματήσει θαρρείς ότι η παρουσία της δεν θα είναι απαραίτητη) και η Σάντρα Χούλερ είναι η σκηνοθέτρια που προσπαθεί να γυρίσει μια ταινία (με την Εξαρχόπουλος πρωταγωνίστρια) αλλά της πάνε όλα στραβά και της βγαίνει το ναζιστικό ενώ βρίσκεται σε απόγνωση. Κάπως όλα αυτά τα πρόσωπα πρέπει να δέσουν μεταξύ τους αλλά στην πραγματικότητα δεν δένουν ποτέ, κάθε ηρωίδα είναι από μόνη της μια ταινία και με το ζόρι συνδέεται με το σύνολο. Και το αποτέλεσμα είναι η αμηχανία, τόσο των δημιουργών όσο και του θεατή που την παρακολουθεί χωρίς λόγο. Γιατί ώσπου να καταλάβουμε τι ακριβώς σκέφτεται η κάθε γυναίκα, η ταινία έχει τελειώσει.
Bαθμολογία: 1 ½
ΑΘΗΝΑ: ΦΙΛΟΘΕΗ – ΦΙΛΙΠ – ΑΚΤΗ κ.α.
Η ληστεία της μαφίας
(Vault, ΗΠΑ, 2019). Περιπέτεια του Τομ Ντε Νούτσι
Υποτίθεται ότι το ελκυστικό στοιχείο αυτής της ταινίας είναι ότι στηρίζεται σε μια αληθινή ιστορία, μια ληστεία στο Πρόβιντενς της Νέας Υόρκης που υπήρξε μέγα χτύπημα στη Κόζα Νόστρα στη δεκαετία του 1970. Κι αυτό γιατί τη ληστεία έφεραν σε πέρας ένα τσούρμο κλεφτοκοτάδες που κατάφεραν να κλέψουν 30 εκατομμύρια της μαφίας. Αν και το πλαίσιο της ταινίας έχει ενδιαφέρον, η εκτέλεση δεν έχει γιατί στην ουσία οι δημιουργοί επιχείρησαν να αντιγράψουν συμπεριφορές, διαλόγους και στυλ γύρω από τους Ιταλιάνους ή μη μαφιόζους της Αμερικής, πράγματα που σίγουρα έχουμε δει πολύ πιο ελκυστικά σε πολύ καλύτερες ταινίες ή σειρές, από τα «Καλά παιδιά» του Μάρτιν Σκορσέζε ως τους «Sopranos». Ενώ η εποχή αναπαριστάται με ακρίβεια στα ντεκόρ και στα κοστούμια, οι δύο ηθοποιοί που υποδύονται τους βασικούς ήρωες, κάτι σαν τον ηλίθιο και τον πανηλίθιο με όπλα στα χέρια (Τέο Ρόσι, Κλάιβ Στάντεν), δεν ασκούν καμία γοητεία, δεν σε προκαλούν να τους παρακολουθήσεις. Μένουν τα επί μέρους στοιχεία της ταινίας όπως η ίδια η ληστεία που έχει σασπένς και κάποιες μεμονωμένες σκηνές όπως αυτή ανάμεσα στον Τσαζ Παλμιντέρι (ο νονός) και στον Ντον Τζόνσον (ένας γκάνγκστερ με το παρατσούκλι Γάλλος) που κινούν το ενδιαφέρον αλλά δεν αρκούν για να μας βγάλουν από τη βαρεμάρα και να σώσουν την ταινία.
