Αφήσαμε τα μπάνια του λαού, το αναφαίρετο δικαίωμά μας και, μια από τις ελάχιστες απολαύσεις που μας έχουν απομείνει, αφήσαμε τη θερινή πολυτέλεια τού να πάψουμε να μεμψιμοιρούμε με τοξικές σκέψεις σχετικές για την πορεία της οικονομίας μας που μας αφαιρούν χρόνια ζωής και, μένουμε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Βόλο, Λάρισα, Λαμία κλ.π. μέσα στο ανυπόφορο λιοπύρι και στη μολυσμένη ατμόσφαιρα για να ασκήσουμε όλοι το εκλογικό μας καθήκον/ δικαίωμα : να εκλέξουμε τους αυριανούς –στην κυριολεξία- πατέρες του έθνους. Τα καμάρια και αγλαΐσματά μας, τους εκλεκτούς που μόνο μέλημά τους είναι η καλοπέρασή μας, η ηρεμία μας, η ευτυχία μας και το ευ ζην βρε αδελφέ, για να μη μασάμε τα λόγια μας, αφού πολλές φορές μας το έχουν αποδείξει περίτρανα.
Η μόνη ελπίδα να ανακουφιστούμε λίγο από την ανία και την πλήξη ήταν το Debate. Aλλά κατά το «Πότε ο Γιάννης δεν μπορεί , πότε ο κ.λος του πονεί», καταφέρανε και ματαιώθηκε.
Ο προσώρας Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μαζί με τα χαμόγελα, τους άφθονους ασπασμούς και τα selfies δεν παραλείπει να μας προειδοποιεί ad nauseam: «Δώστε μας αυτοδυναμία, γιατί δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα. Δε θα κάνετε μπάνια ούτε τον Αύγουστο όπου θα διεξαχθούν εκλογές με απλή και άδολη αναλογική, τη μέρα που εορτάζει η Μεγαλόχαρη, οπότε τρέχα γύρευε. Ούτε selfie θα επιτρέψω διότι δε θα είμαι και τόσο πολύ κεφάτος, ούτε φιλάκια και αγκαλίτσες με κυρούλες. Τέρμα!».
Ο πρωθυπουργός ,αφετέρου, ζει στη χαμογελαστή μελαγχολία του. Φαντασιώνεται ανατροπές που θα φέρουν τα πάνω κάτω για το αντίπαλό του δέος, την ήρεμη δύναμη που εμμένει στην αυτοδυναμία σώνει και καλά και μάλλον θα την πετύχει εκεί που φθάσαμε.
Στο μεταξύ τα ΜΜΕ μας έχουν κυριολεκτικά πρήξει. Λες και πρόκειται για τη μητέρα των μαχών. Οι συζητήσεις περί όνου σκιάς δίνουν και παίρνουν. Είπε ο Τσίπρας π.χ. ότι θέλει νίκη «έστω και με μία ψήφο». Μας πώς κύριε Τσίπρα μου θα μπορέσεις να σχηματίσεις κυβέρνηση νικώντας έστω και με μία ψήφο, αφού κανένα κόμμα δεν σε θέλει πια; Μήπως βλέπεις «Ονειρα Μεσοκαλοκαιριάτικης Νύχτας», λόγω της εποχής που διανύουμε;
Αν έχει πει κάτι σωστό η κυρία Φώφη Γεννηματά, αυτό είναι ότι ο Τσίπρας μας έχει ρίξει στη θερμή αγκάλη του κυρίου Μητσοτάκη. Είχε δεν είχε,, τα κατάφερε: λάθη, αστοχίες, ηλιθιότητες και διπλωματική άγνοια και προπάντων διαπραγματευτική ολιγωρία-ας μη συζητήσουμε την εγκαθίδρυση ενός πελατειακού κράτους έμπλεου αλαζονείας της εξουσίας σε σημείο που η πρώτη φορά Αριστερά να αυτοκαταργείται. Να μη θυμίζει καθόλου Αριστερά ώστε ο μέσος πολίτης να αναρωτιέται εύλογα:«ρε τι πήγα και ψήφισα!».
Η εικόνα που παρουσιάζει η Αριστερά, ύστερα από το δυνατό λαϊκό τράβηγμα του αυτιού της στις 26 του Μάη, είναι τελείως διαφορετική, μίζερα διαμαρτυρική λες και ανυπομονούσε να πάρει τη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης προτού καν διεξαχθούν εκλογές. Τα χαμόγελα αυτοπεποίθησης του ηγέτη Τσίπρα μετασχηματίσθηκαν σε σχεδόν αμήχανα μειδιάματα. Η Αριστερά προτού καλά –καλά προλάβει γευτεί την γλυκιά γεύση της εξουσίας επαναλαμβάνει τον παλιό καλό της ρόλο του διαμαρτυρικού κόμματος , που –για καλό της- θα ακούγεται τουλάχιστον ευκρινέστερα λόγω σημαντικού αριθμού εδρών.
