«Δεν ήξερα για τους νεκρούς, δεν ήξερα ότι η σύσκεψη μεταδιδόταν δημόσια. Είχα μια πληροφορία ότι μπορεί και να υπήρχαν ένας ή δύο άνθρωποι που είχαν χάσει τη ζωή τους από τις αναθυμιάσεις. Κι άλλες κυβερνήσεις είχαν νεκρούς».
Ποιος τα λέει όλα αυτά;
Μην μαντέψετε. Δεν είναι ούτε κάποιος υπάλληλος της Πολιτικής Προστασίας, ούτε πυροσβέστης ή αστυνομικός. Ούτε καν υπουργός δεν είναι.
Πρόκειται για τον απερχόμενο πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ο οποίος επιτέλους αποκαλύφθηκε.
Ένα χρόνο μετά την τραγωδία στο Μάτι, βγήκε από την κρυψώνα του Μαξίμου και μας εξήγησε πώς έζησε αυτός όλα όσα συνέβησαν εκείνη την τραγική νύχτα για την Ελλάδα.
Και τι ήρθε να μας πει; Ότι η ΝΔ και τα μέσα ενημέρωσης επιδίδονται σε τυμβωρυχία για πολιτικούς λόγους.
«Ό,τι χρειαζόταν τότε το κάναμε αλλά παίζεται παιχνίδι, όπως και με το Μακεδονικό που δίχασαν τον ελληνικό λαό».
Μάλιστα. Ο πρωθυπουργός της χώρας, αντί να κάνει αυτοκριτική και για τη νύχτα της τραγωδίας και για όλο τον επόμενο χρόνο, τα ρίχνει στους άλλους. Στη γνωστή λογική του «Νίκου Ξανθόπουλου» που όλοι τον χτυπάνε, αδίκως, κι αυτός αντέχει τα χτυπήματα.
Ντροπή, μόνο μια λέξη του πρέπει. Ας ρωτήσει τους κατοίκους στο Μάτι τι λένε γι’ αυτόν και την κυβέρνησή του. Ας δει τα αποτελέσματα των εκλογών στις περιοχές εκείνες.
Κι εν πάση περιπτώσει ας σκύψει μια φορά το κεφάλι και να ζητήσει συγγνώμη. Μια φορά μόνο.
Κάποτε οι FT έγραψαν: «Η Ιστορία δεν θα είναι ευγενική με αυτούς που απλώς ήταν θεατές όταν η Ρώμη καιγόταν». Και ο κ. Τσίπρας είναι ο σύγχρονος Νέρωνας που έπαιζε μουσική ενώ ο κόσμος μέτραγε τους νεκρούς πολλές ώρες πριν αυτός καταλάβει τι είχε συμβεί.
Αν λέει ψέματα θα κριθεί. Αν δεν μπορεί να διαχειριστεί εθνικές κρίσεις, ας πάει σπίτι του.
Καλύτερα, όμως μέχρι τότε για τον ίδιο -και για εμάς- να σιωπήσει για το Μάτι. Δεν τον παίρνει άλλο.
Του αφιερώνουμε το ποίημα του μεγάλου Μανώλη Αναγνωστάκη. Να έχει διαβάζει και να αναστοχάζεται τώρα που θα έχει πολύ χρόνο για ξεκούραση. Σε κάποιο κότερο; Σε κάποια βίλα; Καμιά σημασία δεν έχει.
Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε
η εποχή, τα βάρη, οι συνθήκες
κι άλλοι την πάθανε που τότε είπαν το ναι
και δεν ακούσανε των παλιών τις υποθήκες.
Τάχα η θέλησή σου λίγη
τάχα ο πόνος σου μεγάλος
η ζημιά ήτανε στο ζύγι
πάντα φταίει κάποιος άλλος.
Καλά καλά ποιο είναι το κέρδος, ποια η ζημιά
ποιος να το πει δεν ξέρει
το βέβαιο ήτανε πως κάτι δεν πήγε καλά
δεν έφτασε όπου ονειρεύτηκε το χέρι.
Δεν έφταιγεν ο ίδιος, τόσος ήτανε
κι οι άνθρωποι γεμάτοι είναι τώρα απαιτήσεις
αφού σήμερα δε θά `λεγε το ίδιο το ναι
τώρα περίσσεψαν η σύνεση και η κρίση.
