Με το «Βήμα της Κυριακής» «Ηρόδοτος», «Harper’s Bazaar» & «BHMAgazino»

«Ηρόδοτος», Το διαχρονικό έργο του «πατέρα της Ιστορίας» σε πολυτελείς σκληρόδετες εκδόσεις

Με το «Βήμα της Κυριακής» «Ηρόδοτος», «Harper’s Bazaar», «BHMAgazino» και Νόβακ Τζόκοβιτς: Στην κορυφή του κόσμου!

ΗΡΟΔΟΤΟΣ
Το διαχρονικό έργο του «πατέρα της Ιστορίας» σε πολυτελείς σκληρόδετες εκδόσεις.

Η αντιπαράθεση της Ευρώπης με την Ασία, του ελληνικού και του ασιατικού κόσμου.
Αυθεντικά κείμενα με τη μετάφρασή τους, επεξηγηματικά σχόλια και αναλύσεις.

O Ηρόδοτος είναι ο πατέρας της Ιστορίας. Δεν είναι απλώς χρονογράφος που περιορίζεται να παραθέτει τα γεγονότα αλλά τα αντικρύζει με ιστορική αίσθηση κατά την έννοια ότι αναζητεί την αιτιότητά τους και επιχειρεί να εξάγει συμπεράσματα.

Ο Ηρόδοτος έχει μια ποιητική ιδιοσυγκρασία που συνδυάζεται με μια ερευνητική διάθεση.

Πρώτος του σκοπός είναι να μην σβήσουν από την ανθρώπινη μνήμη τα σπουδαία κατορθώματα των προγόνων και δεύτερος σκοπός είναι να δείξει ότι ο πόλεμος μεταξύ Ελλήνων και Περσών είναι σύγκρουση μεταξύ δύο κόσμων. Ο πρώτος σκοπός είναι έργο ποιητή, ο δεύτερος έργο ιστορικού. Τα δύο αυτά στοιχεία, θα καθοδηγήσουν σε όλο το έργο το βάδισμα του Ηροδότου που είναι πότε χαριτωμένος ποιητικός αφηγητής, πότε ευσυνείδητος και όσο μπορεί ακριβολόγος ιστορικός. Ο πρώτος παραθέτει πλήθος επεισόδια, ανέκδοτα και παραμύθια που δεν έχουν παρά μακρινή σχέση με το κύριο θέμα. Ο δεύτερος εισάγει, για πρώτη φορά στην ιστορική αφήγηση, συγκεκριμένα στοιχεία για τις επιδιώξεις των αντιπάλων, για την πολεμική τους δύναμη, για την πολιτική τους οργάνωση και την κοινωνική τους δομή καθώς και για τις μεταξύ τους συγκρούσεις.

Αυτή την εβδομάδα
Eυτέρπη
Ο πρώτος τόμος

Το μεγαλύτερο και πιο εντυπωσιακό έργο του Ηροδότου για τη χώρα των Φαραώ, την Αίγυπτο.

Στην εναρκτήρια φράση του Ηροδότειου βιβλίου, δηλώνεται η πρόθεση του πέρση βασιλιά Καμβύση, γιου του ιδρυτή του περσικού κράτους Κύρου του Β’ του Μεγάλου, να κυριεύσει την Αίγυπτο.

Το κίνητρο που εξωθούσε τον Καμβύση να κατακτήσει το βασίλειο των Φαραώ δεν ήταν μόνο η κατά του Κύρου συμμαχία της χώρας αυτής με τον Λυδό Κροίσο. Παράλληλα με τα πολιτικοδιπλωματικά, πολλά ήταν και τα οικονομικά αίτια που παρακινούσαν τον Καμβύση να επεκτείνει το κράτος του σε βάρος της Αιγύπτου. Ασφαλώς όμως ο Πέρσης μονάρχης δεν θα μπορούσε να λησμονήσει και τις δύσκολες μέρες που είχε περάσει η μητέρα του, όσο ο πατέρας του κρατούσε στην αυλή του μια εξ Αιγύπτου παλλακίδα!

Εντούτοις, ο συγγραφέας δεν ασχολείται μόνο με το παραπάνω θέμα. Στο σύνολο των 181 εδαφίων της Ευτέρπης μάς παρέχονται ποικίλες πληροφορίες για την αρχαία Αίγυπτο· και η μεγάλη αυτή αφηγηματική ενότητα αποτελεί τον λεγόμενο Αιγυπτιακό Λόγο.

Μια πρώτη, πληροφορία που μας διασώζει ο εξ Αλικαρνασσού ιστοριογράφος συνίσταται στην αιγυπτιακή μέθοδο υπολογισμού του ημερολογιακού έτους, μέθοδο, ακριβέστερη, από την αντίστοιχη ελληνική. Αλλά και για τα ονόματα των δώδεκα θεών υποστηρίζεται πως οι αρχαίοι πρόγονοί μας από τους Αιγυπτίους τα είχαν εμπνευσθεί. Απαριθμούνται, εν συνεχεία, τα εδαφολογικά και τοπιογραφικά αιγυπτιακά χαρακτηριστικά, αντιστοιχισμένα, μάλιστα, με ελληνικά δεδομένα.

