Η δεκαετία της μεγάλης αναταραχής, των φενακισμών, των ιδεοληψιών και κυρίως διχαστικών συμπλεγμάτων μοιάζει να φτάνει στο τέλος της. Για μια φορά ακόμα μοιάζει να επικράτησε στη λογική – αλλά και στο θυμικό – των Νεοελλήνων το ένστικτο της εθνικής αυτοσυντήρησης. Τουλάχιστον μπορούμε να ελπίζουμε ότι η εποχή των τεράτων πέρασε στο περιθώριο. Είναι κατ’ αρχάς στο χέρι της νέας κυβερνητικής πλειοψηφίας (αλλά και της αντιπολίτευσης) να μας απαλλάξουν οριστικά από τους μύθους και τις συνωμοτικές θεωρίες που την τροφοδοτούσαν.
Η επιστροφή στην κανονικότητα είναι μεν εφικτή πλέον, αλλά ούτε απλή είναι ούτε εύκολη. Αν δεν θέλουμε να εθελοτυφλούμε, οι πρώτες ενδείξεις από την κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι ενθαρρυντικές. Με τις δεδομένες ισορροπίες και αδυναμίες της, με τα βαρίδια που κουβαλά μια παράταξη εθισμένη στην εξουσία, αλλά και με μια ισχυρή τεχνοκρατική εσάνς που τώρα πρέπει να αποδείξει τη διαχειριστική και πολιτική της επάρκεια.
Για πρώτη φορά ωστόσο τα τελευταία χρόνια έγινε το αυτονόητο, τουλάχιστον για κανονικές χώρες. Εμφανίστηκε μια κυβέρνηση που ήξερε τι θα αντιμετωπίσει. Με στοιχειώδη προετοιμασία, με σαφή κατανομή αρμοδιοτήτων, χωρίς διαγκωνισμούς και παζάρια και με αίσθηση των βασικών προτεραιοτήτων. Το αν θα καταφέρει τους στόχους που έχει θέσει είναι ένα ερώτημα που θα απαντηθεί αργότερα, αλλά για την ώρα δεν μπορεί κανείς να την κατηγορήσει για άγνοια της πραγματικότητας.
Αν και το πρωθυπουργικό μοντέλο εξουσίας είναι κυρίαρχο εδώ και χρόνια, ο κ. Μητσοτάκης το διεύρυνε ακόμα περισσότερο. Επιδιώκει να εφαρμόσει ένα μοντέλο πολιτικού μάνατζμεντ, υπό την απόλυτη εποπτεία του ίδιου και του στενού επιτελείου του. Φαίνεται να προσπαθεί να περάσει από το μπλοκάκι του Σημίτη στην αξιοποίηση όλων των σύγχρονων τεχνολογικών δεδομένων, για να ελέγχει το σύστημα εξουσίας.
Προφανώς θα είναι πιο λειτουργικό από τους πρωινούς καφέδες και τις συσκέψεις μετά φραπέδων, α λα Φλαμπουράρη. Ομως αν και απολύτως απαραίτητοι οι ικανοί μάνατζερ, δεν αρκούν στην χώρα της ίντριγκας και του πολιτικο-οικονομικού παρασκηνίου για να διαχειριστείς την απρόβλεπτη, συνήθως, πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα. Ας μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα έχει αποδειχθεί πολλές φορές ότι ο δρόμος με τις καλύτερες προθέσεις είναι στρωμένος με αγκάθια.
Από την ικανότητα πολιτικής διαχείρισης αυτών των αγκαθιών θα κριθεί τελικά η αποτελεσματικότητα και η επιτυχία του μοντέλου εξουσίας του κ. Μητσοτάκη.
