Το πρώτο σοβαρό συμπέρασμα από τη μέθοδο της νέας διακυβέρνησης που φαίνεται ν’ ακολουθεί η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, είναι χωρίς αμφιβολία το laboremus. Η λατινική αυτή λέξη που σημαίνει «ας εργαζόμαστε» αποδίδεται στον αναμορφωτή Ρωμαίο Αυτοκράτορα Σεπτίμιο Σεβίρο (193-211 μ.Χ.).
Εάν όντως το «ας ανασκουμπωθούμε» είναι το εγερτήριο σάλπισμα του νέου υπουργικού συμβουλίου, δεν μας απομένει παρά η ευχή: «Δουλειά, χωρίς διακοπές και οπισθοδρομήσεις»!
Το πρώτο εντυπωσιακό και ουσιαστικό βήμα ήταν η εξαγγελία για εμπέδωση της Δημόσιας Τάξης. Εκατοντάδες ανενεργοί αστυνομικοί που «φρουρούσαν» κάποιες άλλες εκατοντάδες ενεργούς ή καθήμενους κυβερνητικούς και φιλοκυβερνητικούς, επιστρέφουν τώρα στις ομάδες «Δίας» που τις είχαν διαλύσει οι κατά δήλωσιν «αριστεροί» θεματοφύλακες της αταξίας. Επίσης:
– Η ιστορική και άλλοτε φιλήσυχη οικιστική-επαγγελματική και πολιτιστική ζώνη, Εξάρχεια-Μουσείο-ΕΜ Πολυτεχνείο, ενιαιοποιούνται και αναβαθμίζονται σύμφωνα με τις κυβερνητικές εξαγγελίες σε πρότυπο πολιτιστικό κέντρο.
– Απερίσπαστη από καταλυτικές κυβερνητικές πιέσεις, η ανεξάρτητη ελληνική Δικαιοσύνη (Συμβούλιο Επικράτειας) αποδίδει με αποφάσεις της την περιοχή του Ελληνικού στους υποψήφιους επενδυτές για την ανάδειξη της περιοχής από σκουπιδότοπο σε υπερμοντέρνο κέντρο πολλαπλής οικονομικής, κοινωνικής και οικολογικά μελετημένης αναβάθμισης.
– Με ειδικές νομοθετικές ρυθμίσεις τροποποιούνται επί το δημοκρατικότερον χωρίς να καταργούνται διατάξεις του νέου ποινικού κώδικα που μετέτρεπαν αμετανόητους δολοφόνους τρομοκράτες σε προστατευόμενους της προηγούμενης κυβέρνησης.
– Τα ΑΕΙ-ΤΕΙ από άσυλα προστασίας τρομοκρατών λαθρεμπόρων όπλων και ναρκωτικών επανακάμπτουν στους φυσικούς ενοίκους τους, διδάσκοντες, ερευνητές και διδασκόμενους.
– Αποκαθίσταται η πιστοληπτική αξιοπιστία του ελληνικού δημοσίου, με πρώτο δείγμα την επιτυχημένη ζήτηση ελληνικών ομολόγων.
Η αντίπερα όχθη
Είναι προφανές, ότι τα πρώτα σοβαρά βήματα αλλαγής της κυβερνητικής πλεύσης (μερικά από τα οποία ήδη αναφέραμε ενδεικτικά προηγουμένως) έχουν οδηγήσει σε αμηχανία την αξιωματική αντιπολίτευση που ήταν εθισμένη στην αυταρχική διακυβέρνηση της χώρας.
Η αμηχανία αυτή επιτείνεται από την απελπισμένη προσπάθειά της ν’ αλλάξει τα πάντα για τη βελτίωση της σημερινής απωθητικής της εικόνας. Ακόμη και κομματικά σύμβολα, ακόμη και ιδεοπολιτικές κατευθύνσεις. Ατυχώς, βρίσκει σχεδόν παντού πόρτες κλειστές, λόγω του ασυγχώρητου πρότερου ανέντιμου βίου, τόσο στα διεθνή fora όσο και σε τύποις συγγενείς ιδεολογικούς χώρους.
Εκτός βέβαια από τους τελευταίους των «Μοϊκανών» των αυτοεκτοπισμένων, κατά δήλωσιν «κεντροαριστερούς» ή «προοδευτικούς συμμάχους» που λόγω του μακρόχρονου πολιτικού αυτοπαροπλισμού τους φαντάζουν πλέον σαν τα δύο θρυλικά πρόσωπα του πάλαι ποτέ αθηναϊκού περιθωρίου: του Αρμάνδου Δελαπατρίδη και της Μαρίκας Παλαίστη.