Συνημμένα κεφάλαια στο θέμα της Αιγύπτου είναι και εκείνα τόσο των Πυραμίδων όσο και του Νείλου. Ναι μεν, κατά συνέπεια, περιγράφεται και η κατασκευή των Πυραμίδων, παρά το ότι αυτή προηγήθηκε κατά είκοσι αιώνες της Ηροδότειας εποχής. Στη δε περίπτωση του Νείλου, ο Πατέρας της Ιστορίας διατυπώνει την άποψη ότι η αιγυπτιακή γη αποτελεί δώρο του ως άνω ποταμού, δεδομένου ότι, κατά τον Ηρόδοτο, και η ίδια η εδαφική ύπαρξή της περί ης ο λόγος χώρα οφείλεται στις προσχώσεις του Νείλου.

Το επιστημονικό πεδίο στο οποίο κινείται ακολούθως ο εκ της Αλικαρνασσού ιστοριογράφος, ακούει στο όνομα Αιγυπτιακή Εθνογραφία, οπότε διά τρόπου αυτού, ο Ηρόδοτος αποβλέπει, στον προσδιορισμό της ταυτότητας των ομοεθνών του: συσχετίζοντάς τους δηλαδή με έναν «μη Ελληνα», τον οποίο, στην περίπτωση της Ευτέρπης, τον εκπροσωπεί ο Αιγύπτιος. Οταν, αφετέρου, ο ιστοριογράφος επεκτείνει την έρευνά του και στην περιοχή της ηθογραφίας, ασχολείται και με τη γυναίκα της Αιγύπτου, τονίζοντας, ιδίως, ότι της απαγορευόταν να επιτελεί όσα καθήκοντα θεωρούνταν θεμιτό να υπηρετήσει μια ελληνίδα.

Ταυτόχρονα, παραμένοντας ο Ηρόδοτος στην ίδια περιοχή ενδιαφερόντων, μεταβαίνει από το κεφάλαιο το αναφερόμενο στους θεούς της Αιγύπτου στο ζήτημα της αποδοχής, από τους κατοίκους της, τής θεωρίας της μετεμψύχωσης. Και κατά τον ίδιο τρόπο, ο σημερινός αναγνώστης της Ευτέρπης, πληροφορείται τόσο τη διαδικασία ταρίχευσης των νεκρών της χώρας όσο και τα της κόμης των ιερέων της. Και ενώ ακολουθεί παρουσίαση των αιγυπτιακών ταφικών εθίμων, δεν απουσιάζει από τις σελίδες της Ευτέρπης ούτε η περιγραφή των διατροφικών συνηθειών των Αιγυπτίων. Αλλά και τα παρακάτω τους έθιμα τα θεωρεί άξια αναφοράς ο Ηρόδοτος: εκείνο, λόγου χάρη, της συγκατοίκησης των Αιγυπτίων με τα ζώα τους, ή το έτερο της περιτομής. Κάθε άλλο, επίσης, παρά αφήνει αδιάφορο τον ιστοριογράφο μας το ζήτημα της αιγυπτιακής γραφής, τουλάχιστον στο μέτρο κατά το οποίο ο ίδιος μας πληροφορεί για μια πρόδρομη -από τους Αιγυπτίους -διάνοιξη της σημερινής διώρυγας του Σουέζ. Τέλος, σύμφωνα με Ηροδότεια μαρτυρία, οι Αιγύπτιοι πρώτοι, στην παγκόσμια ιστορία, είχαν την ιδέα να υποδιαιρέσουν την Ιατρική σε επί μέρους κλάδους και να αναθέσουν την άσκησή της σε άτομα εξειδικευμένα στη θεραπεία διακριτών οργάνων του ανθρωπίνου σώματος.

Η αξία του βιβλίου, κατά τα άλλα, συμπυκνώνεται στην εξής άποψη του T.R. Glover: πως με την Ευτέρπη «διαθέτουμε κάτι το οποίο στην πραγματικότητα το χαρακτηρίζει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον αλλά και πολυτιμότερη αξία από οποιαδήποτε ακριβή πληροφορία που, κατά τρόπο αμερόληπτο, θα μπορούσε να μας είχε παρασχεθεί για την Αίγυπτο του 450 π.Χ.». Και παρομοίως, κατά τον παραπάνω συγγραφέα, γνωρίζουμε έτσι «την αιγυπτιακή αντίδραση απέναντι στο κυρίαρχο ελληνικό πνεύμα· και όλα αυτά εκφρασμένα από έναν άνθρωπο μοναδικής ευαισθησίας, ομολογημένης εντιμότητας και γνήσιας πνευματικής συγκρότησης, ο οποίος έδειξε έντονο ενδιαφέρον για την Αίγυπτο μεν, αποδείχθηκε, ωστόσο, περισσότερο επιρρεπής στην υπερεκτίμηση των αιγυπτιακών αντιλήψεων και λιγότερο τολμηρός όσον αφορά τον υποβιβασμό τους».