Βαθμολογία: 1½
ΑΘΗΝΑ: VILLAGE ΜΑΡΟΥΣΙ – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – ODEON STARCITY – TOWN CINEMAS – ΑΕΛΛΩ – ΦΛΟΙΣΒΟΣ – ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟΥ – ΧΛΟΗ – ΑΛΙΚΗ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ – ΑΙΓΛΗ ΣΑΡΩΝΙΔΑ – ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ – ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΤΤΙΚΟΝ ΑΛΣΟΣ – ΠΕΡΑΝ – ΜΑΡΙΛΕΝΑ – ΣΠΟPTINΓΚ – ΚΗΠΟΣ ΜΟΣΧΑΤΟ – COOL ΤΥΜΒΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΑ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – ODEON ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – CINEMA ONE
Polaroid
(ΗΠΑ, 2019). Τρόμου του Λαρς Κλέβμπεργκ
Ο σκηνοθέτης της ταινίας τρόμου «Child’s play» (παίχτηκε στις αίθουσες πριν από λίγο καιρό) που πραγματεύεται τα κατορθώματα μιας στοιχειωμένης κούκλας, βρίσκει ένα άλλο άψυχο αντικείμενο για να προκαλέσει φόβο: μια μουσειακή φωτογραφική μηχανή Polaroid – έτσι και βρεθείς μπροστά στον φακό της ουαί και αλίμονό σου, αφού η σκιά του μπαμπούλα που βγαίνει μαζί στο κάδρο τρώει με τα κρεμμυδάκια αυτόν που φωτογραφήθηκε. Από μόνη της η ιδέα είναι τόσο γελοία που είναι να απορείς πώς και τη σκέφτηκαν (μάλιστα πρόκειται για «επιμήκυνση» της ομότιτλης μικρού μήκους ταινίας του ιδίου). Αλλά πες ΟΚ, ταινία τρόμου είναι. Εντάξει, αλλά δεν θα μπορούσε τουλάχιστον να τη χειριστεί κάπως πιο εμπνευσμένα και μακριά από τα χιλιοειπωμένα κλισέ με τις πόρτες που τρίζουν, τα χέρια που βγαίνουν μέσα από τις κουρτίνες και τα απότομα μουσικά ξεσπάσματα πάντα τη στιγμή που πρόκειται να γίνει το σώσε; Προσωπικά δεν τρόμαξα καθόλου.
Βαθμολογία: 1
ΑΘΗΝΑ: ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΑΕΛΛΩ – ODEON ΙΛΙΟΝ – ODEON STARCITY ΘΕΣ/ΚΗ: ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – ODEON ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ – VILLAGE COSMOS – CINEMA ONE
ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ
Η γνωριμία της σάρκας
(Carnal Knowledge, ΗΠΑ, 1971). Δραματική ερωτική του Μικ Νίκολς
Για την εποχή της, αρχές της δεκαετίας του 1970, μια πολύ τολμηρή και θαρραλέα ταινία που εξετάζει την άβυσσο των ερωτικών σχέσεων, έτσι όπως ο κινηματογράφος – ο αμερικανικός τουλάχιστον – σπάνια είχε ως τότε τολμήσει να το κάνει. Το φιλμ που διόλου τυχαία σκηνοθέτησε ο δημιουργός του επίσης προκλητικού «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» παρακολουθεί την εξέλιξη στον χρόνο δύο φίλων, συμφοιτητών στο Πανεπιστήμιο. Η σχέση τους με τις γυναίκες σε συνάρτηση με τις αντιθέσεις στον χαρακτήρα τους είναι ο παλμός της ταινίας. Ο Τζόναθαν (Τζακ Νίκολσον), αστείος, κυνικός και απολύτως εγωπαθής, έχει μια άστατη ερωτική ζωή καθότι συναισθηματικά κενός, ένας άνθρωπος που ταυτίζει το σεξ με την αγάπη. Ο Σάντι (Αρτ Γκαρφάνκελ) από την άλλη πλευρά είναι χαμηλών τόνων, συνεσταλμένος και κάπως βαρετός. Παντρεύεται την συμφοιτήτριά τους (Κάντις Μπέργκεν) η οποία ενώ είχε αρνηθεί να κάνει έρωτα μαζί του είχε δοθεί στον Τζόναθαν. Η ταινία επισημαίνει τις τεράστιες δυσκολίες που βρίσκονται κρυμμένες σε κάθε ερωτική σχέση και μπορούν ανά πάσα στιγμή να προκαλέσουν την έκρηξη, να φέρουν τα πάνω κάτω. Οι διάλογοι είναι ωμοί, ευθείς και χωρίς τη διατήρηση προσχημάτων, γεγονός που της προκάλεσε προβλήματα με τη λογοκρισία. Η Αν Μάργκρετ που υποδύεται μια από τις γυναίκες του Τζόναθαν έλαβε για την εδώ ερμηνεία της τη μοναδική υποψηφιότητά της για Οσκαρ (Β’ ρόλου).
Βαθμολογία: 4
ΑΘΗΝΑ: ΡΙΒΙΕΡΑ – ΘΗΣΕΙΟΝ