Ο υπογραφόμενος δεν βρίσκει επαρκώς δικαιολογημένη την ευφορία ψυχής που διακατέχει το δεξιό-κυρίως-Τύπο στην επικείμενη ανάληψη της εξουσίας από τη «μετριοπαθή Δεξιά». Σε βαθμό μάλιστα που θυμίζει πανηγυρισμούς εποχών εθνικής απελευθέρωσης ή απαλλαγής από τη Χούντα, «Καινούργια μέρα ξημερώνει!».
Στον περιπετειώδη βίο μου δοκίμασα και εγώ αυτές τις αυταπάτες και ένιωσα την πίκρα της απογοήτευσης. Στη δίνη του Εμφύλιου και του ψυχρού πολέμου ήρθε η πρώτη γλυκιά προσδοκία της ΑΛΛΑΓΗΣ με κομιστή το στρατηγό Νικόλαο Πλαστήρα. Αποτέλεσμα μηδέν λόγω προστάτιδας Αμερικής και ανακτόρων από τις οποίες δεν γλίτωσε ο Μπελογιάννης.
Υστερα ήρθε ο «γέρος της δημοκρατίας», Γ. Παπανδρέου. Εμφοβος του στέμματος αλλά και των ΗΠΑ δεν κατάφερε ούτε τα Πιστοποιητικά Κοινωνικών Φρονημάτων να καταργήσει. Στη χειρότερη περίοδο εθνικής υποτέλειας ο τότε νεαρός βασιλιάς του έδωσε τα παπούτσια στο χέρι επειδή ήθελε να διορίσει υπουργό Στρατιωτικών της επιλογής του . Ανήκουστο!
Επειτα ήρθε ο γιος του Ανδρέας. Χαρισματικός, με ακαδημαϊκές περγαμηνές και πολλά υποσχόμενος. Το Ηρώδειο ανέβαζε το 1980 τον Αντώνιο και Κλεοπάτρα του Σέιξπιρ με την Ειρήνη Παπά και τον Καζάκο. Ο Παπανδρέου μπήκε στο θέατρο καθυστερημένα. Οι θεατές χειροκροτούσαν όρθιοι και με μεγάλο ενθουσιασμό για πολύ. Ηταν η ελπίδα μας, βλέπετε.
Δυστυχώς το κόμμα αντικατέστησε την κυβέρνηση. Τα σκάνδαλα έδιναν κι έπαιρναν. Πρώην χουντικοί έτυχαν ιδιαίτερης μέριμνας ως «φίλοι του ΠΑΣΟΚ». Απόλυτη αναξιοκρατία.
Φτάνουμε στο πιο απογοητευτικό τέλος. Ενας συμπαθής «πιτσιρικάς» πιάνει την ανανεωτική Αριστερά από το 4% και τη σηκώνει στο 36.
Εχω καεί από το χυλό και φυσάω και το γιαούρτι: «Σύριζα η στερνή ελπίδα, ή μια από τα ίδια;» σχολιάζω στη μακαρίτισσα «Ελευθεροτυπία». Τελικά ήταν όντως μία από τα (παλαιοκομματικά) ίδια.
Αθρόοι διορισμοί «φίλων». Οίηση της εξουσίας από άτομα που κατείχαν θέσεις κατά πολύ ανώτερες των χαμηλών δικών τους προσόντων .
Συμμαχίες με τα πιο ακροδεξιά μορφώματα. Εξουσιομανία, οιήση αλλά και ανικανότητα.
Στην άθλια κακοδιαχείριση των προκατόχων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που είχε υποστεί ο κακότυχος Ελληνικός λαός έρχεται να του δώσει τη χαριστική βολή, η εγκληματική ενοχή και η μνημειώδης ανικανότητα του Σύριζα που μας οδηγεί στον εξευτελιστικό Ιούλιο του 2015.
Τώρα, εάν νομίζετε ότι ο πιθανός νικητής της 7ης Ιουλίου είναι ο λαοπρόβλητος ηγέτης που τόσο απελπισμένα χρειαζόμαστε, ίσως κάνετε λάθος. Οι ξεκάθαρα, νεοφιλελεύθερες καταβολές του κυρίου Μητσοτάκη δεν αποτελούν και την καλύτερη εγγύηση για το «λαμπρό» μέλλον της χώρας μας. Οι «διασυνδέσεις» του είναι λίγο-πολύ γνωστές άλλωστε.
Πολλοί Νεοδημοκράτες ακαδημαϊκοί προκειμένου να απαλλάξουν τον αρχηγό τους από τη νεοφιλελεύθερη ρετσινιά, διατείνονται ότι «Δεν υπάρχει πλέον Νεοφιλελευθερισμός». Α, και εγώ που νόμιζα πως σοβαρολογούσαν, αλλά αυτοί λένε αστειάκια καλέ!
Τελειώνω με την ακατανόητη δυστοκία: « Ντιμπέι, ρε ντιμπέι. Γιατί κωλώνεις;». Κρίμα που χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία να γελάσει το χείλι κάθε πικραμένου με ένα «ντιμπέι» !
Ο Θάνος Κακουριώτης είναι ομότιμος καθηγητής του ΑΠΘ
