Με τις εκλογές της άλλης Κυριακής μοιάζει να ολοκληρώνεται μια μετέωρη δεκαετία. Η δεκαετία της κρίσης, όπως επιδερμικά συνηθίζουμε να λέμε. Της φανέρωσης της κρίσης, πρέπει να λέμε.
Στο σύντομο αλλά και παρατεταμένο και βραδύ αυτό χρονικό διάστημα, ήρθαν στο φως μαζί η κοινωνική καθυστέρηση και η άρνησή της, ο ανορθολογισμός και η απόκρουσή του, η αθεμελίωτη ελπίδα και η αμφισβήτησή της.
Μεγάλη ένταση, τυφλή σύγκρουση, αβαθές πάθος, πρωτόγονη έξαψη, οριακή απόγνωση, παγιδευτικό ψεύδος, υπολογισμένος συμβιβασμός. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε η πολιτική έκφραση αυτού του παροξυσμού. Η συνθήκη φθοράς εξάντλησε τον εαυτό της.
Η ζωή θα διατηρεί τα πρωτεία πάνω στην ανυπόστατη πλευρά και φύση της πολιτικής φαντασίας. Ο παροξυσμός πήρε τέλος. Είμαστε ήδη σε άλλη φάση. Η παιδαγωγική της κρίσης προσθέτει κάτι επιφυλακτικό και δειλό, αλλά υπαρκτό, στον τρόπο που το κοινωνικό σώμα παρατηρεί και κρίνει πλέον τον εαυτό του.
Με μια ματιά μπρος, με μια ματιά πίσω, η αμφίβολη συνείδηση του σύγχρονου Ελληνα ψάχνει έναν δρόμο. Αυτό μάς είπε στις ευρωεκλογές. Το μήνυμα της παιδαγωγικής της κρίσης είναι πολύ πέρα από την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Το ζήτημα αυτό είναι πλέον αδιάφορο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ολοκληρωτικά εκπνεύσει. Το δίδαγμα και το μήνυμα είναι ένα, διαπερνά κάθε ατομική συνείδηση, ταράζει το κοινωνικό σώμα και προκαλεί την καθυστερημένη φύση του. Η νέα εμπιστοσύνη, αυτό είναι το ζητούμενο. Η νέα εμπιστοσύνη είναι ο δρόμος.
Στις 7 Ιουλίου αρχίζει η νέα δοκιμασία. Θα έχει χαρακτήρα τελικό, θα έχει μέσα της ένα πέρας. Η παλαιά εποχή δεν μπορεί να επαναληφθεί. Η συναισθηματική και ψευδής ανάγνωση του κόσμου έχασε τη μαγεία της. Δεν υπάρχει πια καθρέφτης να θαυμάσει μέσα του η καθυστέρηση το είδωλό της. Η σκηνοθετημένη ζωή είναι υπονομευμένη από την παιδαγωγική της κρίσης.
Τώρα που όλοι, σχεδόν όλοι, γνωρίζουν περισσότερα, δεν απομένει στο νέο κυβερνητικό σχήμα παρά να περάσει στην απέναντι όχθη. Με τους κινδύνους αυτής της διάβασης. Η νέα εμπιστοσύνη μπορεί να χτιστεί μόνο απέναντι. Η παιδαγωγική της κρίσης καλεί ήδη την κυβέρνηση που θα προκύψει να απαρνηθεί το γνωστό και το οικείο. Από τις γνωστές και οικείες μεθόδους του παρελθόντος, μέχρι τη νοσταλγία επανάληψης των παλαιών συνθηκών κυριαρχίας. Μόνο που τίποτε δεν είναι όπως πριν. Η νέα πραγματικότητα που δειλά μιλάει για τον εαυτό της στην κάλπη, δεν έχει τόσο σχέση με αυτό που ήδη έγινε. Περιμένει αυτό που δεν έγινε ακόμη. Και αυτό είναι μια ρήξη. Μια ρήξη με τον φαντασμένο εαυτό μας, που γνωρίζει στο βάθος ότι αντί μιας νέας επιτήδειας περιβολής του χρειάζεται μια νέα εμπιστοσύνη.
Θα δούμε πώς θα εκφραστεί η βούληση των νέων αντιπροσώπων. Οσο ποτέ, δεν υπάρχει πια ασφαλής και περιφραγμένη πραγματικότητα. Την 7η Ιουλίου θα διαδεχθεί η 8η Ιουλίου.
